Niks meer....

Gisterenmorgen werd ik nog blij en opgewekt wakker. Heerlijk, Nico was thuis en kwam me wakker maken. Het had gesneeuwd, we zouden gaan wandelen met Zoey. Het was haar eerste sneeuw. De wandeling was heerlijk, hebben een paar hele mooie foto's gemaakt. De verwondering op dat kleine koppie om al dat witte geweld buiten was onvergetelijk. Kortom, het was een heerlijke ochtend. Daarna gingen we terug naar huis en ik ging plassen. En bij het afvegen veeg ik een beetje bruin bloed af. Ik schrik, bloed is niet goed schiet er door me heen. Ik loop het toilet uit het bedenk ook dat veel vrouwen wat bloedverlies hebben en dat bruin bloed oud bloed is en dat miskramen gepaard gaan met buikpijn en algehele ellende. Ik maak me niet eens echt veel zorgen.

Toch zit het me niet lekker, ik blijf er toch aan denken. Een uurtje later nog maar eens kijken. Weer veeg ik behoorlijk wat bruin bloed weg, shit, dit ziet er echt niet goed uit. In een flits bedenk ik me dat ik nog wel een zwangerschapstest heb liggen. Ik vertrek met een opvangbakje en een test in m'n hand opnieuw in het toilet. Ik pers met moeite een paar druppels urine uit en hang de test er in. Het venstertje loopt vol en ik zie........NIETS! Een wit leeg venstertje staart me aan. In het controlevenster verschijnt een dikke vette streep....

Ik voel me misselijk en koud worden. Dit KAN niet. Ons kindje moet geboren worden, in augustus, op onze trouwdag en dat ik dan met hem of haar heerlijk van de nazomerzon kan genieten op het terras van ons nieuwe huis en dat een supertrotse grote zus Zoey dan hoog op haar teentjes bij de kinderwagen staat om ONZE baby te aaien of een kusje te geven. DAT moet er gebeuren. Niet een bloederig WC papiertje, niet een negatieve test, niet ons kindje kwijt zijn.....

Veel meiden hier op BB hebben me hoop gegeven toen ik mijn verhaal gisteren deed. Veel ervaringsverhalen van bloedverlies tijdens zwangerschappen die toch goed afliepen, te weinig urine om de HCG goed te detecteren. Het zou nog goed kunnen komen, ik moet morgen nog maar een test doen.

Wat een timing om juist op zo'n dag een kerstdiner te hebben van het nieuwe werk van je man. M'n hoofd stond er echt niet naar, maar ja, wat moet je dan? Ik kan en wil m'n man ook niet afvallen. Dus jankend onder de douche, omkleden, optutten, tampon in en gaan.

Het was allemaal supersjiek en superlekker en de mensen waren hartstikke aardig maar ik was er met m'n gedachten niet bij. Iemand vroeg aan me "hoeveel kinderen hebben jullie?" Ik antwoorde op de automatische piloot "wij hebben er eentje"....en in mezelf dacht ik "en onze tweede ben ik nu op dit moment aan het verliezen". Ik kon nog net m'n tranen verbijten...

Na bijna 6 uur borrelen en tafelen was het eindelijk voorbij en konden we naar huis. Merkte aan Nico dat hij ook verdrietig was hoewel hij er ook een stuk nuchterder onder is dan ik. In zijn ogen was "het" nog niks, een klompje cellen dat had kunnen uitgroeien tot ons tweede kindje, maar er is iets misgegaan.... Hij heeft gelijk, tuurlijk heeft hij gelijk. Hij aait over m'n hand en zegt tegen me dat hij heus begrijpt dat het voor mij niet zo voelt, dat het in mijn lijf gebeurd en dat er ook nog eens hormonen door mijn lijf stromen. Ik knik. Maar denk aan het superleuke shirt dat ik nog geen 24 uur eerder bestelde. Met roze glitterletters op haar buik zou Zoey met oud en nieuw aan mijn familie duidelijk maken dat zij een grote zus werd. Morgen wordt het bezorgd.....de tranen stromen over m'n wangen.

Een nieuwe dag, Nico maakt me wakker, we gaan zo Zoey ophalen die bij oma en opa heeft geslapen. Ik moet plassen en pak nog 1 keer een test. Het laatste beetje hoop, ik zucht nog een keer diep.

Niks meer....een negatieve test, een opvangbakje vol met urine en rode flubbers, zou dat ene flubbertje ons kindje zijn? Vijf weken was het vandaag en aan het eind van deze week zou het hartje gaan kloppen. Nieuw leven....

En nu is de eerste dag voorbij. De eerste dag na mijn eerste miskraam. Het gaat. Ik heb geen buikpijn. Ik bloed zoals bij een normale menstruatie. Ik doe wat ik moet doen. Ik zorg voor Zoey. Ik tuig 2 kerstboompjes op en draai een kerst CD. Het wordt Zoey's eerste kerst. Vorig jaar was ik op deze tijd zwanger. Ik zou weer zwanger zijn deze kerst en deze oud en nieuw. Zou......maar het ging niet goed.

En ik wil zo graag een speelkameraadje voor Zoey. Ik wil zo graag nog een kindje. Mama zijn van Zoey is zo geweldig. Mama zijn van NOG een kindje is vast dubbel zo geweldig. Maar als ik nu nog een keer zwanger word wordt hij of zij niet op onze trouwdag geboren, wordt het geen zomerkindje, wordt het geen leeuw (sterrenbeeld), wordt het niet het kindje waarvan ik 5 weken in verwachting was.

Maar ik weet dat we niets anders kunnen dan het accepteren en ons erbij neerleggen. Dit was maar is niet meer. Nu gaan we verder. We hopen met heel ons hart dat we nog een kans krijgen en dat we volgend jaar nog een gezond kindje mogen krijgen. Een broertje of zusje voor Zoey. Onze wens en verlangen is alleen maar groter geworden.

Dankjewel lieve kleine 20 augustus baby dat je ons hebt laten zien hoe graag we nog zo'n kleine lieverd in ons gezinnetje willen opnemen. Jammer dat jij het niet was, je was welkom maar moest weer weg. Wij begrijpen het, hoop dat het goed met je gaat waar je nu bent....