Alles of niets.

Al wekenlang ren ik 'smorgens naar de brievenbus voor aan de weg. En 'smiddags nog een keer, als een van mn jongens mij niet voor is. 9 van de tien keer wordt er vervolgens gebruld vanaf het hek: NIKS!!! Het brievenmannetje met zijn gele jas op zijn zwart-gele fiets heeft ons weer overgeslagen. En het fast-post mannetje op zijn paarse brommer is ook niet geweest. Kijk, bij de buren staan wel de brommersporen in het gras, hij is wel langsgeweest, maar we hebben niets van hem gekregen. Alweer niets. Nog steeds niets.

De kans dat vandaag of morgen DE brief komt, wordt elke dag iets groter. Tussen de 3 en 5 maanden stond er. Tussen 1 augustus en 30 september wordt ze opgeroepen. Dan gaat de dokter haar lip fixen, aldus C-a-i-o.

En toen kregen we gisteren te horen dat we 'binnenkort' verhuizen kunnen naar ons 'eigen' stekkie, want ons bod is geaccepteerd... en toen ging zojuist de telefoon... De coordinator in het ziekenhuis hier 800km vandaan, ze post vandaag de brief met E-l-y-s-s-a's oproep voor de operatie voor VOLGENDE WEEK DONDERDAG!!!

Jeey, zo loop je weeeeeken te wachten en ineens gebeurt het allemaal tegelijk. Gelukkig kan bewuste schoonmoeder wat dagen vrijnemen om zich met de jongetjes hier in huis te bemoeien, zodat deze meisjes woensdag in het vliegtuig kunnen stappen het grote operatie-avontuur tegemoet.

Ze zal waarschijnlijk 3 nachten moeten blijven na de operatie en dan zou ze naar huis mogen. Vervolgens moet ze dan na een paar dagen weer opnieuw langskomen, want dezelfde chirurg gaat haar hechtingen na een week persoonlijk en onder een roesje weer verwijderen, dus of het haalbaar gaat zijn om heen en weer te vliegen, of dat we tijdelijk in Christchurch zullen kunnen blijven, dat is nog even afwachten.

Alsof ik niet al genoeg hersenspinsels weg moet werken iedere avond haha, dit kan er ook nog wel bij...

Zo heb je niets, zo ineens van alles!

That's life :)

X B