Mixed emotions

Momenteel zit ik op een enorme roze (of lichtblauwe) wolk waaraan zich af en toe een donker randje vormt en daarom voel ik me zo raar denk ik. Ons Raafje is alweer ruim 3 maanden, zelf ben ik alweer een paar weken aan het werk en ons leventje vertoond zelfs weer iets van regelmaat. De nachtvoedingen zijn al een tijdje passee,  het rusteloze huilen en sippen om niets hebben we ook al een hele tijd niet gezien. Ons knulletje is ineens een grote vrolijkerd. Hij lijkt alleen nog maar te lachen, schudt met z'n hele lijfje als hij mama, papa of Zoey ineens ziet zo blij wordt hij dan. Als je tegen hem kletst verschijnt er de meest vertederende lach die je je maar kunt voorstellen. Kortom alles gaat super met Ravi.

En Zoey.......die gaat ook al als een trein, ze lijkt ineens zo groot, heeft ineens iets "volwassens" over zich. Ze kan bijna iedere dag weer iets nieuws. Telt bijna foutloos tot 20, spreekt in volwassen zinnen en ik begrijp eigenlijk alles wat ze zegt. En als ik het eens niet begrijp wordt zij erg boos haha. Sinds ik een stuk heb gelezen over kinderen die hoog sensitief zijn ben ik een aantal van de kenmerken die daarbij horen enorm gaan herkennen in Zoey. Nu hou ik helemaal niet van labels plakken maar de herkenning is er, en niet alleen herken ik daarin veel van mijn kind........ik herken ook heel veel van mezelf, van zowel nu als vroeger. Ben ook van plan er meer over te gaan lezen, wellicht vind ik er nog meer handreikingen vwb de opvoeding van mijn meisje. Zoey kan nu ook echt navertellen wat ze op een dag gedaan heeft, bijvoorbeeld als ze bij de kindjes is geweest. Eerder leek ze maar iets te verzinnen maar nu verteld ze dingen die ze ook echt gedaan heeft. Steeds vaker hebben we echte gesprekken met elkaar en afgelopen weekend kwam ze ook voor het eerst echt een "probleempje" met me bespreken. Ze had last van het harde geluid van haar nichtje die op de trommel aan het rammen was en daarbij heeeeel hard aan het zingen was. Ze kwam bij me zitten en gaf het aan, ze vroeg me vervolgens om haar te helpen haar oortjes "dicht" te doen (haar en mijn handen op haar oren) en deed even later ook haar handjes over mijn oren met de woorden "jij vind harde geluiden ook niet leuk". 

Ik geniet zo ongelooflijk van al die ontwikkelingen van m'n kindjes. En tegelijkertijd wordt ik er een vreemd soort van verdrietig van. Het gaat zo snel allemaal. In de box ligt geen pasgeboren babietje meer maar een blozende bolle-wangen baby die al helemaal z'n eigen plekje heeft in ons gezinnetje. Heb al lang afscheid moeten nemen van de echte kleine babykleertjes, de wiegedekentjes, de kleine flesjes en speentjes enzovoort. We hebben geen echte kleine baby meer, dat is voorbij en als het aan mijn man ligt komt dat nooit meer terug. En Zoey gaat deze week over naar een grotemensen-bed. Haar ledikantje, haar babybedje, gaat dan voor altijd uit elkaar. Nooit meer 2 uitgestoken armpjes 's ochtends omdat ze wil dat ik haar uit haar bed til, niet meer het geluid van het getrappel van haar voetjes tegen de spijlen van haar bed als ze ligt te "loungen" in haar bedje. We zijn ook langzaam aan het proberen haar te interesseren voor het zindelijk worden. Dat betekend dus dat we bijna afscheid gaan nemen van de roze meisjesrompers in de was en om haar lijfje. Het worden grote meisjesonderbroeken en hemdjes en ze wordt steeds meer een meisje ipv mijn kleine baby (die ik zo heel graag af en toe nog in haar wil zien maar wat inmiddels bijna onmogelijk is). 

En ik.........ik ben een huilebalk. Ik voel al die ontwikkelingen in mijn huid kruipen, een deel van mij worden. En bij elke ontwikkeling die mijn kindjes doormaken wordt ik aan de ene kant een stukje gelukkiger en completer maar een klein deel van mij verliest ook iets, gaat een beetje dood. En dat deel van mij is best van slag. Ik wil vasthouden, koesteren, bewaren wat er was omdat ik zo verdomde goed besef dat het straks voorgoed weg is. De babytijd. 

Ik kan me niet voorstellen dat er nooit meer een pasgeboren babietje in een wiegje op onze kamer zal liggen. Nooit meer schopjes in mijn buik, nooit meer die hele kleine zachte kleertjes en babygeluidjes. Begrijp me trouwens niet verkeerd. Het genieten heeft echt de overhand, ben ongelooflijk trots op mijn 2 wondertjes diehet allebei zo goed doen maar ergens besef ik bijna continu wat we ook achter ons laten en ik voel me dan verdrietig, machteloos en soms zelfs schuldig over dingen die ik had willen doen met het babietje van een paar dagen oud, met het kindje van 1 jaar en de peuter van 2.......de dingen die ik niet gedaan heb en nu nooit meer kan doen (newborn foto-shoot, 3d gipsafdruk van de babyhandjes en voetjes, lekker veel naar buiten op de fiets met een babystoeltje aan het stuur, heel veel wandelen, zomaar even op een doordeweekse dag naar ballorig zonder dat papa altijd mee moet, even samen zwemmen en zo kan ik nog wel 100 dingen verzinnen).

Maar goed, feit is dat ik me RAAR en emotioneel voel.