Confrontatie aangaan met jezelf!

Bijna een jaar geleden dat ik een blog geschreven heb,vond het wel weer eens tijd worden hihi..

Hoe gaat het met de dames hier??

M'n zoontje is ondertussen 2,5 en met hem gaat het gelukkig uitstekend. Hij gebruikt nu meer medicatie,maar gelukkig gaat het daarom wel beter met zijn gezondheid. Hij zit 4 dagen in de week op een medisch kinderdagverblijf en daar doet hij het prima. Hij heeft het erg naar zijn zin daar en gaat goed vooruit.

Met mij gaat het ook goed. Ben vorige maand 28 geworden en dat was voor mij extra speciaal omdat ik schuldvrij mijn 29e levensjaar in ben gegaan. Ook staan/stonden er voor dit jaar leuke dingen op de agenda. Ik heb in dec (vorig jaar) eindelijk weer een nieuwe auto aangeschaft (luxe probleem) maar ben ongelofelijk blij!! Veel uitjes gemaakt met mijn zoon en afgelopen weekend lekker met vriendinnen en de kids een lang weekend naar Zeeland geweest. Er staan nog 2 vakanties gepland als alles goed gaat en ook daar kijken we erg naar uit. 

Zoals zoveel moeders heb ik last van overgewicht. Aan het eind van mijn bevalling woog ik 127 kilo,door complicaties kon ik de eerste 1,5 jaar niet sporten maar door goed op m'n eten te letten en na 1,5 jaar toch te zijn gaan sporten ben ik 22 kilo afgevallen. Vandaag ben ik de confrontatie met mezelf aangegaan,heb een foto van mezelf genomen en flink gehuild. Het is klaar nu! Ik wil oneindig achter m'n kind aan kunnen rennen,1000x van de glijbaan kunnen,voetballen..alles kunnen doen met mijn zoontje zonder uitgeput te zijn en last van mijn knieeen en rug te hebben. Dus ik heb de stap genomen om een coach in de arm te nemen en mij een voeding en trainingsschema aan te laten meten omdat ik het beu ben. Ik walg van dit lichaam en ik wil het goede voorbeeld geven aan mijn kind. Op naar een beter en gezond leven!!

Een extra motivatie is er ook want als ik mijn doel bereikt hebt, onder ga ik een borstvergroting. Ik ben al meer dan 12 jaar verdrietig over mijn borsten en na de zwangerschap is dat er niet beter op geworden. Vorig jaar september was de doorslag. Ik had hetzelfde badpak gekocht als mijn moeder. Mijn moeder is 1,68 en weegt denk ik 70 kilo. Ik ben 1,76 en 105 kilo. Dus bij maatje figuur-corrigerende-badpakken komen er ook grote cups bij kijken. Ik trok het thuis aan, bukte naar voren en heb gillend m'n moeder opgebeld. Ik was zo over m'n toeren. Ik had het gehad met die f*cking theezakken!! Dus heb mezelf eisen gesteld..eerst komt eerst! Als ik mezelf kan bewijzen dat ik op een ideaal gewicht kan komen,laat zeggen 85 kilo,dan onder ga ik die borstvergroting als kers op de taart!

In 2012/2013 heb ik 2 groepstherapieen gevolgd voor mijn psychische problemen. Dat heeft mij flink geholpen mijn doemdenken onder controle te krijgen en werk keihard elke dag tegen die nare gedachten die mijn leven over willen nemen. Er staat nog 1 trauma behandeling op de planning en ik denk dat ik dan wel zo'n beetje klaar ben met therapieen na 9 jaar. Ik vind het heel eng om alle hulpverlening los te laten maar ik moet ook vertrouwen in mezelf hebben dat ik het kan. In het ergste geval kan ik altijd weer contact opnemen of bij mijn huisarts terecht.

Met mijn stiefvader gaat het nog steeds wisselend. Hij is sinds vorig jaar april thuis,maar stabiel is hij niet. Dan heeft hij weer last van z'n longen,dan van z'n hart,dan weer z'n blaas,darmen,doorligplekken..noem het maar op. Hij wordt (als het goed is) eind deze maand geopereerd om zijn doorligplekken te verbeteren en dan is hij minimaal 3 mnd van huis om te revalideren. Het is heel vervelend voor hem maar ik ben blij als hij daar is want dan kan mijn moeder ook weer even bijkomen. We steunen mijn moeder waar we kunnen maar uiteindelijk zorgt zij voor hem,wat psychisch en lichamelijk best wel zwaar is voor mij moeder. Ach mijn lieve moeder. Ik had haar zo'n mooi leven gegund en ik weet dat ze een doorzetter is en er altijd het beste van maak,maar ik weet hoe kapot ze is van binnen. Waarom moet zij dit allemaal mee maken in haar leven?? Soms begrijp ik dat niet..maar goed we blijven positief en vullen ons leven met leuke dingen om ons op de been te houden. Gisteren zat zij nog te huilen van geluk dat het met mij zo goed gaat en dat ze super trots op me is hoe ik gevochten heb voor mijn eigen leven.

Al met al ben ik gezegend,want ik lees hier soms hartverscheurende dingen van moeders die geen kinderen kunnen krijgen,ernstig zieke kindjes hebben enz enz..ook in mijn omgeving heb ik mensen met wie het slecht gaat. Mijn beste motivatie is mijn stiefvader. Die elke dag in zijn bed ligt en niets meer zelf kan. Alleen nog maar praten en dingen besturen met zijn mond. Dus elke dag als ik met een lach in mijn auto stap,doe ik dat voor iedereen die dat niet kan. Elke dag dat ik mag genieten van mijn zoon,doe ik dat ook voor de mensen die dat niet kunnen. Elke avond dat ik met mijn zoontje in bed lig,dank ik daarvoor..dat wij samen zijn in een land waar geen oorlog en hongersnood is en in een warm bed liggen te kroelen!

Ik wens iedereen veel liefde,geluk en gezondheid toe..

Veel liefs Vanda