Viel Erfolg und Spaß zum Lesen

Vakantie Duitsland 2011

4-9-11

Gisteren hebben we eigenlijk alles ingepakt. Ik had een lijst gemaakt met alles wat er mee moest, maar op het laatste moment verzin je toch nog vanalles wat ook héél noodzakelijk lijkt, maar het niet is. Dat betekende dat de auto overvol zat, maar dankzij de dakkoffer van Jos kon toch alles mee.

Het zou maar vier uur rijden zijn en dus was er genoeg tijd om tussen de middag in een Gasthof lekker te lunchen. Helaas was het restaurant wat Dave uitgekozen had júist op die dag dicht en aten we lekker bij de Imbiß. Hééérlijk…

Na héél veel oponthoud, wegwerkzaamheden en file belandden we eindelijk in ons gehucht. De eigenaar beschreef het inderdaad als het einde van de wereld. Dat is misschien wat overdreven, maar dat er veel te doen is kan je ook niet zeggen… óók heerlijk.

Er zijn schaapjes buiten en héél veel bos, weiland en vogeltjes. Het huis is prachtig groot en na alles uitgepakt te hebben nog stééds erg ruim. Helaas niet de beloofde dvd speler, maar dat wordt wel weer goedgemaakt door de 24 uurs kindertv zender. Dat die in het duits is kan de kids niks interesseren… ook goed.

Teun en Eva wilden onderweg niet slapen, maar hebben zich héél goed gehouden, af en toe was er wat gejengel of gemopper dat er schoenen of sokken aan of uit moesten, dat ze uit de auto wilden of dat er weet ik wat gevallen was, maar ik moet zeggen dat de gemoederen zó weer gesust waren en iedereen vrij blij aankwam.

Ze gingen ook vrij blij slapen na het avondeten. Lekker bloemkool, met aardappeltjes en jus en een worstje. Uiteraard at teun niets omdat hij íets moest eten… en dús eet je niks… behalve je worstje. Gelukkig aten de dames hun bordje goed leeg.

Zonder gemopper ging iedereen op bed, bij teun en eef moest ik nog twee keer terugkomen omdat er beesten uit bed lagen (lees ieoor of konijn) en sara ging zonder één moeilijk woord in een wildvreemd groot bed liggen, daar waar ze nog nóóit in een 1 persoons bed sliep, knáp… voor nood heb ik nog maar een dekbedje voor ’t bed neergelegd… valt ze zacht als ze valt.

Morgen maar eerst even boodschappen doen… en dan eens even kijken of de schaapjes ook van kleine kindjes houden.

5-9-11

Vanmorgen verplicht uitslapen. Wat een straf. We hebben de kids ’s nachts niet gehoord en zelfs Sara heeft keurig in ‘haar’ grote rode bed geslapen. Niet gevallen, niet gehuild, niet bang geweest, we zijn zo trots op haar. Iedereen dus uitgeslapen, fris en fruitig.

Ontbijtje gemaakt, nog even lekker gespeeld binnen en buiten. De schaapjes vinden het heel leuk dat we er zijn en lopen telkens met je mee. Jammer alleen dat er schrikdraad omheen staat. Niet zo erg als je laarzen aan hebt, maar als je op je kont valt en dán het hek vast pakt is het mis. Daar kwam eva ook snel achter. ‘AU’, gilde ze hard tegen de schaapjes. “De schaapjes mogen niet slaan”… arme ziel, ze dacht dat de schaapjes haar pijn gedaan hadden…  wijze lessen: luisteren naar mama, want die had al honderd keer gezegd: “niet aan het hek komen, want dan doe je je pijn”…

Dan met het hele spul naar Bad Laasphe. Auto geparkeerd en op zoek naar  de VVV. Snel gevonden en een stapeltje folders meegenomen om vanavond een planning te maken van wat we gaan doen. Vervolgens naar het oude ‘stadscentrum’. Dat bleek niet hééél groot te zijn maar dat was niet erg. Een kleine wandeling gemaakt en Saar vermaakte zich wel met alle ‘vreemde’ dingen om zich heen. Vooral de fontein vond ze het einde. Spannend als je je vinger daaronder mag houden. Even samen wat eten waarbij de kinders meer bezig waren met de inhoud van het bord van pap en mam, dan met hun eigen broodje kaas, want tja inktvisringen en uitsmijters zijn toch wel het proberen waard. Was ik de tuitbekers vergeten, maar Teun en eva lieten zien dat ze al best goed uit een glas kunnen drinken. Super.

Dan was het tijd om terug te gaan naar de auto want we hadden nog boodschappen te doen. Teun was zo moe dat hij bij de vleeswaren in slaap viel en Eva was niet kapot te krijgen. Saar hielp mee met alle toetjes verzamelen én mocht de koekjes uitkiezen.

In de auto viel Eva in slaap en was Teun weer wakker. Niet handig, maar goed. Ze zouden nog wel even slapen als we thuis waren. Niet dus. Beide kids wilden niet meer slapen, heb ze toch maar in bed gehouden onder het mom van: slaap je niet, dan rust je toch… al twijfelde ik daar ook wel aan, gezien de herrie die er uit de kamer daarboven kwam.

Dave ging ondertussen wandelen met Sara, een heel stuk naar het beekje om te spelen met het water. Saar heeft zich er uitstekend vermaakt en het was zéker voor herhaling vatbaar. Dave heeft een wandeling uitgestippeld die we binnenkort willen gaan doen. Het is maar kort, dus hopelijk niet al te moeilijk voor de kids.

Dan ’s avonds nog eten (Teun natuurlijk niet, dat is vaste prik) kipfilet met boontjes en rösti-rondjes. Héérlijk…. Joghurt toe en hup onder de douche allemaal! Iedereen lekker de haren gewassen, de gezichten gepoetst en de billen geschrobd… en daarna SLAPEN.

