Nog steeds twijfels.. ( ben terug! )
Hallo lieve meiden.
Voor de mensen die mij in real life kennen graag niet door spelen ;-)
Het is een te lange tijd dat ik geschreven heb hier daarom toch weer eens een berichtje van ons.
Ten eerste geniet ik er nog zoveel van jullie verhalen en lees ik graag mee hoop dat jullie mij ( ons ) nog niet vergeten zijn.
Dan komen we bij het punt uit waarom ik dit schrijf.. 1 jaar geleden was de drang voor ons 3e kindje bij mij al supergroot nu zijn we samen op het punt aangekomen dat we beiden willen en dan is willen zeer zacht uitgedrukt!
Mijn man begon van de week spontaan zelf erover. Of ik nog niet kriebels had of ik het niet tijd vond en samen hebben we zitten huilen. Want ja een jaar geleden schreef ik al dit huis is veel te klein voor 5 mensen eigenlijk al voor 4 maar de tijd staat niet stil Natas word straks 5, Cleo alweer 3 en wijzelf worden ook niet jonger al geld dat meer mee voor mijn man dan mezelf aangezien ik nog een jonge meid ben maar mijn man meer moeite heeft met het in huis hebben van (jonge) kinderen op een oudere leeftijd.
Maar is het verantwoord kunnen we dit wel doen? We weten nu al dat mensen negatief commentaar gaan leveren aangezien we net financieel beter hebben ik net bijna een jaar aan het werk ben ( wat ik overgens wel wil blijven doen omdat ik het erg naar mijn zin heb bij die bekende gele supermarkt ;) ) de kinderen groter zijn eigenlijk en uit de luiers alletwee!
Ja cleo is ookal zindelijk snachts!
We wachten op een groter huisje maar het word er maar niet beter op en leren langzaam gedwongen accepteren dat dit het huisje is waar we onze kinderen groter moeten brengen. Het leven gaat door en we moeten doen met wat we hebben maar het is oneerlijk het is oneerlijk de wens is zo groot moeten wij ons 3e kindje laten omdat we geen huis hebben met 3/4 slaapkamers ? Finacieel is het nog niet eens z'n probleem al moet ik weer fulltime gaan werken ik zou het met liefde doen. Ik mis gewoon een leventje in mijn gezin en het rare is de baby-tijd lijkt me vermoeiend zeker nu we 2 zo 'zelfstandige' kinderen hebben maar ik mis iets in mijn gezin. het knaagt en zeker nu mijn man er zo spontaan mee kwam begon ik weer met dromen over namen ( al staat de meisjesnaam nog steeds vast ;) ) en zwangerschappen en bevallen.
Ik had mijn droom ver naar de achtergrond geschopt maar nu ik weet dat mijn man het ook wil en hij zelfs al verleden jaar eigenlijk wilde begon het weer naar boven te kruipen de dromen waren er weer en de redenen waarom we nog geen 3 kinderen hebben.
Kinderwens is z'n natuurlijke aandrang dat het erg moeilijk is om niet naar de huisarts te rennen om mijn spiraal weg te laten halen maar ben zelfs bang voor haar reactie omdat ik me z'n ontverandwoordelijke moeder voel.
Ik hoor mijn schoonmoeders stem weer toen onze dochter wat ouder was toen ze zij van dit babyspeelgoed kan dan wel weer naar schoonbroer toe als hij ooit kinderen krijgt alsof ik ontvruchtbaar was geworden.
Alsof het onmogelijk is dat wij ooit nog een kind krijgen.
Wat moet ik toch met mezelf aan wat is nu slim wat moetten we toch..
reacties (0)