Tien maanden!

Vandaag is Zoey precies 10 maanden oud. Ben zo trots op dat kleine meisje. Ze doet het ontzettend goed en ik kan zo van haar genieten. Had nooit kunnen denken dat ik het zo fijn zou vinden om mama te zijn. Wilde altijd wel kinderen maar had ook altijd het gevoel dat ik niet een mama volgens het boekje zou worden. Dacht altijd dat ik zaken als carriere, vrienden, status etc. minstens zo belangrijk zou blijven vinden. Maar daar is dus helemaal niets van waar. Zij en ons gezinnetje komt op de eerste plaats, daarna komt er een hele tijd niets en pas dan komt de rest. Zo gek hoe zo'n klein vrouwtje je hele leven en zienswijze kan veranderen. Tien maanden geleden moesten we haar nog leren kennen en nu is ze een onmisbaar deel van het geheel geworden. Tien maanden betekend ook dat haar eerste jaar er bijna op zit. Nog een paar eerste keren (sinterklaas, kerst, oud&nieuw, verjaardag) en dan gaat ze alles gewoon al voor de tweede keer meemaken. Behalve trots voel ik me ook wel eens een beetje weemoedig als ik daar aan denk. Ze is al lang niet meer die kleine hulpeloze baby die met haar hele lijfje op m'n onderarm paste. En hoewel ik geniet van elke stapje dat zij maakt in haar ontwikkeling, het voelt af en toe ook als afscheid. Baby Zoey is weg en komt nooit meer terug zeg maar. Vraag me af of meer moeders dat gevoel wel eens hebben. Aan de andere kant is Zoey nu veel leuker. Ze is al een hele persoonlijkheid met een eigen willetje (of on-willetje zoals het ook vaak gaat hier thuis haha). Met een eigenwijze papa en een mega-eigenwijze mama had het ook niet veel anders gekund zullen we maar zeggen. Wat ik lastig vind aan deze periode is haar enorme eenkennigheid. Ze wil helemaal niets van andere mensen weten. Alleen papa en mama zijn goed genoeg. De enige andere mensen die ze accepteerd zijn haar oom en tante (mama's kant). Heel gek, die ziet ze helemaal niet vaak (maar mijn zusje lijkt wel veel op mij, niet zozeer qua uiterlijk maar wel qua stem, gedrag, beweging). Tis vooral heel sneu voor opa en oma die zoveel van haar houden maar alleen maar een boze Zoey te zien krijgen. Maar goed, ik besef me dat het een fase is die wel weer voorbij zal gaan. Wat ik ook lastig vind is om haar bezig te houden. Alleen spelen lukt haar maar kort en daarna begint ze te zeuren of huilerig te doen. Dit blijft totdat ze aandacht krijgt van papa of mama en dan is het over. Maar ja, wij kunnen natuurlijk niet 24 uur per dag met haar spelen want dan worden we zelf gek. Haar laten zeuren helpt ook niet want het gaat van kwaad tot erger. Het begint met zeuren, wordt dan huilerig, begint dan echt te brullen tot ze paars aanloopt. Pffff.

Voor wat betreft het project "zeer gewenst tweede kindje" is het nu afwachten geblazen. Klusperiode is geweest en nu maar afwachten tot mijn NOD. Heb nergens last van qua kwaaltjes en dat vind ik op zich wel fijn. Was er de vorige ronde van overtuigd dat ik zwanger was omdat m'n lijf van alles deed en werd daar tijdens het wachten op de NOD errug onrustig van. Ben er nu veel minder mee bezig. Kom wel veel hier op BB maar dat is dan omdat ik het erg gezellig vind om jullie allemaal te volgen.

Ik ga mijn meisje maar eens wakker maken voor een boterhammetje. Mevrouw is al bijna 2 uur aan het slapen hihi.