Dave en ik zijn daarna de folders ingedoken en hebben een mooie planning gemaakt van wat we allemaal willen gaan doen. Een wijntje er bij en een knabbeltje. Eigenlijk wil ik ook wel dat het een nachtje heel koud wordt, dan kunnen we ook de openhaard aan doen. Al met al is de planning klaar. Een paar dagen open gelaten voor NIKSEN en de rest is lekker volgepland.

Morgen als eerste naar de Sackpfeife.

6-9-11

De Sackpfeife bleek ’s middags pas open te gaan en dus was er ’s ochtends lekker veel tijd om uitgebreid te ontbijten met ons niet zo ‘feste’ loodzware Duitse broodje van anderhalve kilo. We hebben er van genoten. De kids ook die kwamen om steeds meer hapjes vragen.  Schoenen aan en daarna lekker aan de wandel. We wilden nog even terug naar het beekje waar Dave en Saar gisteren gespeeld hadden. Dat was goed te doen met de buggy en Teun en Eva hebben zelf ook nog een heel stuk gewandeld. Bloemen plukken, hazelnootjes verzamelen en steentjes in de plassen gooien hoort er bij. Zwaaien naar de koetjes ook.  Er stond wel erg veel wind, maar het was lekker zonnig en warm genoeg voor een korte broek, fijn wandelweer dus.

Nadat we weer even met het water gespeeld hadden vingen we de terugreis aan waarbij Teun het nodig vond om elk gevonden steentje over het hek van de koeien te gooien. Wat uiteraard niet lukte en waarbij de koeien stoicijns voor zich uit bleven koekeloeren. Not impressed, Teun…

Nog even bij de blokhut spelen en voetballen met een appel van een van de vele appelbomen die in het bos staan. Tijd om weer naar huis te gaan, nog wat méér bloemen te plukken en te zwaaien naar de schaapjes. Wat eten en tóch maar even naar bed voor Teun en Eva. Saar ging aan de gang met haar nieuwe stempelset en tekende daarnaast ook een prachtige ‘papa met bril’..

Om 14.00 was het tijd om naar de sackpfeife te gaan want die zou maar kort open zijn. Boven op de berg aangekomen was het parkeerterrein ernstig leeg en begonnen we te twijfelen of we wel goed zaten. Dat wel, maar de speeltuin had een ruhetag. Jammer, maar we konden gelukkig nog wel naar binnen, al waren de attracties dicht. Helaas dus geen rodelbaan of paardjerijden, niet naar de kinderboerderij, maar wél kijken naar de wasbeertjes, springen op een grote trampoline, de paardjes aaien en gras geven, klimmen op het klimrek en glijden van de glijbaan. En dat bóvenop een heuse berg, supertof!

Op het laatst ook nog naar een hoge uitkijktoren gewandeld, dat was wel even zwoegen met de buggy, maar Sara heeft de hele weg naar boven zelf gelopen en daarna zijn alle Teun en Sara zelfstandig de enorm hoge trap opgelopen…  Eva lukte dat nog niet. De weg naar de auto terug hebben we in sneltreinvaart gedaan omdat het nu toch echt tijd werd om naar huis te gaan. Iedereen had dorst en trek.

Nog even naar de Lidl om spul te kopen voor pannenkoeken, thuis koken en daarna snel de kids op bed. Teun en Eef hadden wat moeite met het ‘einde van de dag’ iedereen was moe en kindjes die moe zijn kunnen stróntvervelend worden, maar daarin ook wel weer lachwekkend…  écht tijd om naar bed te gaan dus. En nu ligt ’t hele spul weer op bed en gaan wij ook onderuitgezakt relaxen… ’t was weer een enerverende dag.

’s Avonds bij het tandenpoetsen hoorden we ineens een ‘raar geluid’ buiten. Ik dacht eerst dat het een optrekkende brommer was, maar toen klonk het toch ook weer anders… wat was dat nou toch? En ineens schoot ons te binnen wat de verhuurder had gezegd: ‘Misschien als je geluk hebt, want het is de tijd van het jaar, hoor je de burlende herten wel….’  We vonden het allebei heel bijzonder om te horen. Toen lekker slapen…

Morgen naar een Schaubergwerk.

07-09-11

Vandaag kwamen we er achter dat het schaubergwerk pas om 15.00 of 16.00 te bezichtigen was. Dat betekende dat er ’s ochtends tijd was voor relaxen en dat was maar goed ook. Lekker ontspannen ontbijten en daarna even een dvd’tje kijken op de computer. Teun wilde graag met dave naar buiten en is een lekker stuk gaan wandelen. Met zijn drieën hebben we brownies gebakken en aangezien de oven hier op ooghoogte van de kids is konden ze heel goed zien hoe het ding gebakken werd.

Daarna lekker smullen met wat te drinken er bij.

Eva en Teun gingen na het middageten lekker een poosje slapen terwijl Sara met Dave een stukje ging wandelen buiten. Van veraf kon ik ze al weer aan horen komen want Saar wilde met geen mogelijkheid meer mee naar binnen. Ze moest immers de schaapjes kijken… en nog eens… en nog eens. Was het leuk geweest Saar? Echt wel want ze was weer naar het water geweest om blaadjes te gooien én ze mocht plassen in het water…. Net als papa.. hihi…

Dan de tweeling uit bed halen, snel de tas inpakken, laarzen mee, berschoenen mee en naar het schaubergwerk. We twijfelden of het wel te doen was met drie kids, maar we waren de enigen en het bleek niet af te dalen naar beneden. Alleen horizontaal en vrij breed dus de kids konden lekker in de buggy zitten. Saar moest halverwege natuurlijk plassen en dave ging samen met haar de berg weer uit en daarna de berg weer in. De helft van de rondleiding gemist, maar goed… dat zij zo. Het was ook maar een heel kleine rondleiding en een kleine groeve. Wel erg interessant want zo hebben we nu geleerd hoe leisteen gewonnen wordt én hoe het verwerkt wordt.  Veel huizen in de omgeving hebben zowel op de muren als op het dak leisteen in heel mooie motieven. We hebben nu geleerd hoe de verwerking ervan in zijn werk gaat en ons is ook voorgedaan hoe het gesteente gesplitst wordt en hoe de gaatjes voor de spijkers er in werden gemaakt. Erg interessant om te zien.

