Spetterpoep, volle kotsbakken en andere ongemakken

Dat was me het weekend wel.. Sinds ik mezelf officieel moeder mag noemen is mijn weerstand nog nooit zo slecht geweest.

Met een heerlijk ontspannen gevoel ging ik het weekend in, want ik was voor het eerst sinds tijden vrij. Als oproeper in de zorg, naast mijn baan als zelfstandige vaktherapeute heb ik een bewogen, maar oergezellige werkleven. Geen slaap- of dagdiensten in het weekend en dan ook nog eens de maandag erop vrij.

Het begon vannacht om half drie: 'Schat, ik denk dat ik moet overgeven'. De tummytub, die voor alles heeft gediend, behalve voor als bad, stond nog niet onder mijn neus of al het avondeten lag in 'Brinta-vorm' in de tub.
Op blote voeten, die de stoelgang ook nog eens stimuleerde, rende ik naar de toilet, met de tummytub stevig in mijn trillende handen klemgezet. Huppa,  de darmen mochten ook nog eens geleegd worden.
Van de weeïge geur, in de niet al te grote badkamer, gingen mijn kokhalsreflexen ook weer aan het werk
Weg met al het overtollige vocht; dacht mijn lichaam. Zo concentreerde ik mij eerst maar weer op het raak mikken in de tummytub.
Al wachtende, met de pyjamabroek op de knieën, koude voeten en een groen hoofd, dacht ik dat het ergste wel achter de rug was.
Ik keek achterom en wat ik toen zag...... Ik heb eerst gevloekt, toen gehuild en daarna nog even niets gedaan... Het mikken in de toilet ging niet zoals hoorde. Als ik de ravage, wat ik toen zag, zou zien in een toilet bij de tank aan de snelweg dan zou ik denken: 'Oh my God, als je dit kunt, dan is er iets vreselijks mis met je darmen' Gelukkig was de kleur bruin. Was het rood geweest, dan had je gedacht dat er zich een moord had plaatsgevonden in onze badkamer....

De rest wijst zich vanzelf: Emmer gepakt, sopje erin gedaan, kokhalzend de troep opgeruimt, emmer meerdere malen omgespoeld en verder gegaan. Daarna zelf gedouched, nog even gegild naar manlief, want dacht toch echt te gaan flauwvallen en bijna naar bed gedragen....

We zijn gelukkig twee dagen verder. Ik voel me een stuk beter. De buikgriep zorgt er alleen nog voor dat ik me misselijk voel en niet zo veel zin heb om te eten.
Zoontje heeft het weekend doorgebracht bij opa en oma en de andere opa en oma. Hij heeft zich opperbest vermaakt.
Het vervelendste als moeder is, dat je je zoontje niet kan geven wat het op dat moment verlangt. Jij ligt ziek op de bank. Hij pakt je hand vast en roept 'mama, mama, mama'. Hij trekt aan je hand en probeert je uit te leggen dat hij de kleurtjes wil uit de kast.... en de blokken,  en dat de batterijen in zijn speeltje moeten, en dat de lamp aan mag, en dat hij een biscuitje wil, en dat hij drinken wil, en dat...

Het enige wat ik dan denk: 'wat wordt hij toch slim"