Een pauze ingelast.

Zoals (bijna) alle stelletjes hebben mijn vriend en ik ook wel eens een knetterende ruzie. Niet omdat je niet meer van elkaar houdt, maar omdat er iets wringt. Zo een ruzie hadden wij afgelopen zondag avond.


Sinds vorig jaar zomer zijn we bezig met zwanger worden/ zwanger zijn/ miskraam krijgen/ zwanger worden/ zwanger zijn/ miskraam krijgen. De laatste miskraam was 2 maand geleden. Het valt mij zwaar en ik ben een stuk zwaarder op de hand dan normaal. Ik vind dat vervelend en ook jammer, maar gun mezelf nog even de tijd. Het zal vast wel weer beter worden.


Mijn vriend heeft er genoeg van. We hebben in potentie een gelukkig gezin en er is alleen maar gezeik zegt hij. Behalve de miskramen heeft hij een zus met psychische problemen en is er af en toe een conflict(je) op zijn werk. Dus ja, dat is ook rot allemaal.


Ik heb het gevoel dat hij constant boos op mij is, of zich aan me ergert. Hij reageert erg negatief ik het heb over alles wat met zwanger worden te maken heeft (ovulatietest, vruchtbare dagen, maar vooral alles over de miskramen). Op mijn beurt werd ik hier boos van omdat ik vond dat ik het hier allemaal nog best over mocht hebben. Het zit mij gewoon erg hoog.


Maar na die uitspatting van zondag blijkt dus dat zijn boos zijn en negatioef reageren niet alleen komt door mij en het zwanger willen worden/ blijven de afgelopen maanden, maar dat de oorzaak een combinatie is van dit en van alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is. Ik moet zeggen dat ik dat wel kan begrijpen.


Maar goed, hij heeft er even helemaal geen zin meer in. Het moet eerst weer even wat leuker worden allemaal. We hebben een pauze ingelast tot in ieder geval de zomer. Dat is goed zegt mijn verstand, ook mijn gevoel vindt dit een beetje een prettig idee. Ik wil er ook niet zo mee bezig zijn, ik wil verder en genieten van wat ik heb. Maar aan de andere kant: OOOOH MY GOD, STRAKS WIL HIJ NIET MEER... STRAKS BEN IK TE OUD, GAAT HET WEL WEER LEUK WORDEN ALLEMAAL?.... PANIEK!


Maar goed. Zo denken heeft geen zin. Laat het gaan laat het los wordt mijn mantra, het hier en nu is waar ik ben. Misschien ga ik ook een paar post its met teksten plakken op de spiegeld e.d. (dank voor de tip sammy).



Maar babybytes wil ik blijven volgen. Het is mijn nieuwe facebook. Het liefst zou ik zeggen over het zwanger worden: het komt wanneer het komt. Maar manliefs libido is niet zo hoog en ja, dan komt het ook niet vanzelf. Het zal wel weer moeilijk worden in mijn vruchtbare periode om het te laten rusten. Ben wel bang dat hij niet meer wil vrijen omdat hij denkt dat ik dat wil om zwanger te worden. Ook dat moet weer normaal gaan worden. Geen klussen meer, maar vrijen... Ik ga het meemaken.


Ik lees jullie verhalen graag en zal dat blijven doen.



Heel veel liefs Stama

1000 x gelezen, 7

In Overig

reacties (0)


  • missie30

    Na mij miskraam, heb ik het ook even alles van me af gezet. Ik ging me focussen op me zelf. Ik had vreselijk veel bloed verloren. Zo ik wauw weer gezond worden. Elke dag ben ik een stuk wezen lopen, om mij hooft lekker leeg te lopen. En dat heeft me heel goed gedaan. Vandaar ging ik ook opletten om gezond te eten en niet te snacken. Ik ben meer dan 5 kilo afgevallen, en begon ook weer veel meer energie te krijgen. Ik voelde me weer heerlijk in me vel. We zijn ook nog samen in Februari op vakantie geweest. Lekker er even uit. Nu ben ik weer zwanger. Morgen 10 weken :)

  • caroli

    Jullie relatie is de basis. En samen hebben jullie een gezin. Volgens mij is het een goed besluit en eerst beginnen met weer lekker in je en jullie vel te zitten. Zonder fundament kan je niet bouwen. Dat is al helemaal niet de juiste basis voor de heftige periode van ern zwangerschap en baby. Veel succes met het veranderen van jullie mindset en lekker genieten van het leven en elkaar!