Saar kreeg een mooie rode helm op en stapte dapper rond in de groeve. De tweeling had er natuurlijk niets aan, maar vond de steentjes op de grond wel leuk om rond te strooien. Dan allemaal weer naar het daglicht waar wij de hele familie weer in de auto manoevreerden om lekker thuis wat te eten. Teun at onder luid protest één muizenhap en een grote toet, Eva schepte het liefst Teun’s bordje ook nog naar binnen. En Saar? Die was gewoon moe van alle indrukken. Tijd om naar bed te gaan.

Dave en ik hebben de open haard aangezet. Het is wat koud buiten. Morgen wordt een erg koude dag. Dan gaan we lekker naar het zwembad in de buurt. Daar is het áltijd lekker warm.

8-9-11  

Hmmmmm…. ’t Zwembad….

Tja, dat zwembad, daar zóuden we heen gaan. ’s Ochtends de hele tas ingepakt, zwembroeken, handdoeken, de hele sjebeng…

Na een half uur rijden en wat gezoek kwamen we eindelijk bij de parkeerplaats aan van het sportcomplex. Kinders uit de auto en in de buggy en de schoenen. Maar halerwege kwamen we een mevrouw tegen die ons verzekerde dat het zwembad niet open was. Het was 4 september gesloten.

Hoe kan dat nou? Een Freibad, dat snap ik, maar een overdekt Hallenbad? Dat is toch niet logisch???? Toch was het zo, dat had niet op de site gestaan en dus wisten we dat niet. Wat nu te doen? Mevrouw gaf ons de tip dat er nog een McPlay was (een soort Ballorig), maar dat lag nóg eens een half uur rijden verder.

Goed, toch besloten dan dát maar te gaan doen, het weer liet toch niets anders toe.

Eenmaal daar aangekomen bleek dat het pas vanaf 14.00 open was. Inmiddels had ik de moed al vér in de schoenen en moest ik een manier vinden om deze, tot nu toe, nietsnuttige dag en het daarbij behorende humeur om te buigen tot iets positiefs.

We zijn in een gaststätte wat lekkers gaan eten om even uit de auto te zijn en daarna zijn we alsnog naar de McPlay gegaan. Eintritt: torenhoog. Het plezier ook hoor. Zo’n ragplek is altijd goed.

Eva en Teun vermaakten zich op het springkussen en in de ballenbak en Saar is met Dave in een schip à la Efteling geweest. Superleuk vond ze het. Toen wilde Eva daar ook in. Die vond het ook fantastisch, maar Teun, onze held op sokken vond het afgrijselijk. Hij is niet zo van de snelle dingen of van dingen waar je vies van wordt.

Nog van de glijbanen, springen op de trampoline, de botsauto’s, de schommels, de klimtoren, de autootjes, nóg een keer op het springkussen en dan was het echt tijd om naar huis te gaan.

Helaas was het ’s avonds niet al te gezellig aan tafel. Teun wilde niet eten, was boos. Jammer. Morgen nieuwe kansen… eerst maar eens lekker slapen.

9-9-11

Het zou vandaag beter weer worden dan gisteren en dus waagden we het er op: we gingen wandelen naar de gaststätte Lahnhof om daar wat lekkers te eten. ’t Was drie kilometer wandelen, zou net haalbaar zijn voor Sara; Teun en Eva gingen in de buggy, want de weg naar boven was best goed te doen daarmee.

Het weer werkte mee, niet zonnig, maar droog en het was niet héél koud. Dave en ik hadden de Bergschoenen aan, de rest de laarzen. Onderweg vonden we een mooi beekje waar Dave waterbeestjes in probeerde te zoeken, we vonden mooie bloemen, veel bomen (Teun riep om de 3 seconden BOMEENNNNNNNNNNN, dat is 5 minuten leuk, daarna wordt het al snel minder) en Eva wilde elk steentje wat ze vond meenemen… De wandeling van 3 kilometer ging héééééél  lang duren.

De weg ging steeds iets steiler en Sara wilde niet meer opschieten. We waren er de vorige dag achter gekomen dat het er op leek dat ze weer ernstig verstopt zou zitten en dat bleek inderdaad het geval. Dat is geen fijn gevoel, zéker niet voor Saar. We hadden met haar te doen, maar zij wilde wel verder. Op papa’s nek welteverstaan.  Een aantal keren hebben we op het punt gestaan terug te gaan, hebben dat echter tóch niet gedaan en dat was goed. Een paar honderd meter verderop was ineens een doorgaande weg waar de gaststätte aan stond. Binnen konden we goed uitrusten en wat lekkers eten.

Teun en eva aten lekker, maar Sara wilde niets, had last van haar buikje en begon wat te ‘hangen’… allemaal tekenen dat ze ziek werd.

Na het eten hebben we de weg terug aangevangen. Saar wilde de hele rit zelf lopen, Teun ook, Eef bij tijd en wijlen ook.  Het duurde lang, mede omdat onze vriend Teun cónstant met zijn jas zat te prutsen, knoopjes dicht, knoopjes open, ritsje open, nee toch dicht… en ondertussen kan je niet lopen. Hééé, daar zijn alwéér bomen, en wolken en een vliegtuig en en en…

Eva verzamelde weer steentjes en Saar had gewoon lást.

