En toch doet het zeer..

Toen ik 12 was zijn mijn ouders gescheiden. Hun huwelijk was niet dat wat mijn moeder wenste. Terwijl zij de zorg voor mij en mijn broer op zich nam was mijn vader altijd maar voor anderen bezig. Vrijwilligers werk bij de voetbal, vrijwilligerswerk bij de plaatselijke radio, lekker DJ-en in het weekend bij vrienden in de kroeg. Mijn moeder trok het niet meer en zette een punt achter de relatie.

Mijn vader is ook nooit echt een vader voor me geweest. Ik heb ook erg weinig herinneringen aan mijn vader als gezinshoofd. Hij was altijd die vent die ook in huis woonde, maar echt vader? Nee..
Toen mijn ouders gescheiden waren hoefde mijn moeder ook geen allimentatie. Ze wilde dat hij 1x in de 2 weken op zaterdag iets 'leuks' met ons ging doen. Die 1x in de 2 weken werden 1x in de misschien 2 maanden, want vaak had hij het te druk met zijn andere bezigheden. En als we al iets leuks gingen doen was het meestal een bioscoop bezoekje (waar hij altijd door de film heen lag te slapen) met daarna een tripje naar de MacDonalds..jeej.

Op verzoek van mijn moeder heb ik in mijn brugklasjaar zelfs nog een blauwe maandag bij een psycholoog gelopen om issues te verwerken die met mijn vader te maken hadden. Eerlijk gezegd geloof ik daar nog steeds niet in. Hoe kan je iets missen wat je nooit gekend hebt?

Ik heb het altijd wel jammer gevonden dat ik nooit een vader gehad hebt zoals het hoort. Een man die jou voorbeeld is, waarmee je kan praten, waarbij je je geborgen voelt en die er voor je is. Maar nogmaals, ik heb het nooit echt zodanig gemist omdat ik het niet kende.

Toen mijn kleine geboren werd was mijn vader wel tot 2x toe naar het ziekenhuis gekomen. Helemaal glunderen, vol trots naar de kleine kijken, met een groot cadeau in de armen. Ik dacht toen nog, zou hij dan wel een goede lieve opa zijn? Ook tijdens de kraamperiode heb ik hem vaker gezien en via mijn moeder hoorde ik (ze werken nml op hetzelfde bedrijf) dat mijn vader op de achtergrond van zijn computerscherm een foto van mijn zoontje had gezet.
Maar de laatste keer dat ik hem nu gezien heb was met mijn verjaardag, eind augustus. Zijn eigen verjaardag heeft hij niet gevierd, ik had hem nog gevraagd wanneer we langs konden komen met de kleine maar hij liet het nog wel weten. Tot op de dag van vandaag heb ik niets vernomen.

Gisteren was het Sinterklaas. En toch zat ik daar weer, met een klein vonkje hoop, te wachten totdat ik iets van mijn vader hoorde. Maar uiteraard, zoals ik al vanaf kleins af aan gewend was, niets. Geen belletje, geen smsje, geen mailtje. Waarschijnlijk doodleuk vergeten of niet bij stil gestaan, ik weet het niet. Had ik hem dan toch maar even moeten uitnodigen? Herinneren dat het zijn eerste kleinzoons eerste Sinterklaas was? Waarschijnlijk wel, want je kan toch niet verlangen dat hij het uit zichzelf bedenkt? (Sarcasme..)
Nu hoorde ik vandaag via via dat hij vandaag naar Israel is vertrokken. Voor de volleybal.  Uiteraard, de volleybal is alles voor die man. Wat doe ik of mijn zoon er ook weer toe.

Toch nog na al die jaren van niets verwachten ben ik weer een beetje teleurgesteld en voel ik dat kleine steekje in mijn ziel. Sommige mensen veranderen dus blijkbaar toch nooit.. jammer..