Onzeker en bezorgd

Hoi meiden,

Ik heb even geen goeie dag. Weet niet zo goed wat ik moet doen en ben een huilebalk vandaag. Al snel na de geboorte begon ik Ravi er van te verdenken last te hebben van verborgen reflux. Ik herkende een aantal signalen vanuit de babytijd van Zoey die er ook last van had. Na een voeding nekje achterover gooien in de nek, vieze gezichten trekken, vaak de hik en vaak verslikken, heel vaak tongetje uitsteken, ook een tijd na de voeding nog melk op z'n tongetje en wangen. Ben dus 2 weken geleden al begonnen met de voeding in te dikken met nutriton. Bij Zoey hielp dat afdoende maar bij Ravi lijkt dat niet heel veel te doen. Vooral snachts heeft dat arme jongetje er echt last van. Hij ligt dan in z'n bedje te grommen/keel schrapen/zwaar ademhalen/ kuchen. Zo zielig en bovendien ook eng om te horen (hij ligt bij ons). Maar goed, mee dan indikken van voeding kun je zelf niet doen om het op te lossen. Dus morgen bij de dokter wil ik vragen of ze iets kan voorschrijven wat er voor zorgt dat die voeding niet meer omhoog komt, vind het zo zielig. Hij zit me dan aan te kijken van "mama, help me dan toch" en ik KAN gewoon niets voor hem doen. Heb ook het gevoel dat hij nooit eens lekker vrolijk is. Als hij slaapt is hij lekker ontspannen en gelukkig slaapt hij snachts ook goed als hij eenmaal in slaap is gevallen, vaak overdag ook wel een paar uurtjes. Maar als hij wakker is.......hij lijkt gewoon nooit tevreden of blij te zijn. Hij kijkt nooit ontspannen, huilt vaak om voeding terwijl het echt nog wel anderhalf of 2 uur duurt voordat hij weer aan de beurt is. Overstrekt zich enorm, hij lijkt wel een plank. Kan 'm alleen maar lekker tegen me aan houden en knuffelen op de momenten dat hij net gegeten heeft op andere momenten doet hij wild, briest, lijkt bijna alsof íe me aan wil vallen, happen, slaan met z'n armen etc. Weet gewoon niet wat er aan de hand is met m'n mannetje maar hij heeft het niet naar z'n zin (en dat vind ik zo erg dat de tranen over m'n wangen stromen). Weet even niet meer wat ik moet doen om hem te helpen en voel me een enorm slechte moeder. Hij HEEFT het al zo moeilijk gehad met z'n geboorte en nu dit weer, heb het gevoel dat hij het helemaal niet naar z'n zin heeft. M'n man en schoonouders zijn steeds heel laconiek als ik het hardop uitspreek want hij slaapt en eet toch goed?

Wil ook eigenlijk helemaal niet dat m'n kindje weet ik veel hoe lang medicijnen moet slikken, hoe slecht is dat wel niet voor 'm? Maar kan hem toch ook niet de eerste 6 maanden van z'n leven ongelukkig laten zijn?