Hij was er maandag wel, hoor!

Allereerst: wat lief dat jullie vragen hoe het vandaag ging! En bedankt voor het duimen, maar volgende keer toch graag iets harder duimen alstublieft, hahahahahah!

Ik was maar net op het nippertje op tijd, maar gelukkig liep de gyn uit en kon ik nog even bijkomen van de gehaaste zoektocht in het ziekenhuis.

Ik kreeg eerst de echo om te kijken hoe (óf) het eitje erbij lag.

Baarmoeder: check

Baarmoederslijm: check

Eierstok rechts: che... nou ja, "Volgens mij is dit 'em, hier zit geen eitje," waren de exacte woorden van mevrouw de gyn, overigens een bijzonder aardige vrouw in opleiding voor echokijkerij.

Eierstok links: ehhhhhh.... "Kijk jij eens," waren nu de woorden van de 'stagiaire' en de gyn deed nog even haar best.

JEEEEEEEZ, wat deed dat zeer!!! En nog even drukken op de buik en duwen tegen de zijkant en hier een beetje prikken en daar nog wat rondroeren (ja sorry hoor, zo ging het echt. Ik weet dat het nodig was, maar leuk is anders). Je kent dat gevoel dat je heel nodig naar de wc moet wel, dat het pijnlijk is... nou, dát, maar dan het 20-voudige mét nierpijn. En ik moest níet plassen, dus daar lag het niet aan.

Ik had met een hoop dingen rekening gehouden, maar niet met een pijnlijke echo, zeker niet na de vorige keer, want toen ging het prima! Gelukkig hield ze er wel rekening mee dat het pijn deed.

Hoe dan ook; de dames zagen iets wat eventueel kon duiden op een eiblaasje, een donker schimmetje op beeld ergens in de buurt van waar eventueel mijn linkereierstok zou kunnen zitten. Maar zeker geen zekerheid of duidelijkheid. Er is dus een vermoeden dat mijn eiblaasje aan het groeien is. Dus... toch weer bloedprikken.

Maar eerst de samenlevingstest (hoe de zaadjes zich in het baarmoederslijm bewegen... als ik het goed zeg). Dat was weer in een andere ruimte, dus hup, weer in de kleren, deurtje door, gang over, deurtje door en weer uit de kleren.

Ik denk dat ik de volgende keer gewoon een badjas meeneem, hahahahah!

De test ging net als een uitstrijkje, er zijn leukere dingen, maar het is prima te doen. En terwijl ik mijn kleren weer aantrok, vroeg ik aan die mevrouw of ik mee mocht kijken door de microscoop. Leek me leuk om te zien, die zaadjes, hihi.

Nou, helemaal niet leuk dus...

ER WAS NIET ÉÉN ZAADJE TE ZIEN!

NIET ÉÉN, zelfs geen bewegingloze zaadjes, gewoon nergens te bekennen, foetsie, pleite, weg! Ze heeft wel een minuut of 10 door die kijker getuurd, elke vierkante millimeter uitgeplozen, maar er was er niet één.

"Je hebt toch wel gevreeën gisteravond?"

"Ja, hij was er maandag wel hoor!"

Ze vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken... nou... te laat, er spookte natuurlijk al van alles door mijn hoofd. Maar één ding was zeker: er was geen sprake van faken maandagavond ;)

Dus ik zei hoopvol: "Ze zijn zeker allemaal al doorgezwommen?"

Toen zei ze op niet al te opbeurende toon: "Ja, probeer het maar positief te zien inderdaad."

Ze kon er geen verklaring voor geven, maar zei dat het wel eens vaker voorkwam.

Dat doen we dus volgende keer opnieuw, die samenlevingstest.

Toen nog bloedprikken, das geen probleem meer ondertussen. Ze zouden testen op drie hormonen (vraag me niet welke, want dat ben ik in de consternatie vergeten, maar achteraf denk ik oestradiol, lutheine en fsh).

Om half 4 mocht ik bellen voor de uitslag:

Uit de bloedtest (lutheine?) is gebleken dat het eiblaasje wel degelijk groeit, maar op de echo was dat niet te zien. Ik vertelde de dame aan de telefoon dat dit fenomeen mij bekend voorkomt, omdat ik met het temperaturen ook altijd wel de eisprong kan detecteren, maar ovulatietesten bij mij altijd op hol slaan. Ik heb al gedurende meerdere cycli meer dan 10 positieve ovulatietesten achter elkaar gehad in een cyclus. Ik denk dus dat mijn lichaam nogal actief is met het produceren van het follikelstimulerend hormoon, maar das natuurlijk zelfdokteren. Maar voor mijn gevoel heeft deze gang van zaken daar wel mee te maken.

De andere twee hormonen waren nog niet getest, dus daar moet ik morgen weer voor terugbellen. Maar in elk geval moet ik vanwege dat groeiende eiblaasje donderdag om 9.45 uur weer terugkomen, dan gaan ze kijken of het alsnog op de echo te vinden is en opnieuw de samenlevingstest doen.

Kort samengevat:

• ja, ik heb eierstokken, maar waar in godsnaam?
• mijn bloed denkt dat mijn eiblaasjes groeien, maar mijn eierstok weet van niks.
• zaadjes verdwijnen op miraculeuze wijze uit mijn lichaam, overigens zonder toestemming!
• echo's kunnen kennelijk heel pijnlijk zijn.
• het is niet leuk om dit soort dingen alleen te moeten doen (botti kon geen vrij nemen).
• donderdag doen we dit hele feestje nog eens dunnetjes over... jeeey....

Ik ging er dus nogal sikkeneurig de deur uit, maar vooruit maar, het is nog niet verloren ofzo, alleen zijn de uitslagen uitgesteld... heb ik mezelf maar ingeprent. Ik haat het om bij de pakken neer te zitten, maar ik had er vandaag toch wel even stevig de balen van. Maargoed, we zijn er nog niet, dus op naar donderdag.

Aan het eind van de middag dacht ik dan maar even te gaan shoppen, ja want schransen mag dus niet meer, dán maar geld uitgeven... maar het o zo welkome vakantiegeld was nog niet gestort! Hmmmm.... minivloekje, potverpietjesnogesaantoe!

Morgen beter!

liefs totti