Pepernood

Zo, ken je dat? Je doet op alle fronten je uiterste best, maar niets gaat hoe je het hebben wil? Sorry hoor, maar ik moet gewoon even zaniken, misschien helpt het.

Begrijp me niet verkeerd; ik heb geen reden om ongelukkig te zijn, maar happy lukt niet zo lekker. Waar zal ik beginnen?

Allereerst dit weer: als je binnen kunt blijven is die regen tegen de ruiten soms wel heel gezellig, maar ik vind het weer zo'n omschakeling. Bijvoorbeeld dat je weer dichte schoenen aantrekt naar je werk... bah.

Mijn werk... ach, ik zal niet in detail treden, maar ik word er zo moedeloos van dat je de volle 100% geeft en nauwelijks resultaat ziet. Sterker nog: er is zelfs een collegatypje dat de boel probeert tegen te werken. Heel demotiverend kan ik je zeggen.

Dan de gezondheid: ik heb vorige week dus een paar dagen thuisgezeten vanwege heftige astma-aanvallen. Dat was even goed klote. Ik ben twee dagen zo buiten adem geweest, dat het leek alsof ik direct van een marathon afkwam: pijnlijk, eng en uitputtend. Het heeft dan ook best wel weer een paar dagen geduurd voordat ik weer goed op adem was. Gelukkig ben ik nu weer helemaal hersteld en heb ik nu betere medicijnen. Daar ben ik dan ook letterlijk    'opgelucht' over.

Net toen ik mijn werk gebeld had dat ik de volgende dag weer zou komen, belde mijn moeder. Ze waren met de heel familie bij mijn oma geweest om haar te bedienen. Daar werd ik heel verdrietig van, het is nu waarschijnlijk wel heel snel afgelopen. Tenminste, dat dachten we, maar nu zijn we al weer een week verder en hoewel ik mijn lieve omie helemaal nog niet wil missen, vind ik het wachten op haar overlijden heel zwaar. Ik moet veel aan haar denken en word er snel droevig van. Het hangt als een donkere wolk boven mijn hoofd en ik wou dat dat zenuwslopende wachten over was. Mijn oma is ondertussen 86 jaar, dement, 35 kilo zwaar (ze eet en drinkt nauwelijks meer) en slaapt voornamelijk. Ze wil graag naar mijn opa in de hemel, tenminste, op de momenten dat ze zich weer volwassen voelt, want ze is eigenlijk een kind van 5 geworden. Nu klinkt dat misschien allemaal heel zielig, maar betere omstandigheden had ze zich niet kunnen wensen, ze is gelukkig en ook altijd geweest. Elke keer als de telefoon gaat, lopen de rillingen over mijn rug. Zal dit HET telefoontje zijn? Nou ja, jullie snappen het plaatje wel.

Maar de dagelijkse dingen gaan door.

Binky gaat hartstikke goed. Het is een echte zeurkous en miauwt om alles wat hem niet aanstaat of wat ie graag wil. Hij kan goed opschieten met onze oudste poes en vraagt constant haar aandacht, echt heel grappig. Ze spelen en stoeien samen veel. De jongste poes vindt het maar een druk mannetje en moet er niet veel van hebben. Binky laat haar meestal wel met rust. Dat is op zich niet zo'n probleem zolang ze maar samen in een huis kunnen wonen. Tot nu toe is er nog niet heftig gevochten, maar dat kan nog komen. Laat ze maar mooi uitvechten wie de baas is, dan is het maar duidelijk.

En dan natuurlijk mijn cyclus. Vandaag cyclusdag 17. Ik heb op dag 14 mijn eisprong gehad, met een prachtig bijbehorend temperatuurdipje in mijn temperatuurgrafiek. Precies op de juiste dagen geklust en daarna weer een prachtige temperatuurstijging. Dus dat gaat allemaal wel zoals het hoort. Het begint er toch op te lijken dat ik een regelmatige cyclus heb gekregen, maar ik zal niet te vroeg juichen, hahahah. Straks heb ik een cyclus van 40 weken... dan had ik het dus mooi mis ;)

Ik denk dat het toch echt te danken is aan het gewichtsverlies. Ik weet niet precies hoeveel kilo ik kwijt ben (en heb met de vakantie ertussen ook weer wat kilo's erbij gezet), maar nu is toch echt zichtbaar dat ik afval. Mijn gezicht, zwembandjes, benen en borsten (jeeeeeey, ook mijn borsten!) slinken en kleding zit niet alleen lekkerder, maar staat ook mooier.

Me become pretty! Hahahahah!

Nu vraag je je natuurlijk alleen nog af waarom ik het woord 'pepernoot' niet kan spellen (en dat voor een juf, tuttuttut!). Omdat ik steeds het gevoel heb dat ik overal de dubbele energie in moet steken om er hetzelfde uit te halen, heb ik soms last van pepernood. Jawel dames, ik ben een emotie-eter, niet gunstig als je af wilt vallen en het even tegen zit. EN DAN GOOIEN ZE EEN VAN MIJN GROOTSTE ZWAKTES WEER IN DE WINKEL: pepernoten.

Maar tot nu toe is het me nog steeds gelukt om langs het fantastische assortiment te lopen. Mijn bedoeling is om het in elk geval vol te houden tot Sinterklaas in het land is. (Dat geeft mij wat speling, want ik heb me laten vertellen dat de goede man een verkleed persoon is en dus in feite de hele tijd al in het land is... ;)

Zo. Hier laat ik het weer even bij. Mijn volgende blog zal over een van de volgende zaken gaan (ja, jullie hadden nog geen officiele opsomming van me gekregen in deze blog):

• mijn lieve omie
• mijn gevoel over een eventuele zwangerschap
• mijn nieuwe ronde

Hopelijk is die blog wat zonniger, maar dit moest ik natuurlijk toch echt wel even kwijt.

liefs totti