Spannende en emotionele dag

Vandaag was een rare dag. Ik probeer me altijd goed te houden op werk, want je werkt met tieners en ik vind dat je gewoon professioneel moet kunnen handelen. Maar vandaag liep het allemaal anders dan anders. Ik vind dit traject gewoon echt heel spannend. Mensen kunnen op hun kop staan en praten als brugman, maar ik geef het gewoon toe. Het is allemaal best spannend. 

Gisteravond had ik gelezen dat er in de wet niets geregeld is betreft dit traject en ziekenhuisbezoekjes. Ik heb het over afwezigheid op mijn werk. Ik was er altijd vanuit gegaan dat ziekenhuisbezoekjes gewoon gezien werden als ziekenhuisbezoekjes. Misschien naïef, misschien onwetendheid of onervarenheid, maar ik heb er nooit heel erg over nagedacht. Ik raakte in panniek. Achteraf helemaal niet nodig natuurlijk, want ik heb vrije uren zat (voor iemand die in het onderwijs werkt is dat best knap, maar ik heb een tijdlang 5 dagen gewerkt ipv 4 waarvoor ik betaald word). Bovendien weet ik dat mijn baas achter me staat, dus ik kan altijd goed praten met haar ipv dat ik er bang voor hoef te zijn. Maar ik raak momenteel snel... van slag. Hormonen denk ik. Of gewoon spanningen. Maar toen ik een collega erover mailde, toen raakte ik helemaal van overstuur. Helemaal van slag. Ik moest huilen. Niet tranen, maar echt snikken. Ik dacht: 'laat maar gaan, ik heb dit kennelijk nodig.' Ik zit toch alleen in mijn kamer, dus ik kon me ook eventjes laten gaan. Nu ja, kwam precies op dat moment de sectiehoofd binnen! Hij is een man die bijna met pensioen gaat en hij weet nooit goed hoe hij dit soort dingen moet handelen. Gelukkig maar, want ik wilde gewoon even met rust gelaten worden.

Eigenlijk wilde ik vlak voor het huilen naar mijn baas rennen. Ik wilde dat van die onzekerheid af over mijn afwezigheid. Ik wilde gewoon geen onzekerheid. Ik heb al genoeg onzekerheid in dit traject, dan wil ik dit er niet bij hebben! Achteraf denk ik dat ik gewoon te heftig reageerde. Doordat ik in snikken uitbarstte, had ik gewacht met mijn tochtje naar mijn baas. Het snikken duurde niet lang, hooguit 5 minuten ofzo, maar het heeft wel even geholpen. Ik voel me zoveel beter na het huilen. Ik heb het uiteindelijk maar laten gaan zoals het is. Ik praat er nog wel over met mijn baas, maar zo ontzettend urgent is het nu ook weer niet. Ik raakte gewoon in panniek. 

Als dat niet genoeg was, had ik nòg een paniekaanval vandaag. Gisteravond had ik wat afscheiding. Niet veel, dus ik maakte me er ook niet echt zorgen over. Maar toen ik vanmiddag naar de wc ging, zag ik dat mijn hele slipje nat was! Ik had heel veel... 'slijm' (sorry, onsmakelijk, maar ik kon dit geen afscheiding meer noemen). Ik heb meteen het ziekenhuis gebeld. Ik had onthouden dat als ik ergens mee zat, dat ik gerust mocht bellen. Nou, dit was voor mij 'iets' waar ik enorm mee zat. Nu moet ik toegeven dat ik mezelf geen tijd had gegund voor relativatie, maar ook achteraf gezien vond ik dat niet zo erg. Ik mag ze immers bellen en mijn lichaam deed (voor mijn doen) heel erg raar. En dat het uit mijn vagina kwam maakte me niet geruster. 

Aan de telefoon was ze heel erg aardig. Ze zocht het op of overlegde even. Omdat ik geen bloed of pijn had, en omdat ik morgenochtend toch mijn echo had, mocht ik het gewoon afwachten. Ik moest wel meteen bellen zodra ik bloed zag of als ik pijn zou krijgen. Het bellen alleen al was geruststellend.

Toen ik het het mijn man vertelde bleef het eventjes stil aan de andere kant. Toen vertelde hij dat het schijnbaar vaker voorkwam. Hij had het meteen voor me opgegoogled. Ik vind dat echt superlief dat hij het heeft gedaan. En ik mocht van hem niet meer googlen. Nu doet hij het zelf! Hahaha! Maar wel lief van hem. 

Morgenochtend de echo. Hopelijk krijgen we meer te horen.