We hebben ’t gered, moe maar voldaan, Teun en Eva naar bed en Sara viel voor de tv in slaap. De arme ziel, zo moe.

’s Avonds kreeg ze koorts, en hoog ook. Ze wilde niet meer slapen. Na een zetpil hebben we haar tussen ons in gelegd zodat we allemaal nog even konden slapen, maar wát een kacheltje was het… 40,3 koorts. Morgen maar eens even kijken of we ergens naar de apotheek kunnen.

10-9-11

Vandaag beloofde een práchtige dag te worden. Eerst was het de bedoeling om naar het panoramapark te gaan, met bobslee en wildpark, maar met een kindje met 40 graden koorts doe je dat niet. Dan ga je naar de apotheek voor een microlax. De koorts kon ook door haar verstopping komen en dus wilden we dat eerst oplossen. Het was zaterdag dus zouden we, áls we naar de dokter moesten naar Bad Berlenburg gaan, maar éérst maar eens naar de apotheek. Gelukkig was het ook híer vrij verkrijgbaar en dus zijn we met de medicijnen op zak eerst boodschappen gaan doen op de terugweg.

Bij de bakker een taartje gekocht en in de winkel alle spulletjes voor de komende week. Een kaasbroodje voor de kids en hop naar huis.

De zon brak door en we konden buiten zitten en spelen. Saar had na haar medicijnen, die ze onder lúid protest toegediend kreeg, haar verstopping opgelost en viel ’s middags nog wel een poos in slaap. Terwijl iedereen sliep hebben Dave en ik even heerlijk buiten in de zon gezeten met ons boek. Iets wat er eigenlijk nooit van komt ’s middags. Nu ook Sara even sliep was er een totaal rustmoment voor iedereen. Heerlijk.

Toen iedereen wakker was hebben we lekker fruit gegeten en een suprise-ei waarbij Teun een frisbee uit dat ei toverde die na 10 minuten in de dakgoot lag om er vervolgens nooit meer uit te komen. Ach stik, dacht Teun, dan ga ik lekker met mijn laarzen aan naar de schapen.

Teun is een geval apart wat dat aangaat. Waar Saar als de dood is voor het hek omdat het schrikdraad is, en Eva inmiddels ook vernomen had hoe dat voelde, interesseert het Teun geen zier. Hij pakt het vast en zet er bijkans zijn tanden in. Brrrrrrrrrr… Je zou denken: misschien stond het hek uit? Nee hoor, bovenop de Sackpfeife was ook zo’n hek en toen ik Teun daar van die draad af wilde plukken kreeg ik zélf ook de ene schok na de anderen. ’t Is gewoon net die man met die stalen tanden van James Bond. Rare kwibus.

Ik ben met Saar nog een klein stukje gaan wandelen, maar ver kwamen we niet, ze was nog te moe. Prima, dan hebben we vandaag gewoon een lui dagje in de zon. Óók best.

’s Avonds nog wat proberen te eten, maar dat was niet écht veel. Dan een toetje en nog wat drinken en dan is zo’n dag alweer tot een einde. Sara sliep deze nacht weer in haar eigen bed en de koorts was alweer gezakt.  Morgen gaan we de sprookjeswandeling maken in het bos. Een heus kabouterverhaal met schatten!

Dave en ik luierden verder met een glaasje wijn en een knabbeltje. Er was nog een slechte film op en ach, dan is het met die nasynchronisatie helemaal hilarisch.

11-9-11

Vandaag stond een kinderwandeling op het programma, die echter ook voor ons volwassen kinders héél erg leuk was om te doen. ’s Ochtends zijn we na het lekkere ontbijtje vertrokken. Het was even zoeken, maar daar vonden we dan toch het houten bordje met de kobold ‘roothaar’ er op die de richting naar de Märchenwanderung aanwees.

Iedereen deed zijn shoenen/laarzen aan en daar gingen we dan. Het pad was inderdaad sprookjesachtig, overal had men kleine ‘koboldhuisjes’ neergezet van takken in indianentent-vorm. Heel leuk opgezet. Makkelijk begaanbaar voor Teun en Sara, maar Eva had veel moeite met de uitstekende boomwortels. Aan het handje dus en dan ging het prima. Iedereen vond het fantastisch om te lopen en het zonnetje scheen ook mooi.

Er waren een heleboel rustpunten ingebouwd waar een verhaaltje werd verteld over de omgeving, de planden en de dieren.  Er waren schatten om te ontdekken en onderweg vonden we ook allerlei mooie paddestoelen. We zijn hier laat in het seizoen, hebben dan misschien niet altijd even mooi en warm weer, maar de paddestoelenuitbraak maken we mee.

Teun en Eva vermaakten zich op een gegeven moment prima met het stapelen van de stenen die in de omgeving lagen. Apart is het om te zien dat ze met zo weinig blij kunnen zijn. Steeds meer stenen werden verzameld en de mooiste bouwwerken werden gemaakt. Dan was het toch tijd om verder te gaan. Met kleine kinderen wandelen in het bos is een recept voor treuzelen en dat werd er dan ook gedaan. Teun was weer volop bezig met de bezichtiging van alle bomen en het vooral niet belopen van het bedoelde pad. Eva wilde weer elk steentje onderzoeken en Saar, nou ja… die liep gewoon van de ene naar de andere kant, ondertussen alle grassprieten bewonderend.

