Rustig en beurs

Nou, vanmorgen ben ik dus naar het ziekenhuis geweest voor een eerste echo na stimulatie. Ik was veel rustiger dan de vorige keer, ik vermoed dat ik alle stress gisteren er al uit had gegooid. Dit voelde zo anders aan. Ik had ook zoiets van: ik kan toch niets doen. Als het niet gelukt is, dan is het nog niet einde verhaal. Bovendien kan het beter nu niet goed gaan als na de punctie, dacht ik zo. Heel raar om die gevoelens zo rustig te hebben. 

We hadden het nog eventjes gehad over de afscheiding en ze zei dat ze liever mij niets voorschreef tegen een schimmelinfectie, want dat kon de behandeling beïnvloeden. Nou, ik had totaal geen rekening gehouden met zo'n schimmelinfectie! Ik zei dat ik geen pijn had en dat ik vandaag geen afscheiding had van die grote mate. Ze zei dat ik goed in de gaten moest houden of het ging jeuken ofzo. Gisteren kreeg ik al de opdracht om meteen te bellen bij bloed, roze slijm of pijn. Gelukkig heb ik geen van alle! Ja, ik heb wel pijn, maar ergens anders en daarvan weet ik waar het van komt (zie later).

Nou, toen die echo. Ik ging zitten en mijn man kreeg een formulier en een pen in handen. Hij moest de getallen opschrijven die zij noemde. Ze zou de baarmoederslijmvliesdikte noemen en daarna steeds lengte en breedte van de follikels. Mijn man heeft een verschrikkelijk handschrift en hij zei dat ook meteen tegen haar, maar zij zei dat het niet erg was, zolang hij maar kon voorlezen wat voor'n getallen er stonden. Ergens vond ik dat zo fijn dat hij dat kon doen! Nu doen we toch iets samen!

De baarmoederwand was 10,9. Dat was snel bepaald. Toen ging ze naar mijn eierstokken opzoek. Sjongejonge! Wat een drama was dat! Het deed zo'n ontzettend pijn! Ik moest me goed concentreren op andere dingen om niet volledig op te gaan in de pijn. Eerst keek ik gewoon naar de sprenkler op het plafond, maar later sloot ik mijn ogen en concentreerde ik op mijn ademhaling. Rustig en diep ademhalen. 

Het deed zo'n pijn omdat ze goed moest zoeken en het belangrijk was dat ze zeker moest weten hoe het daar zo aan toe was, maar ze kon het niet vinden! En maar porren en duwen. Ongelovelijk, het deed zo'n pijn! Echt duwen deed ze! Ook in mijn buik, maar vooral daaronder. Links, rechts, onder, boven. En maar duwen! Ik had het er echt moeilijk mee, maar ik vond het (denk ik) net zo belangrijk dat het goed ging, dus gaf ik geen kik.  Ze mompelde dat ze het niet goed in beeld kon krijgen en dat er ook een stuk darm (-_-') in de weg stond die schaduw gaf.

Eentje (rechts) lag weer op mijn baarmoeder. Heel fijn. Had er eigenlijk rekening mee gehouden dat deze inmiddels gezakt was. Mijn man trouwens ook en had dat ook opgemerkt. Ze zei dat ze dat ook verwacht had, maar nog niet gebeurd was. Links ging beter, maar omdat ik inmiddels zo beurs was van binnen, deed dat ook wel pijn. Ik zei dat het best wel pijn deed en vroeg of het meer pijn kon doen omdat ik nu hormonen spoot. Ze zei dat dat zo kon zijn dat ik daardoor gevoeliger was, maar ze zei ook dat ze wel heel erg aan het duwen was. Ze maakte haar excuses en zei dat ze gewoon echt zeker moest weten. Ik zei dat ik het niet erg vond en dat ik het voor kon stellen dat alles gewoon goed duidelijk moest zijn en dat ik het gewoon heel belangrijk vond dat het goed was. 

Ik geloof dat ze zei dat het 15 was, maar mijn man heeft niets op hoeven schrijven, want nu ze alles goed heeft kunnen zien, kon ze met zekerheid zeggen dat alles er rustig uit zag. Nog even een tijdje doorgaan met spuiten. Maandagochtend mochten we weer terugkomen. Maar ik moest ook bloed laten prikken, want ze wilde het echt 100% zekerweten dat wat ze zag klopte. Ik vroeg wat er gedaan werd. Ze zei dat er naar mijn hormonen werd gekeken. Deze hormonen konden ook vertellen dat het er nog rustig was of niet. Tussen 12:00 en 13:00 zou ze me bellen. Omdat ik op school een slecht bereik heb, heb ik gevraagd of mijn man ook gebeld kon worden. Op zijn werk heeft hij wel goed bereik en hij kon ook altijd de telefoon opnemen. Dat was prima. 

Ik kreeg een blauwe formulier mee en ik ben gelijk gaan prikken. Blauwe formulier betekende kennelijk 'meteen aan de beurt', want ik moest een apart nummertje trekken en ik was echt meteen aan de beurt terwijl de wachtkamer van het prikken bomvol zat. Aan de laborante vroeg ik wat een blauwe formulier precies betekende. Ze zei dat mijn bloed niet met de rest meeging, maar dat het meteen onderzocht werd en meteen de gegeven aan de arts werden doorgegeven. Op die manier kon de arts meteen handelen, mocht er toch iets niet goed was. 

Terugweg zei ik tegen mijn man dat ik het echt heel fijn vond dat hij de getallen moest opschrijven. Zo had ik het gevoel toch iets samen te doen. Het is maar een klein dingetje, maar voor mij voelde het echt als iets groots. Zo fijn dat hij erbij betrokken word. Hij kreeg tranen in zijn ogen en werd emotioneel ervan toen ik dat zei. 

Toen mijn man me belde (via de vaste telefoon en doorverbinden) kon hij vertellen dat alles goed was en dat we maandagmorgen gewoon mochten komen voor een volgende echo.

Op mijn werk heb ik paracetamol genomen, want ik bleef de pijn voelen tijdens het bewegen. Volgens mij ben ik behoorlijk beurs daarbinnen. Ik grapte naar mijn man: 'Gelukkig kun je daar geen foto maken, anders had ik dat meteen gedaan.' Hij schoot in de lach.