Emotioneel wrak

Bijna 39 wk, ik heb het nu wel gehad. Niet alleen de kwaaltjes en pijntjes, maar ook de muren die op me afkomen.
En dan is daar ook nog de zorg voor mijn zoontje van 3,5.

Ik kan me amper bewegen dus de kleine vermaken is momenteel een hels karwei. De constante op en neer gang naar keuken of wc, dan weer een plasje, dan weer een koek en zo blijven we bezig. Mama, kom eens? Mama, kun je me dragen? Overal nee op zeggen en de hele dag binnen zitten omdat je zelf amper 5 min kan staan lijkt me voor mijn uk echt vreselijk..

Gelukkig is oma daar nog, met haar oppasdag. Laat diezelfde oma nou toch haar enkel verstuikt hebben en dus niet meer kunnen oppassen?
Great! Ze kan er niks aan doen uiteraard en vind het ook super sneu voor d'r maar dit komt mij zooooooo niet goed uit.
Andere opa en oma passen ook al een tijdje niet meer op omdat ze niet om de hoek wonen en wij het op en neer rijden iets te riskant vonden nu ivm de naderende bevalling. Maar men zou zelf ook niet ff aanbieden om zelf eens op en neer te rijden, bedenkt dan het hormonale stemmetje in mijn hoofd. >:(

Oma met de verstuikte enkel denkt dan dat het wel een idee is om je broer met z'n doodzieke vriendin in hun vakantie te vragen om dan maar morgen op te passen.
Leuk, maar hoe? Ze hebben vakantie, dus voor 12en zal er weinig aktie zijn en daarnaast is mijn schoonzus al dagen doodziek (darmen) dus een puberende peuter vermaken lijkt me niet handig. Daarnaast moet mijn zoontje in de middag ook naar de psz, laat dus maar.
Ik stel me niet aan, raap mijn zere lijf wel bij elkaar en probeer het weer een dag vol te houden... Dat hou ik mezelf voor terwijl de tranen over mijn wangen stromen... Nog ff doorbijten. En hopen dat vannacht de vliezen breken..*duim*