Onderweg moest Saar toch nog plassen, gingen de andere twee ineens richting ‘weg waar auto’s mogen rijden’ en blerde de een dat ze toch niet wilde plassen terwijl de ander blerde dat ze gevallen was…. Zucht….. we gaan verder jongens! Een stukje naar beneden kwamen we een riviertje tegen waar je met stapstenen overheen moest klimmen, daarna een broodje eten…. Oei, daar hoorden we in de verte toch echt gedonder… dat betekende opschieten en laat dat nou nét niet gaan met drie kids. Blik op oneindig en tóch de kids stukjes dragen. We kwamen nog langs de Ilsequelle waar mensen nog dagelijks een jerrycannetje water komen halen omdat het heilzaam zou zijn. Hmmm… quatsch! Er stonden nog wel een paar glazen zodat we er toch wat van konden proeven, lekker koud zonder raar bijsmaakje.

De eerste druppels minder heilzame regen begonnen te vallen. Maar het was nog te doen en ’t kwam niet met bakken uit de lucht. Teun wilde de trap die hij net was opgelopen weer naar beneden, dat mocht niet van Dave omdat we vóórt moesten maken, en dat was dús een reden om midden in het bos een woede-aanval te krijgen terwijl de regen gestaag bleef vallen.

 Saar… je loopt een heel eind achter, kom eens bij dat beekje weg, we gaan een stukje verder wandelen!

Na de woede –aanval te boven gekomen te zijn stortte Teun zich op de bramen die langs de kant van de weg stonden. De kids hebben er lekker van gesmuld en onder de bomen regende het ook niet meer zo hard, althans, dat voel je dan niet meer. Het bleek nog maar een klein eindje te zijn tot het einde van de wandeling, maar het laatste stuk moesten we echt in flinke looppas doen… de druppels begonnen nu echt dik te worden en de lucht werd héél donker. Het zou niet lang duren of de sluizen zouden opengaan en dat wil je écht niet in het bos met drie kids.

Nét gered. Bij de auto aangekomen brak de zogeheten hel los en viel het met bákken uit de lucht. Eenmaal in de auto konden we de ene lichtflits na de andere ontwaren en moesten de ruitenwissers op standje ‘highspeed’. Dan was het thuis tijd om de jongsten op bed te doen en met Sara lekker chocolademelk te drinken, want dat hoort bij onweer… gezéllig.

12-9-11

Deze ochtend gingen we naar een Tierpark. In Duitsland is dat niet hetzelfde als een dierentuin, maar een soort wildpark. Het park waar wij heen zouden gaan was klein in die zin dat er niet héél veel verschillende beesten waren, het was echter wel zo dat de beesten heel veel ruimte hadden en dus was het een mooi eindje wandelen voor ons. Bij de ingang aangekomen was de kassa dicht, maar het park open. Of we boven bij de kiosk wilden betalen. Prima, doen we. Met de buggy naar boven, Eva zocht steentjes, Teun prutste met zijn bodywarmer en Saar was al bij de damherten aanbeland. Wat waren ze groot en wat had hij op zijn hoofd???? Tja, wat is dat nou weer??? Een gewei Saar, zo heet dat. Weer wat nieuws geleerd.

De hertjes kwamen heel dicht bij, het was jammer dat de automaat van het diervoer het niet goed deed anders hadden we ze nog eten kunnen geven. Een stukje verder was een ander soort hert te bekijken. Edelherten welteverstaan en déze herten trakteerden ons op een flink staaltje burlen. Wij dachten dat ze dat alleen ’s nachts deden, maar blijkbaar is het in het zonlicht ook goed burlen.

Nadat we de herten achter ons gelaten hadden kwamen we aan bij de wilde zwijnen. Wat hebben die beesten er toch altijd een takke-bende van. Alles is omgewoeld en zelfs in de blubber staan ze nog te graven of ze ergens nog een eikeltje kunnen vinden. Misschien moet ik díe beesten eens op mijn moestuin zetten eind februari. Zó omgeploegd.

Boven bij de kiosk, die overigens óók dicht was (betalen was dus onmogelijk) ons broodje opgegeten en naar de geitjes gegaan. Er stond dat het een Streichelzoo was, maar aaien lieten ze zich eigenlijk niet. Sara kreeg zelfs een bok en vond er daarna ook niks meer aan. Naar de speelplaats dan maar. Het weer begon fantástisch op te klaren en het werd echt ook wel warm. Fijn!!!! Het speelplaatsje behelsde niet meer dan twee schommels en een zandbak, maar dat was al heel goed voor de kids. Dan nog een mooie wandeling door de rest van het park waarbij we nog langs de moefflons en de gemzen kwamen, een stijl stuk naar beneden klauterden en dan weer de auto in.  Deze ochtend hebben we welgeteld 8 mensen gezien buiten ons eigen gezin. Vijf andere bezoekers en drie verzorgers… ongelooflijk.

We gingen nog even langs Dillenburg omdat Dave wilde zien hoe dat er uit zag. In eerste instantie was het niet de bedoeling om te blijven, maar het  weer was zo uitnodigend dat we besloten de auto tóch te parkeren en richting centrum te gaan. Eerst naar de Wilhelmstoren. Helaas bleek die dicht, maar we konden er wel dichtbij komen. Iedereen vond de toren prachtig en wat waren we hóóg. Omdat er niets open was besloten we beneden in de binnenstad een ijsje te gaan eten. IJsje? IJSSSSSSS kun je beter zeggen. We vonden het allemaal zó lachwekkend, je kon zelfs ijs in de vorm van spaghetti bestellen. Sara en Eva wilden een Maja de bij eten en Teun wilde van allemaal een hapje. Het waren zélf net wilde zwijnen. Álles werd omgewroet. Dan Terug in de auto en weer naar huis.  Het was een mooie dag geweest.

13-9-11

Het ‘uitje’ van vandaag had ik vóórdat we op vakantie gingen al uitgezocht. Een pretpartk genaamd Panoramapark Sauerland. Het was een pretpark met vanalles te doen voor iedereen. Er zat ook nog een wildpark aan vast en dus had iedereen er echt heel veel zin in.

