Byebye schisis, hallo mooie meid <3

Ok, het voelt niet zo bizar als het daar staat in de titel, begrijp me niet verkeerd... We hebben haar vanaf dag 1 een mooie meid gevonden, met hazenlipje, met schisis. De schisis is nu weg, maar de mooie meid is er nog steeds hoor, en zo bedoel ik de titel ook :)

Morgen vliegen we weer. Donderdag ochtend is het een week geleden dan onze kleine E-l-y-s-s-a haar operatie heeft gehad en de chirurg die haar behandeld heeft, gaat dan persoonlijk en onder een roesje haar hechtingen verwijderen. Ik ben zo benieuwd hoe ze er straks uit zal zien!

Het lieve mopje, het gekke kind, het blije arme vogeltje, ze heeft tussen alle narigheid door het lachen echt niet opgegeven. Als een boer met kiespijn, dat dan af en toe weer wel, maar een lach is een lach!

We moesten ons op woensdag om 2u melden op de kinderafdeling van Christchurch Hospital. De vlucht ging rond het middaguur, want 8u in de auto zitten, was toch wat veel van het goede en de reiskosten worden gelukkig vergoed, vliegen inclusief. Een uurtje na het stijgen, was het alweer tijd om te dalen, dus ons dametje nogmaals de borst aangeboden, tijdens het drinken hebben ze namelijk geen enkele last van het drukverschil.

De eerste nacht werden we ondergebracht in het Ronald McDonaldhuis op nog geen 5min lopen van het ziekenhuis. Een prachtige kamer met maarliefst 5 slaapplaatsen en een campingbedje voor ons 2tjes... bizar! Ik ontdekte al gauw dat het licht in de badkamer het niet deed, dus snel nog voor t eten onder de douche gesprongen, zodat ik nog net wat buitenlicht had door het mini-raampje om toch wat te kunnen zien haha.

Er werd die avond door vrijwilligers gekookt, bofte ik even zeg, echt een fantastisch maal voor alle 50 aanwezigen in het huis! En met zoveel liefde bereid, echt een prachtige opzet!

De volgende morgen mocht ze om 4u haar laatste voeding, want ze moest om 7.30 nuchter verschijnen en zou om half 9 onder narcose gaan. Gelukkig was er genoeg afleiding en heeft ze geen moment gemopperd dat ze niet te eten kreeg. En maar lachen naar het ziekenhuispersoneel, de schoonmakers, de zusters, de dokter, de chirurg... We werden de weg gewezen richting operatiekamers en daar kreeg ik een prachtig blauw pak aan, ik mocht mee haar wegbrengen naar de OK. Daar lag ze dan, het kleine moppie op t grote bed. Nog snel een foto gemaakt van de laatste sparteltjes, wat voel je je dan moedeloos zeg, je kind achterlatend... Dat doet een moederhart echt ontzettend pijn, ik had moeite het droog te houden...

Toen even wandelend de stad in, de winkels waren nog niet eens open en na een uurtje ronddolen maar weer teruggewandeld. Ze zouden ongeveer 2u met haar bezig zijn, maar na 2u en 40min werd ik pas recovery ingeroepen. En daar lag het popje, de vegen bloed en jodium nog op haar snoetje en grote plakstrips van links naar rechts onder haar neusje, waar nog een grote siliconen plug ook inzat. De chirurg had haar aan 1 zijde ingezaktje neusje ook meteen maar beetgenomen, hij was tenslotte toch bezig. Ze kwam goed bij en ik kreeg meteen de eerste pijnlijke grijns toegeworpen, de schat! Met tranen in mijn ogen en niet wetend hoe ik haar vasthouden moest, heb ik haar eerst maar eens voorzien van 'ontbijt' zo tegen het middaguur. Wonder boven wonder dronk ze zelfs wat.

Even later lag ze in haar 'kooi' op de kinderafdeling, met haar armpjes recht vastgebonden zodat ze niet met haar handjes in het gezicht kan en lekker volgespoten met pijnstillers te tukken. En maar glimlachen!

Ze bleef meteen die eerste dag goed drinken, genoeg plas en poepluiers, produceren en haar hartslag en zuurstof waren ook prima, dus we mochten de dag erna al 'naar huis' Helaas niet zomaar even te regelen, dus gelijk het reisgebeuren opgebeld om onze vlucht van maandag met 2 dagen te vervroegen, zodat we na nog 1 nachtje in t Ronald McDonaldhuis op zaterdag ochtend naar huis konden. Gelukkig ging dat allemaal en na nog een nachtje lekker slapen (ze hadden intussen het badkamerlicht gemaakt haha) zaten we dan weer thuis op de bank!

Met 2 drukke broers is er altijd entertainment en afleiding, dus lekker thuis aansterken, das beter dan met alleen mama en het ziekenhuispersoneel!

En morgen vliegen we dus weer naar Christchurch, want wederom op donderdagmorgen moet ze nuchter naar de chirurg die haar hechtingen onder een roesje weer zal gaan verwijderen. Ik weet nu al dat ze er lachend doorheen zal fluiten, want we kennen haar inmiddels, ons lachende bikkeltje! :D

Het is zo'n heerlijk meisje en wat lijkt ze op haar oudste broer! Dat deed ze al, maar ik weet zeker dat als haar neusplug er binnen nu en 6 weken uit zal vallen (die zit ook vast met een paar hechtingen, maar zal uit zichzelf losgaan tzt) dat het 2 druppels water zal zijn als ik de babyfotos van C-a-i-o erbij pak <3

Ik zal er gauw nog een foto van haar opzetten!

X Brenda