OVER EN UIT in 2012

Tja, het is zover. De knoop is doorgehakt door manlief. Geen derde kleine meer....en au, dat doet zeer. Ik hoef nu niet meer in kinderland IKEA rond te dwalen en de foldertjes vol leuke babyspullen gaan maar rechtstraaks nu de prullenbak in en in de zeeman of elders kleine rokjes, mini broekjes...gelijk maar doorlopen naar hetgeen ik nodig heb...Stiekum nog lang wat afgunstig kijken naar elke zwangerschapsbuikje...voelen dat hetgeen ik jaren van droomde al bereikt is. Hoe mooi ook en wauw wat heb ik het getroffen zeg! Maar het neemt de wens naar een broertje of zusje voor, nog een zoon of dochter voor...niet weg. Dat zit in mijn bloed.

Maar alleen bepalen terwijl mijn schat het niet denkt te trekken, teveel hindernissen ziet die hem onrust geven...die bang is om mij kwijt te raken of nog eens een kleintje dat niet leeft vast te moeten houden...

Het is over en uit...mijn rouwproces is begonnen...en MAN wat zonde! Want ik ben niet bang en ik durf alles aan en ik voel mij gezond en sterk en ik gun mijzelf en mijn kinderen en mijn partner nog zo;'n prachtig kind...

Ff dobberen met mixed emotions. Afhankelijkheid van een partner, die beslist, die heeft de macht. Maar ik zie zijn wanhoop en verdriet omdat hij mij verdrietig maakt bij het zeggen van NEE. En na lange tijd van het niet durven uitspreken heeft hij zijn moed verzameld en dat is goed. En dat is fair en dat is wat moet kunnen...

Ik had alleen niet gedacht dat het hier bij zou blijven, ik had niet bedacht dat ik bij mijn eerste echte zwangerschap al afscheid moest nemen van nog een keer ooit.....Wat doe ik nu met dat leuke driewielertje die ik bewaard heb, dat schattige knuffeltje, boekje.....

Het is hard...ondanks dankbaarheid wat ik heb mogen krijgen en anderen misschien niet. Maar het voelt nog steeds hard...hoe zet ik dit positief om, ik kan goed, heeel goed plannen maken. En ik heb plannen genoeg. Maar dat is hoofd....hoe zet ik hart om in hoofd?

Afscheid van deze site? Afscheid van "vruchtbare dagen berekenen".... nog stiekum hoop houden dat het wonder alsnog gaat geschieden of doorpakken en direct weer aan de pil..wil ik dat wel voor mijn lijf?

Hoe verder nu.....het komt goed, het voelt ooit goed, dat weet ik. Maar nu nog die rust vanbinnen....zal tijd echt alle wonden helen? Of hou je slik momentjes...

Dank voor alles! Alle geluk van de wereld voor jullie!

Liefs Sterremunt (en dat op de avond dat ook het Nederlands elftal verliest...)