Ik ben verdrietig en teleurgesteld. Teleurgesteld in mijn eigen lijf en gewoon heel erg verdrietig dat het toch niet zo mocht zijn..
Iedereen zegt altijd maar dat ik geduld moet hebben. Maar heel simpel vraag ik me af waarom?? Ik weet wel dat ik hier geen inspraak op heb. Dat ik niet meer kan doen dan dat ik nu doe... Maar toch, waarom lukt het nou niet?
Volgende maand is het alweer een jaar geleden dat Reza werd geboren. Alweer een jaar lang is ons huis klaar voor een kleintje, maar vooral is mijn hart klaar. En het doet pijn dat we nog langer in onzekerheid blijven. Is het ons ooit gegund om een kind te krijgen die bij ons mag blijven, waar we onze liefde aan kunnen geven??
Zucht. Ik raap mezelf nu even bij elkaar en we gaan ff lekker niks doen om daarna met opgeheven hoofd weer door te gaan!
. Jeetje meis, wat naar. Ik had het zo voor je gehoopt. En geduld hebben?! Lekker makkelijk praten. Geduld is iets wat je nu juist niet hebt, dat herken ik helemaal. Sterkte! Veel liefs.
pffff meisje toch! is heel normaal hoor die gevoelens. iedereen zegt idd dat je geduld moet hebben, maar dat is makkelijk gezegd! ik hoop dat het snel zover mag zijn!!
Oh meis, dit is toch niet te geloven. Leef je er al zolang naar toe. De uren ben je aan het aftellen tot je eindelijk die test mag doen. En dan de vreugde dat je een streepje ziet. Dat streepje, ene streepje, is zo belangrijk voor jou, voor ons. En dan .... niets meer. Alle hoop weer vervlogen. Alleen maar weer onzekerheid. Ik zit zelf momenteel ook in een vreselijke dip. Het begint een obsessie te worden, het zwanger willen worden. Dagen af tellen tot je weer wat mag 'doen', dan weer aftellen en dan begint alles weer opnieuw. Het afleiding zoeken is soms ook makkelijker gezegd dan gedaan. Het moet allemaal nog wel zinvol voelen. Nou meid, kop op, we gaan er weer voor!!! Ik zit zelf ook net weer in mijn nieuwe ronde. Ik leef met je mee, hou je taai.
reacties (0)