Verhuisd met urgentie,kind 3 jaar hiep hiep hoera en nog meer..(update)

Daar zijn we weer..

Druk,druk,druk je kent het wel. Je wordt opgeslokt door het leven. De tijd vliegt voorbij en t kroost blijft maar groeien.

In maart kregen wij urgentie voor een woning,want mijn zoon heeft astma en wij woonden in een klein ´krot´ waar veel vocht,schimmel en stof was. In april ging ik kijken bij een woning die ik had zien staan in de woonkrant. Aangezien ik selectief moest zoeken,ben ik eerst de buurt gaan verkennen en de woning van de buitenkant gaan bezichtigen om te kijken of het waard was om op te reageren. Ik kwam terecht in een oord van rust,waar ik de vogels hoorde fluiten,geen verkeer voor de deur maar een park en uitzicht op het water had. Te mooi om waar te zijn! Zeker voor een woning midden in een grote stad,want ik wilde niet weg uit mijn vertrouwde omgeving maar toch ook wel rustig wonen voor ons. Het is voor mij belangrijk om dicht bij winkels,ov en ziekenhuizen te wonen maar ik was zo toe aan rust na die overspannen 6 jaar in een krot waar ik volop overlast had van alles wat kraakte,de blackberry van m'n buurvrouw die ik hoorde trillen op haar tafel terwijl mijn tv aan stond,een ijzeren hek wat naast mijn woning 200 keer per dag keihard dicht gegooid werd en het dan nog niet te hebben over de kogels die maandelijks om je oren vlogen,de criminaliteit elke week,de sirenes en politie/trauma-helikopters die dagelijks over je huis heen gaan. Ik sprak wat aardige buurtbewoners en die 'stonden' erop dat ik ging reageren,want dit was het echt HE-LE-maal!! Ik stapte in m'n auto en nog voordat ik ging rijden,internet aan en reageren op dat huis. Stond ik 2e! Dat geloof je toch niet. Het eerste huis waar ik op reageerde sinds ik urgentie had en al gelijk 2e. Ik moest nog 1,5 week wachten voordat de advertentie gesloten zou worden dus je kan je wel voorstellen hoe ik mezelf daar doorheen heb moeten slepen hahaha. Maar uiteindelijk dacht ik elke dag,als t zo moet zijn,dan krijg ik het.

8 Mei brak aan. Ik ging met m'n uitnodiging,al m'n gegevens,de longverpleegkundige en m'n beste vriendin naar de woning kijken. Ik denk dat er ongeveer 15 tot 20 mensen dat huis kwamen bezichtigen en iedereen had urgentie. Je weet pas welk nummer je bent als je in dat huis staat,want dan kan de opzichter van de woningcorporatie jou vertellen wie er op zijn komen dagen en op welke plek jij staat. Na rond gelopen te hebben door de woning was mijn longverpleegkundige erg onder de indruk,bijna alles voldeed aan de eisen en alles was zowiezo beter dan mijn huidige woning. Ik ging voorzichtig naar de desbetreffende persoon,ik kon niet meer lachen want het huis was fantastisch en als ik het niet zou krijgen zou ik zwaar teleurgesteld zijn. Ik vroeg hem op welke plek ik stond en hij vroeg mijn naam. 'Oh..zei hij..U staat boven aan de lijst'. 'Maar ik was toch nummer 2? ' Nummer 1 heeft een ander huis genomen' zei hij met een zachte glimlach. Ik liep weg,zo snel mogelijk met de gedachte dat anderen het hadden gehoord en zich misschien nu dus zwaar teleurgesteld voelde wat ik zou hebben als ik in hun schoenen had gestaan. Ik kon het niet geloven! Toen bijna iedereen weg was,stonden m'n vriendin en ik te dansen en te springen in mijn nieuwe woonkamer. We stonden met tranen naar MIJN nieuwe uitzicht te kijken. Mijn nieuwe hoofdstuk kon beginnen. 

Ik zal jullie alle stress besparen die er aan vooraf ging maar op 9 juni trok ik met mijn zoon in onze nieuwe woning. Ik knijp mezelf nog steeds elke dag. Als ik naar bed ga,kan ik niet geloven dat ik weer een dag heb geleefd in mijn droomhuis. Als ik op sta en naar de woonkamer loop,kijk ik door mijn 4 grote ramen en dan prijs ik mezelf gelukkig. Dat ik uit kijk op een park,bomen,water,boten en bruggen,had ik nooit durven dromen. Ik was van plan om alles aan te pakken wat maar enigzins beter was dan mijn vorige woning,maar dat ik dit zou krijgen had ik nooit gedacht. Mijn zoon heeft zijn eigen kamer,met een stoer autobed waar hij sinds dag 1 in slaapt. Voorheen sliep hij bij mij in bed omdat mijn woning zo klein was en het er te vochtig was voor hem om in zijn eigen bedje te slapen want mijn bed stond hoger van de grond en ja mama vond het ook helemaal niet erg hoor om elke avond met haar warme knuffelbeer in bed te liggen. Maar ik wist ook dat het belangrijk was dat hij leert om in zijn eigen bed te slapen. Gelukkig ging dat gelijk goed. Wel heeft hij veel last gehad van de stress van het verhuizen,erge last van zijn eczeem en uitslag gehad. 6 Weken lang zat hij van top tot teen onder. Gelukkig kregen we van de dermatoloog een goed zalfje en drankje tegen de jeuk en 's avonds verdween het als sneeuw voor de zon. Nu genieten we elke dag van onze woning,de ruimte,de rust,de natuur,vriendelijke mensen in de omgeving,maar het allerbelangrijkste zeker van elkaar. Van ons leven samen. 

