Nou ja zeg!
Dit is toch allemaal niet meer te geloven?
Nou ja, eerst maar even een kort (voor zover mogelijk) stukje voorgeschiedenis. Ik heb een rare moeder. Een moeder die vooral heel erg druk is met zichzelf en niet het type warme vrouw (hoewel ze dat voor de buitenwereld graag anders voor laat komen). Ik ken d'r al ruim 36 jaar en heb met haar leren leven. Ze doet maar, ik slik, laat het van me afglijden en doe het zelf gelukkig anders. Niet omdat het me niets doet hoor. Maar heb al jaren geen contact meer met m'n vader, dus is me er veel aan gelegen om ieder geval nog wel contact te hebben en houden met m'n moeder. Want ja, het is nu eenmaal zo dat de buitenwereld al snel z'n wenkbrauwen fronst als je als kind het contact met 1 van je ouders verbreekt zoals ik gedaan heb met m'n vader. Voor wie het hele verhaal van m'n vader wil weten, stuur me maar een berichtje, tis een lang verhaal waarin hij besloot om voor z'n nieuwe gezin te kiezen ten koste van mij en mijn zusje waarop ik voor de eer heb bedankt. Maar goed, terug naar m'n moeder. Sinds ik verhuisd ben naar Rotterdam was het contact al heel erg minder geworden. Zij wilde niet naar Rotterdam komen voor bezoek omdat ze het eng vind zover te rijden. Ze wilde ook niet met de trein komen want dat kostte teveel geld, en als wij aanboden om dat dan te betalen dan was ze bang dat ze geen zitplaats zou hebben en ze kan niet zo lang staan (voor de volledigheid, Enschede is het beginstation van de trein en dus altijd plek, en ze kan zonder overstap naar Rotterdam). Kortom, meer onwil dan iets anders. Ze kwam 2 keer per jaar met m'n zusje en zwager mee, namelijk op onze verjaardagen. De rest van de keren dat ik haar zag kwamen wij naar Enschede en zagen we haar bij m'n zusje. Toen werd ik zwanger, ze reageerde enthousiast toen we het haar vertelden en vervolgens heeft ze mij in heel mijn zwangerschap nooit gevraagd hoe het ging, of ik het kindje al voelde etc. etc. Ik vroeg haar of ze naar Rotterdam wilde komen om mee te gaan voor onze 3D pretecho en kreeg te horen "nee meisje, vraag me maar nooit meer om naar Rotterdam te komen want dat doe ik niet". Zucht, snik, okee dan niet, wat jij wil.
Zoey werd geboren. Na een paar dagen kwam ze naar haar kijken, ze kwam mee met zusje en zwager. Daarna niks meer van haar gehoord. Toen Zoey 6 weken oud was werd ze met spoed opgenomen in het ziekenhuis vanwege het rota-virus (buikgriep), een zielig hoopje baby was ze toen met een sonde in d'r neus voor de voeding. M'n moeder wist dit want m'n zusje had haar dit verteld. Ik wachten op een telefoontje, maar er kwam niks. Een paar maanden later ging Zoey voor het eerst logeren (met ons) bij m'n zusje. Het was de 1e verjaardag van de dochter van m'n zus. De volgende ochtend belde ze op om te vragen hoe het met haar "apie""was. Mijn zusje vroeg nog: welk apie, grote of kleine? Ja zei ze, de grote natuurlijk......pijnlijk als de speaker aanstaat en je dat te horen krijgt. De rest van het jaar, niet 1 telefoontje. Mijn man werd ontslagen, ze belde niet. Ik werd ontslagen, ze belde niet. We zagen haar af en toe bij mijn zusje maar meer dan een "hoe is het" kon er niet af. We kregen de sleutel van ons huis en toen ze een keer weer bij ons was met zusje en zwager wilden we het laten zien. Hoefde niet, ze bleef wel bij haar andere kleindochter beneden op ons wachten. Op haar verjaardag gingen we naar haar toe. Mijn man staat voor haar om haar te feliciteren. Wacht even zegt ze, even mijn kleindochter begroeten......en ze loopt straal langs mijn man, die Zoey op de arm heeft heen om naar de dochter van mijn zusje te lopen. Wij vielen allemaal stil, wat een pijnlijk moment. En ons kind dan?
Afgelopen dinsdag was mijn man jarig. Mijn familie kan natuurlijk niet even komen op een doordeweekse dag dus die zouden in het weekend komen. Mijn moeder zou niet meekomen want we wilden met die kleintjes ook iets gaan doen ipv alleen maar in huis zitten. Mijn moeder wil niets meer doen wat met iets anders te maken heeft dan op de bank zitten. Ze heeft zichzelf uitgeroepen als invalide omdat lopen moeilijk gaat (ze heeft pijnlijke knieen en kan ook moeilijk lopen maar dat komt omdat ze echt heel erg dik is, niet erg op zich, maar om dan alleen nog maar op de bank te willen zitten????). Kortom, ze zou niet meekomen zodat wij iets konden doen. Prima, maar ze heeft niet eens mijn man gebeld om 'm te feliciteren. Geen kaartje, niks! En ik was het meer dan beu, dat ze mij zo behandeld prima, ik kan er niet wakker van liggen. Maar dat ze mijn man en dochter zo behandeld......dan kom je aan mijn gezin en kun je het krijgen! Dus ik haar bellen vanochtend om eens even te vertellen hoe zeer ze mij kwetst, boos maakt en verdrietig maakt........hangt ze midden in het gesprek op met de woorden""okee, dan kom ik wel niet meer".
Nou ja zeg! Zoek het dan maar lekker uit.
Alleen..............hoe ga ik in vredesnaam mijn kleine prinses later uitleggen dat haar oma een superoma is voor haar nichtje maar niet voor haar? Ik wil niet dat zij daardoor verdriet krijgt of zich gaat afvragen waarom oma zo doet.
NB: mijn zusje vind het ook belachelijk gedrag maar wil haar oppas en oma voor haar dochter niet kwijt en bemoeit zich er niet te veel mee. Ze zegt wel tig keer tegen m'n moeder dat ze ons moet bellen maar daar doet m'n moeder niets mee.
reacties (0)