De weken na `bam!`

Ja, ik weet het heus wel, hoor, het is weer heel lang geleden. En er is heel wat te vertellen... of het interessant is, is een tweede natuurlijk. Dus als je geen tijd hebt, raad ik je aan niet aan deze blog te beginnen. Ik durf er wat om te verwedden dat het me niet gaat lukken hier een korte blog van te maken, hahahah!

Mijn vakantie gaat heerlijk traag, ik doe van alles, maar niets. Fotoboeken online gemaakt, het huishouden links laten liggen (dát vreet tijd, joh!), een paar honderd reacties op mijn profiel gelezen en beantwoord (een fikse klus, maar ik ben weer helemaal bij) en we zijn op vakantie geweest.

We gingen een paar dagen naar Biddinghuizen, Flevoland. Het was die week heerlijk weer en we hadden een sta-caravan daar op het (overigens oersaaie) vakantiepark. De omgeving vind ik wel erg leuk, je kunt er alle kanten op. We zijn gaan slenteren in Harderwijk, braderieshoppen in het mooie stadje Elburg, we hebben een vakantiepark waar ik vroeger vaak met de familie van een vriendin heenging bezocht, we zijn naar het Dolfinarium geweest en naar Walibi Flevo en tussendoor hebben we ook nog gewoon gehangen bij de caravan, gebarbecued, gelezen, gezwommen, tv gekeken. Je kunt je wel voorstellen dat we doodmoe waren toen we thuiskwamen, hahhaahahahah.

In die flitsvakantie had ik mijn eisprong op cyclusdag 16, heel duidelijk vooraf gegaan aan de allermooiste duidelijkste ovulatietest en temperatuurdaling ooit. Ik meende de eisprong zelfs te voelen, heerlijk dat ik eindelijk zo op mijn lichaam mag vertrouwen deze ronde. Klussen op het juiste moment was dus eindelijk weer eens mogelijk, hoewel het warme weer en de krappe sta-caravan het nog een hele uitdaging maakten, hahahahha. Mocht dit op een zwangerschap uitdraaien, dan kunnen we met recht zeggen dat we er keihard voor gewerkt hebben, hahahahahhahahah. Zo, dat zijn wel even genoeg intieme details voor nu!

Op vrijdag kwamen we weer thuis en maandag moesten we weer bij de gynaecoloog zijn voor de eisprong-echo. Te laat natuurlijk, maar dat kon me niks schelen, wíj hadden er immers al alles aan gedaan om het deze ronde te kunnen laten slagen. De gynaecoloog vond echter dat dit bezoekje niet alleen om de echo ging, maar wilde ook wat informatie geven.

Daar had ik helemaal niet aan gedacht van tevoren, ik dacht dat ik alleen voor de echo zou komen (wat ik sowieso al behoorlijk onzinnig vond, maargoed, als die man dacht dat ie nog meer info nodig had dan moest het maar). Anyway, hij bevestigde dat mijn eisprong op cd 16 moest zijn geweest (en was duidelijk onder de indruk van mijn zelf-dokter-praktijken, hihi), maar had duidelijk niet zoveel vertrouwen in botti's zwemmers.

De term IUI rolde zomaar uit zijn mond. Ik weet dat het behoorlijk naief van me is, maar ik had gewoon niet gedacht dat het zover zou komen. Ik weet wel dat het niet het einde is, misschien zelfs wel het begin en ik wil ook niemand beledigen, maar ik (en ook wij!) ben (zijn) daar nog niet aan toe. Ook begon hij natuurlijk over een kijkoperatie of HSG om te kijken of mijn eileiders wel toegankelijk zouden zijn. Hij benadrukte dat het een HSG de meest gekozen behandeling is in dit soort gevallen, maar dat ik er wel rekening mee moest houden dat het behoorlijk ongemakkelijk (lees: pijnlijk) kon zijn.

Ja, ik heb lang genoeg hier op BB rondgehangen om ongeveer te weten wat de verschillende behandelingen inhouden. De gynaecoloog benadrukte dat het een vrij intensief traject zou zijn. Ook vertelde hij van de pillen, de prik en de inseminatie. Hij vertelde dat botti nogmaals zaad zou moeten inleveren bij wijze van generale repetitie, dan gaan ze al een zwemselectie maken voor een denkbeeldige inseminatie, een soort brandoefening. Als er niet genoeg zaadjes geschikt zijn voor IUI, dan moeten we aan IVF gaan denken...

HUH? Zei hij dat nou echt? Ja dus. We kregen ongeveer 5 kilo folders mee met alle info over alle mogelijke behandelingen. Ik vroeg hem of we ook konden besluiten het nog een tijdje op eigen kracht te proberen. Dat mochten we uiteraard zelf bepalen.