2 September gaat de kleine grote man naar de PSZ. Van maandag tot vrijdag,3 ochtenden en 2 middagen. Ik heb er veel zin in. Hij heeft merendeels van zijn leven op kinderdagverblijven gezeten en ik weet hoe erg hij het altijd naar zijn zin had. Hij leerde er heel veel en mama had ook tijd voor haar zelf,wat ook niet onbelangrijk is als je moeder bent. Hij gaat nog steeds elke zaterdag naar opa en oma,waar hij blijft logeren. Met opa gaat het naar omstandigheden redelijk. Mijn stiefvader kwam in april vorig jaar naar huis na bijna een jaar in ziekenhuizen en revalidatiecentra gelegen te hebben. Maar sindsdien is er niet echt veel vooruitgang geboekt. Mijn vader heeft een dwarsleasie vanaf zijn nek en daar zijn vaak veel complicaties aan verbonden. Dan zijn het weer z'n longen,hart,nieren,darmen en dan weer de doorligplekken. Nu is mijn vader sinds een paar weken weer thuis na maanden in het revalidatiecentrum en ook nu weer moet hij verplicht in bed blijven vanwege een doorligplek op zijn stuit. Maar gelukkig heb ik een sterke moeder,die ondanks alles zichzelf verplicht om ook door te gaan met het gewone leven. Dus mijn zoon komt 'gewoon' elke zaterdag gezellig bij opa en oma slapen,zoals dat ook was voor mijn vaders ongeluk. Ze hebben een caravan gekocht en als het volgend jaar staat,kunnen ze samen met hun kinderen en kleinkinderen genieten van een 'vakantie'leven. Alles zal zo worden aangepast,dat mijn vader daar ook kan komen met zijn rolstoel. De thuiszorg komt ook gewoon op de camping,dus dat is ook geregeld. Daar kijken we erg naar uit. Ook vooral voor mijn moeder. Ik wilde er eigenlijk even diep op in gaan,maar dat bewaar ik voor een andere blog. Mijn moeder is de sleutel van mijn leven en dat brengt veel geluk en liefde maar ook veel verdriet helaas in ons leven.

Gisteren is mijn zoon 3 jaar geworden! Ik had een springkussen,ballenbak,speelkist en partytent gehuurd en aangezien ik nu aan een park woon,kon dat allemaal voor de deur neergezet worden. 'S ochtends brak de hel los en kwam de regen met bakken naar beneden maar vanaf half 11 kwam de zon tevoorschijn en kon het feestje beginnen. Om 12 uur kwamen de eerste gasten,alles was binnen maar ook buiten leuk versiert. Eten,drinken,gezelligheid,vrienden en familie en om half 2 kwam de fotograaf en kon de Cars taart aangesneden worden. Veel cadeautjes,600 foto's verder gingen om half 5 de laatste gasten weg op 3 na en gingen we eten bestellen. Om half 7 stapten we in de auto en heb ik mijn zoon bij mijn ouders gebracht. Om half 8 ging ik zitten op de bank en ben ik niet meer opgestaan. Ja,om naar bed te gaan. Mama was op. Super leuke verjaardag,maar volgend jaar wordt het Monkeytown met 6 vriendjes en vriendinnetjes.

De 3 overgebleven gasten waren vrienden van mij die van ver buiten de stad komen,2 uur rijden om precies te zijn. Vader,moeder en zoon bleven na het feestje nog gezellig eten en gingen om half 7 weer de terugreis maken van 2 uur. Moeder heb ik via Babybytes leren kennen. Ooit plaatste zij een blog over penvriendinnen. Of er nog iemand dat gevoel had van vroeger haha. Ik reageerde spontaan met nog een paar anderen en na een paar dagen kreeg ik mijn eerste brief thuis. We hebben 1,5 jaar lang brieven naar elkaar geschreven tot onze eerste ontmoeting en we schrijven nog steeds. Vorig jaar hebben we elkaar voor het eerst ontmoet en er was gelijk een klik. Ik was zo zenuwachtig. Het leek net alsof ik mijn langverloren zus ging ontmoeten. Sindsdien ben ik 2 keer naar hun woonplaats gereden en zijn hun nu gisteren voor de 3e keer bij mij geweest. Volgende keer ga ik weer naar hun toe en blijf ik een weekend slapen met mijn zoontje. Onze zoontjes kunnen het goed met elkaar vinden,ze hebben een vurige relatie met elkaar haha. Ze maken ruzie,maar als het erop aan komt,als de één huilt,huilt de ander keihard mee. Ze schelen een half jaar,die van haar is 3,5. We zijn blij dat hun het leuk vinden om elkaar te ontmoeten,maar ik ben heel blij dat papa en de mama's het ook goed kunnen vinden met elkaar. We zijn totaal verschillend,wonen bijna 200 km bij elkaar vandaan,maar we hebben de grootste lol met elkaar. Ik ben blij dat ik hun in mijn leven heb.

Ik hoop dat het met iedereen goed gaat en genoten heeft van mijn blog..ik wel in ieder geval :)

Fijne avond..