De heenweg was echter een met hobbels. We hadden ons zó gericht op de ‘tomtom’ dat we helemaal over het hoofd hadden gezien dat er een wegversperring was op de weg naar het pretpark. Vlák voordat we er waren konden we niet verder en moesten we dezelfde weg helemaal terug rijden om vervolgens via een andere kant naar de eindbestemming te komen. Véél oponthoud dus, maar de kids hielden zich héél goed en hadden het eigenlijk niet door.

Een uur láter dan gepland kwamen we aan. De parkeerplaats was zo goed als leeg, het was dan ook ná het seizoen… maar zó leeg? Nee, dat hadden we niet verwacht.

Bij de ingang hoefden we ook niet het volle pond te betalen. We zouden nog op tijd zijn voor het voeren van de wolven. Op weg daarnaartoe  eerst naar de Lynxen die al lekker op een stuk vlees zaten te knagen. Een grote poes mama, met staartjes (die dingen op zijn oren). Mooi he Saar?

Dan naar de wolven, over het ontdekkingspad, daar zagen we ze al lopen, speurend naar het vlees. Die beesten weten letterlijk en figuurlijk ook wel hoe laat het is. De ‘brug’ begon toch al een beetje vol te lopen, maar aangezien er maar weinig mensen in het park waren kon iedereen alles goed zien. De wat grotere kinderen mochten het vlees over de hekken gooien en de wolven sprongen hoog in de lucht om het op te vangen. Toch echt wel spectaculair voor degenen die dat nog nooit gezien hadden. Toen het spektakel ten einde was wilde Saar meteen met het treintje, no matter wáár hij heen ging. We moesten er nog een half uurtje op wachten en dus was er heel even tijd om op de draaimolens te gaan. Iedereen wilde op élk kleurtje paarden en dus moesten we op een gegeven moment tóch haast maken om het treintje nog te halen. Wijzelf wisten óók niet waar hij heen zou gaan, maar hij bleek dwars door het wildpark met de damherten te gaan. Halverwege stopte hij en kwamen de herten heel dicht aan de wagons. Ieder kreeg van de chauffeur een handje voer en dat konden de beesten dan lekker opsmikkelen. Sara wilde ook wel, maar toen het treintje weer verder ging had zij nog steeds alle voer in de handen, moest ze een beetje huilen en was zó teleurgesteld dat het hertje niet uit háár hand wilde eten en wel uit die van anderen. Meid, we gooien het voer naar buiten, dan kunnen ze dat vanmiddag wel opeten. Kleine meisjes met groot verdriet.

Boven aangekomen konden we voelen dat het toch eigenlijk wel héél fris was. Het zonnetje scheen, maar de wind waaide behoorlijk. Gelukkig konden de kids de bodywarmers aan en konden we in het restaurant wat warms eten. Helaas mistten we de roofvogelshow.

Weer met het treintje naar beneden waar Saar overgelukkig was dat het grote hert nu wél uit haar handje wilde eten en Teun gelukkig al zijn vingers nog had nadien. Dan springen op het luchtkussen waar Dave en ik ook even uit ons dak gingen, van de grote glijbaan af en dan als klap op de vuurpijl ging Dave nog even met Saar van de Fichtenflitzer. Een rodelbaan wat een lekkere snelle afsluiter was. Op naar huis. ’s Avonds aan Saar gevraagd wat ze het leukste vond: Die Eekhoorn mama, die ging praten (lees, de half uit elkaar hangende mascotte van het park die vertelde wat er te doen was… ) Saar, je bent een rare!

14-9-11

Voor vandaag stond nog niets op het programma, maar ’s ochtends wilde ik graag naar de markt in Baad Laasphe. Op de markt wilde Saar zich de blingbling aanzien en hebben we boontjes en broccoli gekocht. Daarna drie karbonades die later zó dik gesneden bleken dat we aan twee óók wel genoeg hadden gehad… ach ja, dan maken we er stooflapjes van. We zagen ook een kraampje met vis en de forellen keken ons met hun glazige oogjes zó aan dat we niet anders konden dan ze meenemen. “blijven die wel zo lang goed als we naar Marburg gaan” vroeg Dave. Marburg, dacht ik nog???? Dave bleek dus in gedachten te hebben dat we afgesproken hadden naar Marburg te gaan en ik wist dat niet. We hadden het er gisteren nog wel even over gehad als optie, maar nog niet echt een besluit genomen. Bij de visman dus een plastic zakje met ijs gevraagd die we tussen het vlees en de vis te leggen, dan zou het wel goed blijven. Bij elk kraampje kregen de kids wat te snoepen. Een banaan bij de groenteman, drie worstjes bij de slager, een koekje bij de visman en een stuk kaas bij de kaaskraam. Je hoeft ze ’s ochtends niet eens te laten ontbijten.

We waren al een heel eind op weg naar Marburg, en dus besloten we inderdáád te gaan. Toen we de ‘skyline’ van Marburg zagen dachten we dat we met de auto wel een stuk naar boven konden, dat had misschien ook wel gekund, maar we wisten op dat moment nog niet dat Marburg zo steil zou zijn. We parkeerden onze auto in de parkeergarage in het centrum om zo ook de vis en het vlees koel te houden want het werd vandaag écht een warme dag.

Dave had, omdat het gisteren zo fris was ondanks de vooruitzichten, een lange broek en een overhemd met lange mouwen aangetrokken, waarvan ik de mouwen toch maar oprolde. Maar goed ook, het was zonovergoten buiten. Eerst wat drinken. Daar kwamen we er al achter dat het beklimmen van de berg naar het kasteel een kleine beproeving zou zijn. De gehele stad bestond uit kasseien. Hóbbeldebóbbel dus.

