Sara drie en een half

Alweer een stukje ouder en wijzer geworden. Gister-avond stond ze met mij onder de douche en zei: “Mama, geen zorgen”. Ik was hoogst verbaasd en nam haar advies ter harte. “Goed Sara, ik zal me geen zorgen maken”..  Is dat niet lief? Waar ze de wijze woorden vandaan heeft weet waarschijnlijk alleen Joost en aangezien ik die nooit spreek is zelfs dát gissen.  

’t Geeft wel aan dat Sara goed luistert naar alles wat er gezegd wordt. Dat ze niet alles opvolgt siert haar ook, want tja, een mens mag toch een eigen mening hebben. Ik probeer de discussie niet met haar aan te gaan hoewel sommige beslissingen die zij neemt niet stroken met de beslissingen die ikzélf (of papa) genomen hebben. D an wil het nog wel eens tot een aanvaring komen.

Pasgeleden had ik nog een goed gesprek met mijn eigen vader. Hoewel wij niet al te lang van stof zijn samen heeft het toch indruk op mij gemaakt en probeer het ten uitvoer te brengen. Hij zei me dat het misschien beter was de teugels minder strak te houden, aan een (zogeheten) ‘hok vol ruzie’ heeft niemand iets. En daar heeft hij gelijk in. Ik probeer het, maar vind het soms nog knap lastig. Het is ook iets wat ik gewend ben te doen om alles in goede banen te laten lopen. Met drie kinderen is het behoorlijk aanpoten en de verdeling tussen wat moet en wat mag is soms niet zoals zowel ouders als kinderen het graag zouden zien. Kinderen hebben dan wel behoefte aan duidelijkheid en structuur, je kunt er ook tevéél van in de strijd gooien.

Tot zover mijn overpeinzingen.

Sara gaat in galop naar de vier jaar. SCHOOL… ze heeft er zin in, paps en mams hebben haar opgegeven op de openbare basisschool  ‘de Twirre’ wat licht speels zomerwindje betekent. Wat past dat goed bij Sara. Het openbare karakter past na vergelijking ook heel goed bij ons.  Er is op deze school veel aandacht voor culturele en maatschappelijke vorming. De insteek van de school sluit precies aan bij wat wij onze kinderen mee willen geven: ieder mens is uniek,  alle mensen zijn verschillend,  alle mensen zijn gelijkwaardig en ieder mens is medeverantwoordelijk voor de gemeenschap.

Sara heeft het hoogste woord als we het over school hebben: ‘Dan ga ik daar spelen, en kleuren, en zingen en springen, en dan ga ik allemaal dingen vertéllen…

Ja Saar, maar laat je de anderen ook aan ’t woord dan? (en dan komt het méést gehoorde antwoord ooit:)

EHHHH, JA HOOR

Met andere woorden: maak je maar geen zorgen. En zo is de cirkel weer rond, doelend op het douchegesprek tussen Sara en mij.

Over zingen en springen gesproken. Zingen doet Sara zó graag, maar de geëikte kinderliedjes zijn toch zó passé mensen. Daar zou de gemiddelde cd-samensteller écht iets aan moeten doen volgens Sara. Nu is het natuurlijk zo dat ouders in de eerste levensjaren een grote invloed hebben op de muziekkeuze van hun kinderen, daar komt nog niemand anders aan te pas. Sara is die fase toch voorbij en stootte mij van de week aan: “mama, mag ik op youtube?”

Ik stond wat onnozel naar haar te kijken en bedacht toen dat dit niet anders dan Dave’s invloed kon zijn wat betreft flimpjes maar ze wist prima wat ze wilde horen. “Graag ‘Oh Sjonnie’ Mama”

Ah, u begint de trek naar de hoofdstad van het land al vroeg dame. Dan kan u inderdaad maar beter de klassiekers onder de knie hebben. En dus zongen wij hier luidkeels: “oh Sjonnie, zing een liedje voor mij alleen’. (Ik zing al sinds jaar en dag “oh Saartje/Eefje/Teuntje, zing een liedje etc…. voor de kids dus ze waren al bekend met de tekst) Mijn zus had een jaartje daarvoor  ‘het kleine café aan de haven’ er al ingestampt en mijn moeder heeft ze prachtige teksten van Willy Derby (wie kent ‘m niet) en Toon Hermans bijgebracht. Sinds kort zingt ze Wim Sonneveld (wij gaan naar buiten, waar de vogeltjes fluiten) ook mooi mee, maar het allermooiste liedje  is toch wel van ‘de vlinder’. Een oud versje wat de vader van mijn moeder ooit op school leerde en wat bijna iedereen in onze familie wel kent. Het is zo leuk om het Sara te horen zingen.

Ook artistiek gaat Sara erg vooruit. Tekende ze voor een paar maanden geleden nog mooie kop-poters, van de week zag ik er al een heuse buik aan vast zitten. Dat het nog wat moeilijk is om dan te bepalen wélk rondje het hoofd is en wélk rondje de buik zag ik wel aan het feit dat de armen aan het hoofd vast zaten en de buik ineens twee ogen en een mond had gekregen…  ach, kniesoor die daarop let.

Het is voor Sara nog steeds moeilijk om haar plaats binnen de kinderschare te zien. Zij was de eerste en nu (ook na twee jaar en misschien wel júist na twee jaar) is het wat lastig om in te zien waar de grenzen liggen. Wie mag wat en wie mag wat éérst en hoe gaat dat concept ‘delen’ nu eigenlijk als je dat helemaal niet WIL. Regelmatig hoor ik Sara roepen: ‘Samen spelen, samen delen’ maar dan is dat altijd als zíj graag iets wil hebben wat Teun of Eva heeft. Op het moment dat ZIJ iets heeft wat deelbaar is, is dat toch een verwerpelijk concept. Het is ook moeilijk je plekje te vinden zonder eenieder voor de kop te stoten, zowel zélf blij te zijn als een ander blij te maken. Het zijn complexe  handelingen. Wij als volwassenen komen daar soms al nauwelijks uit. Op kinderniveau is dat niet veel anders. In de volwassen wereld gaat het meestal om geld, in de kinderwereld om speelgoed. Het is ook bijna inwisselbaar.

Het duurt ook niet lang meer voordat Sara over kan naar een ander bed. Als ze vier is kan ze over, dat hebben we al met haar besproken. Ik ben in volle voorbereiding voor haar cadeau en haak een sprei voor op haar bed. Mijn moeder gaat een dekbedovertrek maken, gordijnen en kussenhoezen. Er is nog tijd, nog zéker een half jaar. Dan gaat onze meid naar de gróte school een gróte kamer, een gróót bed maar met haar eigen kleine dromen, kleine pasjes en kleine wensjes.