6 weken later... (draagmoederschap/surrogacy)

Hi dames,

Zoals beloofd hier een update!

Maandag is het 6 weken geleden dat ik bevallen ben van de baby van mijn vrienden.

Met mij gaat het goed. Zowel fysiek als mentaal. De eerste week had ik vooral last van de naweeen en stuwing. Op dag 4 had ik het vrij zwaar en kwamen er (kraam?) tranen, maar dat wijd ik toch vooral aan de pijn en het feit dat ik geen meewerking kreeg van mijn lieve schatjes haha. Toen de pijn in buik en borsten minder werd en ook het bloeden minder werd, voelde ik me eigenlijk al vrij snel weer fit. Ook paste ik eigenlijk meteen mijn eigen kleding weer, ik was tijdens de zwangerschap ook maar een kilo of 8, 9 aangekomen, dat is al voor de helft baby, placenta en extra bloed. Het extra vel is er helaas nog wel haha

Toen de baby een week oud was, zijn we als gezin wezen kennismaken en knuffelen. Vooral de meiden bleven maar vragen om hem nog een keer vast te mogen houden, maar de jongens vonden hun nieuwe 'neefje' ook wel heel interessant.

Intussen hebben we elkaar nog een paar keer gezien/gesproken en we hebben een keer een wandeling in het park gemaakt toen de kinderen een dag vrij hadden van school. 

Toevallig was ik net bij mijn vriendin om de koffie, toen de midwife langskwam voor het wegen en meten van het kleine kereltje. Hij drinkt nog vrij vaak bij haar, maar krijgt voor bedtijd een flesje, want daar slaapt hij toch beter op. Toen de midwife klaar was met meten en wegen, (hij was netjes aangekomen) vroeg ze of ik hem wilde aankleden. Maar daar had ik echt geen behoefte aan haha. Even vasthouden wel, maar dan is het ook weer prima wat mij betreft!

Inmiddels begon het thuiszitten me ook wel weer te vervelen, en als ik de stad in ga, kost het alleen maar geld, dus tijd om weer aan het werk te gaan.

Ik ben vorige week 2 dagen wezen werken en deze week 4 dagen en ik verwacht volgende week gewoon een volle week te kunnen maken. Nog wat last van mijn heupen (veel lopen) en schaambot, maar het wordt al minder. Al kan ik me dat van vorige keren niet herinneren dat ik daar ooit last van gehad heb, maar de volgende morgen is het steeds weer weg, dus veel last zou het toch niet kunnen, lijkt me? Ik werk 5h onder school uren, dus geen lange dagen en verder echt 0 last. 

Het 'lege buik' syndroom heb ik nooit gehad, hoewel het me wel opviel dat ik mijn voeten weer kon zien haha Ik mis het getrappel niet, ik heb niet het gevoel dat ik een baby bij me hoor te hebben, hem zien of aanraken voelt gewoon als 'andermans baby'. Hoewel ik blij ben om foto's doorgestuurd te krijgen, heb ik echt niet een 'mijn' gevoel. 

Ik kan zelfs zeggen: al had mijn leeftijd niet zo hoog geweest, dan had ik het nog wel een keer willen doen!

Het is zo mooi hoe blij en gelukkig ik ze gemaakt heb!

x B