Na het drinken naar boven. Omstebeurt duwen met de buggy en Sara liep zelf. Halverwege zijn we nog even in een kerkje wezen kijken waarbij Teun op mijn arm de hele tijd fluisterde: sssstttt, zachtjes praten….. . De lieverd. Eva wist ook wel dat ze moest fluisteren, maar kon zich moeilijk inhouden en riep zo af en toe: KIJKKKKKK, MOOOIIIII… door de kerk. Ook schattig.

Buitengekomen weer verder naar boven. Het laatste stuk was écht heel stijl en ik kon de buggy niet meer duwen omdat het te stijl was en Saar wilde niet bij mij op de nek, maar bij papa… de pakezel. Vlakbij het kasteel aangekomen zagen we dat we konden eten in een mooie ‘biergarten’ en dus hobbelden wij onze maag achterna met onze moeie benen.

We hadden er een práchtige plek met even prachtig uitzicht over de stad. Hoger dan dat kon je bijna niet (behalve dan het kasteel zelf) Teun en Eva keken hun ogen uit en Saar deed nonchalant alsof ze er al járen kwam hahaha. Na lekker te hebben gegeten gingen we verder naar boven waar we prachtig over de muurtjes konden kijken en de stad konden overzien. De kids konden er nu allemáál even uit en zich uitleven. Het kasteel is een universiteit, we zijn er verder niet naar binnen gegaan. Teun heeft daarboven nog een schone luier gekregen, kan ook niet elk kind zeggen. Naar beneden wilde saar niet meer wandelen, ze zat lekker naast Eva in de buggy. Teun wilde zelfs geen handje vasthouden. Ik hield daarentegen mijn hart vast want met de steile weg naar beneden was de kans groot dat hij zou vallen en dan door zou rollen. Hij is twee keer gevallen, één keer op zijn knie, de tweede keer in de braamstruiken en de derde keer kon hij zich nog net staande houden, maar greep hij in de brandnetels. Toen was voor hem de maat vol en wilde hij toch wel gedragen worden. Groot gelijk vent. Je bent een bikkel, maar er zijn grenzen nietwaar.

In het centrum hebben we een nieuwe kofferset gekocht, de oude was echt aan het eind van zijn latijn en de ritsen hebben het deze vakantie allemaal laten afweten, tijd voor nieuwe. Zo aan het eind van het seizoen zijn de prijzen gekelderd dus konden we wat moois uitzoeken. De totaalprijs ging van 270 euro naar 70…. Ongelooflijk maar waar. Fijn!

Nog even plassen bij de Mac en dan naar huis. We hadden gedacht dat iedereen wel zou gaan slapen, maar niets was minder waar. Iedereen hield zijn ogen open en was helemaal hieperdepiep. Wat wil je ook na zo’n dag. De vis ’s avonds opgegeten en dan rest er niets anders meer dan op bed gaan. Dave en ik hebben een wijntje opengetrokken en zijn aan de relax gegaan.

15-9-11

Het beloofde weer een mooie dag te worden en aangezien we de vorige keer helaas de toren van Dillenburg niet konden beklimmen, maar tóch graag de binnenkant wilden zien inclusief de kazematten, zijn we er weer heen getogen. De Toren was nu open en we hebben een mooie wandeling er naar toe gemaakt onder de mooie bomen door. Hier was ook een museum waar we niet in gegaan zijn. Het was een museum voor ‘wirtschaft’, voor de kinderen écht niet interessant. De toren beklimmen wél. 

Binnengekomen konden we eerst kijken wat de familiegeschiedenis was van de oranjes… wie was de vader van wie, met wie waren ze getrouwd etc. Tot en met Maxima was het al bijgewerkt. De kinderen vermaakten zich met de loodzware kisten die er stonden, of ze er aan mochten komen wist ik niet, er stond in ieder geval niet bij dat het NIET mocht. Dan naar boven, de beheerder vertelde ons dat het wel heel hoog was voor de kinderen. Ik vertelde dat ze al eerder hoge torens met trappen beklommen hadden en dat het wel zou gaan. De beheerder speelde nog even met de kinderen. Teun vond dat maar niks, als blikken konden doden lagen er nu lijken in de toren. Hij kan zo boos kijken, alsof hij iemand ter plekke wil afbranden.

Goed, naar boven dus. De kids gingen in treinvaart naar boven. Er waren drie verdiepingen in de toren en dus was er genoeg tijd om uit te rusten. Het verhaal van Willem van oranje werd uit de doeken gedaan en hoe de Nederlandse staat ontstaan is. Er waren mooie schilderijen te zien die ook voor de kinderen mooi waren om te kijken. Wat ik heel bijzonder vond was om de schuldbekentenis te zien van Balthazar Gerards, ondertekend en al.

Op de eerste verdieping konden de kids nog even naar buiten op het balkon wat rondom liep. We hebben even verstoppertje gedaan en zo kon Dave binnen even alles rustig bekijken. Helaas konden we niet helemáál naar boven, maar hoog waren we sowieso.

Beneden kregen we te horen dat het voor ons geen zin had de kazematten te bezoeken. Te lang voor de kids, de buggy kon niet mee omdat het te smal was, veel trappen en koud. We hadden ons er dus ook niet op bekleed. Jammer jammer jammer….

Dan was  er toch nog tijd om heerlijk bij de italiaan te eten. Ze hadden helemaal níets voor kinderen, maar dat was niet erg. Pap en mam zijn héél vindingrijk en vroegen een bordje met broodjes en boter. Ons kroost is daar dól op en daarnaast konden ze lekker van onze bordjes meesmikkelen. Teun en Eef zijn echt kinders naar mijn hart. Tortellini met gorgonzola en bitter lemon ging er goed in.

