10 dagen na de bevalling

Jeetje, het is alweer 10 dagen na de bevalling, wat vliegt de tijd!!!! 

Mijn bevallingsverhaal is niet zo spectaculair. s' Ochtends om 6 uur wilde ik me nog even omdraaien in bed toen ik een harde plop voelde in mijn buik. Eenmaal op de wc kwam er veel bloed en vocht vrij. Meteen het ZH gebeld en er naartoe. Het was maar goed dat ik een paar kraamverbandjes had ingedaan, want het bleef maar lopen ;)

Eenmaal in het ziekenhuis schrok men toch een beetje van de hoeveelheid oud bloed in mijn vloei. Achteraf gezien bleek ik een poliep gehad te hebben die was gaan bloeden, deze hebben ze vanwege de plaatsing (op mijn baarmoedermond) nooit gezien. Maar verder verliep alles goed. Kindjes hartslag was prima, de weeen begonnen vanzelf in het ziekenhuis. Ik weet niet meer hoe lang, maar volgens mij na een uur of 2 werd ik direct doorgestuurd naar de verloskamer. Daar heb ik een tijdje gelegen, totdat de zuster zei of ik het niet prettig vond even een beetje lopen, staan.. andere houding aan te nemen. Dus ik stond op om op een stoel te gaan zitten, kreeg ik me toch een weeenstorm! En bij elke wee werd er weer vruchtwater naar buiten geduwd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me ontzettend verbaasd heb over de hoeveelheid vruchtwater die de hele bevalling naar buiten kwam. Ipv 1x alles kwamen er elke keer grote gutsen naar buiten bij een wee. Maar die weeenstorm was killing. Ik heb het uitgekreund en gegromd. Ze zullen me vast helemaal op de andere afdeling gehoord hebben, maar schijt.. ik had me voorgenomen niet meer alles in te houden. 

Doordat ik zoveel pijn had en nog maar op 2cm zat mocht ik een ruggenprik. Ik moet zeggen dat ik het zelf anders ook gevraagd had. Na de ruggenprik kon ik heerlijk bijkomen. Ik voelde mijn buik nog wel samentrekken en vocht naar buiten komen, maar geen pijn. Ondertussen had men mij ook aan de wee-opwekker gelegd, overal een infuus... 2 in mijn muts om hartslag van de baby en mijn weeen in de gaten te houden, een katheter, een infuus voor de oxytocine en een ruggenprik. De ontsluiting liep gelukkig gestaag. Ik begon om 6 uur met niks, en om 18:00 zat ik op 9 cm. 

Iedereen met een ruggenprik weet dat je dan de persweeen gaat voelen. Wat ontzettend vreemd was dat zeg... dezelfde pijn maar nu voelde je echt een druk naar beneden. Met behulp van een lieve zuster pufte ik ze weg. Ik schrok wel toen men ging voelen en zei dat er  nog een 'randje' zat. Dat randje bleek dus later die poliep te zijn geweest. En ook het feit dat het hoofdje nog te hoog lag. Ik zag het al helemaal voor mij dat het nog een paar uur ging duren met persen. 
Uiteindelijk mocht ik gaan persen. Benen omhoog, kin op de borst en gaan. Ik weet nog dat ik uren daarvoor op de monitor in mijn kamer een vrouw had gezien met weeen die in 3 pieken kwamen. Dat vond ik nogal raar. Nu wist ik dus waarom. Dat waren persweeen! Na (voor mijn gevoel) 6x persweeen kwam Jaime dan eindelijk op de wereld! En gezonde knul van 4460 gram. 

Helaas bleek Jaime net niet genoeg zuurstof binnen te krijgen, dus werd hij snel meegenomen naar de kinderafdeling voor controles. Achteraf bleek hij ook veel van mijn oude bloederige vruchtwater in zijn maag gehad te hebben, die ze dus ook flink hebben gespoeld. Ik heb me eigenlijk nooit zorgen gemaakt dat het niet goed was. Daarna moest ik ook nog eens gehecht worden want ik was wat ingescheurd. Nou, dat heb ik gevoeld ook. Verdoving me reet, ik voelde ALLES... 
Nu bleek ik ook best wat bloed verloren te hebben, bijna 1 liter. Dat werd mij pas duidelijk toen ik naderhand werd schoongemaakt en gewassen en ik recht overend moest zitten. Ineens werd alles wit voor mijn ogen en begon het geluid om me heen weg te trekken. Aangezien ik veel te maken heb met flauwvallende meisjes in mijn studio wist ik ook wat er gebeurde. Ik gaf al aan dat het niet goed ging en daarna werd ik wakker terwijl ik op mijn rug lag en de zuster een opmerking maakte dat we mij gelukkig niet onder de douche hadden gezet. Ik dacht eerst, waar heb je het over? en toen besefte ik mij dat ik flauw was gevallen. Eerste keer in 36 jaar.. 

Na 1 nachtje slapen in het zh zijn we naar huis gegaan. Daar heb ik 2 dagen kunnen rusten en moesten we helaas weer terug naar het zh. Jaime had een te hoog bilirubine gehalte in zijn bloed (geel zien) en moest onder de lamp. Ik was helemaal overstuur en had echt geen zin om ook in het zh te blijven... maar goed, dat doe je uiteraard wel. 
Als dat al niet genoeg was kreeg ik ook nog eens een aderontsteking in mijn linkerbeen! En dat doet PIJN! Hoe ik eraan gekomen ben weten ze niet en je kan het ook niet echt behandelen, behalve koelen. Omdat ik toch in het zh lag hebben ze me gelijk doorgestuurd voor een echo om te kijken of het geen diepe trombose was. Dat was het gelukkig niet maar uit voorzorg heb ik daar wel medicijnen voor gekregen.. van die medicijnen die je zelf moet prikken! Ik moet dus elke dag een spuit in mijn been of buik geven. Ook zo ontzettend fijn :( 
Nu 10 dagen later is mijn been flink bijgetrokken, het prikken moet ik helaas nog 40 dagen volhouden. Ik moet ook nog terug naar de internist om ernaar te laten kijken. Ook heb ik nog nacontrole door de gyn vanwege mijn poliep. En ik ben ontzettend beurs daar beneden. Ik ben ingescheurd en gehecht. De hechtingen zaten vrij diep en bij controle bleek er ook een flinke blauwe plek te zitten. Ook het verwijderen van de hechtingen was een hel! Pijnloos, echt niet, althans niet bij mij... Ik laat me liever 3 uur achter elkaar tatoeeren dan dat ik dat nog eens moet meemaken... Ik heb nu dus best wel veel pijn daar. Hopen dat het gauw weg trekt, maar ik ben bang dat het wel even zijn tijd nodig heeft. Daardoor kan ik ook best weinig en slik mezelf suf aan de paracetamol. Naja, we wachten wel af.... 
Ondertussen wel proberen te genieten van de kleine. Een hele rustige baby met een lekker bos haar en lieve pretoogjes. <3