Ik hou van mijn kinderen!

Vanochtend, op een onchristelijk tijdstip kwam mijn lieve Zoey met haar Konijn onder d'r arm naar boven om bij ons op bed tv te kijken. Papa was al wakker om naar z'n werk te gaan en heeft nog een poging gedaan om haar weer terug in haar bedje te leggen maar dat hielp helaas maar een kwartiertje ofzo. Dus even later hoorde ik haar weer de trap op trippelen en ik hoorde haar naar mijn kant van het bed lopen. En daarna gebeurde er niets. Ik hoorde haar ademen maar ze deed verder niets. Ik lag met m'n rug naar haar toe en hield me even slapend. Ik was benieuwd hoe lang het zou duren maar minuten gingen voorbij en ze deed niets. Toen draaide ik me om en keek ze me met een stralende lach aan, afstandbediening van de tv al in haar handjes. Vraagt ze met haar liefste stemmetje: mama, jij bent wakker, wil jij nu de televisie voor mij aanzetten? Dus ik de tv aangezet op z@ppelin en toen kon ik nog even verder dutten. Na een kwartiertje ofzo kroop ze naar me toe, ging half bovenop me liggen en zei "ik vind jou lief mama". Aaaaaaah, *smelt*.

Door de babyfoon hoorden we hoe Ravi ook langzaam aan het wakker worden was, dus Zoey zegt: Ravi is wakker mama, kom jij uit bed? Toe maar mama, kom maar! Drukt ze zelf netjes de televisie uit en gaat bij de trap staan wachten tot ik opgestaan ben.

Toen haalde ik Ravi uit z'n bedje en kreeg ik de mooiste, liefste, geweldigste glimlach van mijn mannetje toen hij me zag. Hij was supervrolijk en heeft alleen maar naar me gelachen toen ik zijn luier verschoonde. Hem snel een flesje gegeven en Zoey alvast een beker melk. Vrij vlug daarna kwamen opa en oma al want die passen vandaag op. Zo had ik even tijd om me aan te kleden, op te maken en wat te eten zodat ik naar m'n werk kon.

En zo mag elke dag beginnen, daar doe je het voor voor deze mooie kostbare momenten!

Gisterenavond had ik niet zo'n fijne avond zoals jullie ook al konden merken aan mijn vraag gisteren. Het is gewoon erg lastig om het maagje en de darmen van ons mannetje in een rustige toestand te krijgen en hem daardoor dus een fijne babytijd te kunnen geven. Gelukkig, en daar ben ik echt heel blij om, slaapt hij snachts altijd goed en komt dus wel aan z'n rust toe. Het is ook niet zo dat hij de hele dag huilt (maar voor een moeder is elk huiltje wat wordt veroorzaakt door pijn of ongemak er 1 teveel toch?). Vanochtend ook dillema, wat doen we? Geven we 'm toch Nexium, of weer Zantac of doen we niets? Heb voor nu gekozen om hem toch maar Nexium te geven, hopelijk ga ik daar geen spijt van krijgen.