  • Kaartje704

    Goed dat het nu weer even uit de lucht is en dat jullie een manier hebben gevonden om weer nader tot elkaar te komen. Klinkt heel lullig wat ik zeg en in ideale geval heeft hij alle begrip maar ik zou zwangerschap enzo nu even voor me houden en je hart luchten bij vriendinnen of familie als dat lukt. Waarschijnlijk is hij er ook teveel mee bezig en wordt hij nu steeds weer herinnert wat hij vreselijk vindt. Ik neem aan dat je niet gelijk aan de pil gaat? Dan komt dat kindje toch wel weer? Zou er ook niet weer heel issue van maken in de zomer.

  • Lavie007

    Ik heb je blog gelezen en leef echt met je mee meis. Het is allemaal heel erg goed voor te stellen en begrijpelijk dat je in zon situatie terechtkomt. Ik weet nog hoe mijn partner reageerde toen ik thuiskwam van de echo die niet goed bleek. In zulke periode's gaat er van alles door je hoofd en wij dames blijven gewoon nog heel erg verlangen naar een volgende zwangerschap. En je hebt helemaal gelijk dat je de klok even terug gaat zetten, dat en alleen jij kan dit bepalen voor jezelf. Ik vind je heel moedig en een fijn karakter hebben dat je dat ook gewoon lekker gaat doen! geniet van je beide kindjes en echt waar, het komt wel wanneer het komt! geen haast en stress eromheen en dan zul je zien dat het juist gebeurt! heel veel liefs en dikke knuffel X

  • Anna-76

    Ohh...wat een onzekere en lastige periode zeg. Het zit jullie beide niet mee. Feit dat jij wat zwaarder op de hand bent klinkt mij niet onlogisch in de oren hoor. Herkenbaar! Joh, je lijf heeft wat te verduren gehad. Ook fysiek, je hormonen schommelen alle kanten op met zwangerschap- miskraam, zwangerschap- miskraam. En we weten allemaal welke invloed hormonen op je gemoed kunnen hebben en daarnaast je hebt verlies geleden. Dat moet ook verwerkt worden...daar staat geen vaste tijd voor. Iedereen rouwt en verwerkt op zijn eigen wijze en zijn eigen tijd. En je vriend heeft het ook niet makkelijk, zo van een afstand lijkt het wel dat hij een burnout heeft. Het komt allemaal op hem af, privé en op 't werk. Dat stapelt zich ook op. Goed dat jullie eerlijk en duidelijk naar elkaar zjjn en hopelijk is de druk nu van de ketel en keert alles ten goede En wat betreft je leeftijd... Ik kreeg op mijn 39e na drie miskramen nog een zoon en nu op mijn 40e hoop ik het nog eens mee te maken. Maar spannend blijft het....twee weken terug weer een miskraam gehad. Dit keer een hele vroege....moed houden Stama! Sterkte met loslaten

  • Sammie5

    Meis , wat een dappere blog. Niet enkel het feit dat schrijven therapeutisch werkt, maar ook dat je je zo kwetsbaar opstelt over een thema dat bij zovelen van ons zo nu en dan zal spelen. Wat een lastige beslissing zeg, een pauze inlassen! Ik kan me zo goed voorstellen dat je aan de ene kant gewoon door wilt, maar aan de andere kant dat ook zeker niet ten koste van alles wilt. Pfff..... wat een innerlijk conflict zal je hebben (/gehad). Wat fijn dat die enorme uitbarsting wel geleid heeft tot het nader tot elkaar komen. Het uitspreken (wellicht eerst uitschreeuwen) naar elkaar over hoe je over bepaalde zaken denkt of hoe je tegen bepaalde dingen aankijkt, zorgt dus ook wel weer voor begrip naar elkaar. Ik kan me wel voorstellen dat de eerstvolgende periode ook wel een uitdaging kent, zoals je zelf ook al schrijft. Je eisprong even "loslaten", alhoewel ik meer geloof in accepteren dan in loslaten (want hoe doe je dat nou?!). Vrijen om het vrijen. Hihi, ook wel weer leuk en ontspannend ;-). Ik steun je, ook in pittige tijden. En bedenk maar zo; de spiegel is groot genoeg om heeeeel wat post-its op te plakken ;-). Naast mijn eerste post it: "het is zoals het is, het gaat zoals het gaat", hangt nu ook een tweede: "het IS al goed". Meis, dikke knuffel voor jou!!! Liefs Sammie

  • Mammalovesyou

    Jeejtje wat een vervelend Jullie komen er vast en zeker wel uit samen en praat over dingen die je graag wil xxx