Dan was het weer tijd om terug te gaan, nog even langs de bakker en de supermarkt en thuis lekker kikkertje kijken op de computer met wat lekkers er bij. Morgen wordt het alweer zo’n mooi weer… gaan we de sprookjeswandeling nog een keer maken. Dit maal zónder onweer.

16-9-11

Nogmaals de Märchenwanderung gemaakt, maar nu met mooi weer en dus hadden we geen haast. Het zou vandaag eigenlijk de laatste écht mooie dag worden, vanaf morgen gaf de wettervorhersage aan dat het kouder zou worden, minder zonnig en met meer regen. Hebben we het deze vakantie niet getroffen? De eerste paar dagen ervan waren minder mooi, maar daarna is het echt super opgeknapt en konden we genieten van echt perfecte dagen.

Alle drie de kinderen wisten bij het uitstappen al wat we gingen doen, ze herkenden de omgeving en gingen er alhaast vandoor toen we de schoenen nog aan het aantrekken waren. Eva heeft héél veel zelf gelopen, ging nu ook veel sneller dan de eerste keer. Sara liep vooruit, wist al precies waar we linksaf en rechtsaf moesten. We hadden beloofd dat we, als we bij het water aankwamen we wat lekkers zouden gaan eten en dus ging iedereen in sneltreinvaart naar beneden, voor zover dat voor kinderen mogelijk is.

Beneden bij de beek hebben we even lekker gerelaxed, een knoppers en rijswafeltjes, een glaasje appelsap , de schoenen en de sokken uit. Teun ging steentjes gooien in de rivier en Dave stelde voor om er met de voeten in te gaan. Pas later vernam ik dat hij (misschien maakte hij een grapje, misschien niet) eva met de voetjes er in bungelde omdat het heilzame krachten had. Een mooi idee vond ik.

Sara hield haar rokje mooi omhoog en Eva was een echte bikkel, ze hield ze er lang in. ‘OEH KOUD’… riep ze, en daarna ‘DAT IS WEL LEUK’, de kleine grapjas.

Dave maakte nog een paar foto’s van de forelletjes (of wat het ook mochten zijn) in de rivier.

Dan naar de overkant van het water naar de Ilsequelle waar iedereen een glaasje water dronk. Verderop kwamen we weer aan bij de braamstruiken waar de kids weer aanvielen op het fruit. Is dat niet maf? Het zijn zulke gewoontedieren, als ik ze thuis bramen voorzet eten ze er geen hap van, maar omdat ze er een leuke ervaring mee hebben gehad vreten ze zich er nu het ongans aan. Ze waren er niet weg te krijgen.

We besloten te gaan eten bij het Forsthaus bij de Lahnquelle. Het bleek een wat over the top decadent ding te zijn waar de locale upperclass kwam lunchen, maar goed, kon Teun ook nog een mooie jaguar aanschouwen. ’t Mannetje stond ervoor en riep: OOOOHHHH MOOOOOOIIIIII…. Haha, hij heeft er oog voor, nu al.

Het weer betrok en het werd koud, tijd om naar huis te gaan en warm te douchen. Dan nog een paar crackertjes eten met jam en de luikjes sluiten. Morgen gaan we naar een middeleeuws feest hier in de buurt! Laatste dag alweer.

17-9-11

Laatste dag. Het zou vandaag koud worden, maar het viel uiteindelijk allemaal wel mee. Nadat we ’s ochtends extreem relaxed hadden gedaan zijn we naar het middeleeuwse feest gegaan. Alle deelnemers hadden zich erg mooi uitgedost, overal waren vuurtjes met keteltjes prut om te eten en er liepen ezeltjes rond en heuse ridders en jonkvrouwen…

Maarrrr… kon je er ook iets dóen??? Eigenlijk niet, kijken… dat kon wel, maar kindertjes zijn dan al snel klaar, die moeten iets om handen hebben en dat was er niet echt.

Jammer want het was écht heel mooi opgezet en zag er middeleeuws uit (voor zover wij vanuit de 21^ste eeuw kunnen beoordelen). En toennnnn, toen zagen we een hooiberg en dát was iets waar de kids wel raad mee wisten. Spélen in het hooi. Ze vonden het gewéldig.

Er was ook een ezeltje wat je kon aaien en er waren verderop nog wat kraampjes waar je wat kon kopen. Teun kreeg een snoepje en wilde vervolgens de hele kraam leegvreten, maar mama vond dat nét iets te duur… het waren zo te zeggen geen middeleeuwse prijzen. Dan naar de herberg om wat te eten. Ook dat was weer leuk opgezet. Een enorme hangende barbecue waar dikke stukken spare-rib op lagen… ik zag dave’s ogen zo groot als schoteltjes worden… DAT MOET GEGETEN WORDEN.

Dus met een stuk vlees en een broodje zijn we aan de lange tafels gaan zitten. Ik had nog aardappeltjes met knoflook besteld en een schaaltje boter voor het brood en dan was het smikkelen geblazen.

Op het podium was een bandje wat muziek speelde en eva en saar gingen lekker los. Teun stortte zich op het eten, iets wat hij gráág doet, als het maar geen ávondeten is. Daar ging een stuk van dave’s spare-rib in dat bekkie en brood en aardappeltjes gingen er achteraan. Hij vond het superlekker. Saar en eef smikkelen altijd wel van de spulletjes die op tafel staan. Glaasje appelsap er bij en het feest was compleet.

Dan weer terug naar de auto, het was inmiddels toch al wel laat op de middag geworden en we hebben een mooie lange rit gemaakt zodat Teun en Eva nog even konden slapen. De rest van de middag werd het weer toch echt wat kouder en hebben we lekker binnen film gekeken met wat lekkers.

We zijn zo’n beetje aan ’t inpakken geslagen. Morgen gaan we weer naar huis!