Achteraf gezien had ik gedacht dat ik heel erg boos/teleurgesteld zou zijn over dit gesprek. Niet zozeer boos op die man (hij doet gewoon zijn werk, al zou dat best wat meelevender en hoopgevender en positiever mogen gebeuren, maargoed), maar op de paar stappen die we voor mijn gevoel hebben overgeslagen. Gaat het allemaal zo snel? Zwak zaad: jammer dan, gevalletje IUI of IVF. Shit! Maar die dag bij de gynaecoloog voelde ik me heel rustig, zelfverzekerd. Nee, nee, nee! (Nog) geen HSG, geen IUI en geen IVF! Duidelijk.

Juli of augustus. Hoe hard zou jíj zwemmen als iedereen zei dat je het niet kon??? Dat werkt niet echt motiverend natuurlijk, hahahahaha! Wij zijn nog niet toe aan dat traject. Wij gaan lekker nog even zelf aanklooien.

Dus hier zit ik dan op het juli-wachtbankje (ja, ik weet dat het augustus is, maar ik zit nog in de juli-ronde). De afgelopen dagen heb ik behoorlijk de kriebels gekregen, want er zijn toch wel weer tekenen dat het deze ronde raak zou kunnen zijn. Ik wil er expres niet te diep op in gaan, want ik ben bang dat ik de goden verzoek, daar ben ik dus te bijgelovig voor, hahahah, dat hadden jullie niet gedacht, hè?

Wat ik wèl kan zeggen, is dat het wel goede timing zou zijn (maar volgens mij heb ik dat wel eens eerder gezegd). Het zou heel cool zijn als het nú raak zou zijn, omdat:

• we dan eindelijk zwanger zijn!!!!!
• ik dan uitgerekend zou zijn rond ons 13 jarig jubileum,
• het dan in april geboren wordt en we dan nog niet één verjaardag hebben (ja lekker belangrijk,hihi),
• het harde werken ;) dan zeker niet voor niets is geweest (misschien hadden we dan wel eerder al zó ons best moeten doen, hahahahaha),
• ik dan de test mag doen in deze vakantie en ik heel even aan het idee van zwanger zijn kan wennen zonder alle bekenden om me heen,
• we het dan aan iedereen kunnen vertellen op botti's verjaardag,
• we dan al die tijd gelijk hebben gehad toen we zeiden dat het in juli of augustus raak zou zijn,
• het telefoonhangertje dat ik van een vriendin heb gekregen voor goed geluk dan ook werkte (ik zei het toch; ik ben bijgelovig!). Ik weet al dat het werkt, want ik gaf het haar en toen raakte ze zwanger! Nu moet het alleen bij mij nog z'n werk doen, wie weet...
• ik de jongen die de inspiratie voor onze jongensnaam is, na meer dan 20 jaar tegenkwam in de supermarkt, twee weken geleden (al denk ik dat het een meisje wordt)

Dat is toch een mooi rijtje, hè? Ik zou dan in maart met verlof gaan en één maand vóór de volgende grote vakantie terugkomen, hahahha, gekke periode, maar dat zien we dan wel!

Anyway, ik zat mijn profiel een beetje bij te werken en toen kwam ik erachter dat ik de laatste maanden een gemiddelde luteale fase van 11 dagen heb in plaats van 14 dagen. Dat betekent dat ik mijn nod drie dagen naar voren mocht trekken! Gelukkig maar, want ik ben zo ondertussen op van de zenuwen. Ik zou natuurlijk afleiding moeten zoeken (doe ik ook), maar ik denk er elke minuut aan.

Pas vandaag drong het tot me door dat het ook niet raak zou kunnen zijn, wederom naief natuurlijk, maar de tekenen zagen er allemaal zo gunstig uit dat het gewoon nog niet eerder in me op gekomen was. Er heerst hier een heel onmiskenbare 'we-zullen-die-gyn-eens-een-poepie-laten-ruiken-sfeer', hahahahahha.

O jee, wat zal ik chagrijnig zijn als ik wel ongesteld word, maargoed, liever twee weken gelukkig en dan twee dagen ongelukkig dan nooit hoopvol! Dus dan maar balen. Gelukkig neem ik nog dagelijks mijn temperatuur op, dus mijn menstruatie zie ik altijd wel van tevoren aankomen door een temperatuursdaling. Dat vind ik een minder grote klap dan opeens rood wc-papier.

Mijn nieuwe nod is dinsdag 3 augustus. Als ik dan nog geen duidelijkheid heb, ga ik nog niet testen. Liever wacht ik dan nog een paar dagen en elke niet-rode-dag is dan hoopgevend. Vrijdag zou ik een mooie dag vinden om te gaan testen. Nu maar hopen dat het zover mag komen, maar zelfs als ik dit schrijf, heb ik het gevoel dat ik het jinx.

Ik denk dat ik straks maar even Het boek met alle antwoorden erbij pak. Ik ga vragen of ik zwanger ben en het antwoord zal ik in mijn 'wie-wat-waar' zetten...

Jullie horen vanzelf weer meer van mij, maar dit begint ondertussen op een boek te lijken in plaats van een blog, dus ik stop er maar eens mee, hahahahahah!

liefs totti