6 weken later

Ik ga me wagen aan mijn eerste blog.

Na 9 maanden rustig meegelezen te hebben bij anderen en zo af en toe wat gedeeld te hebben, ga ook ik eraan geloven.
Ik weet eigenlijk niet goed hoe ik moet beginnen. Bij het begin zou mijn moeder zeggen... Nou vooruit dan maar.
Een jaar terug, begin 2011 kwamen we tot de conclusie dat ik zwanger was. Blij, verrast en opgetogen waren we. Met 9 weken zouden we 1 dag voor onze wintersport vakantie de 1e echo krijgen. Zo zou ik geen uitleg hoeven te geven als ik niet dronk. Als alles goed was kon ik het goede nieuws dan vertellen. Als alles goed was. De echoscopiste vond al vrij snel het hartje van ons kindje. Wat ben je dan gelijk ttrots he! Helaas zat t niet op de goede plek werd ons medegedeeld. Nou dacht ik, zorg er dan voor dat t wel op de goede plek komt. Het leeft toch, ik zie een knipperlichtje. Helaas bleek ons kindje in mijn eileider te zitten. Toch met redelijke spoed geopereerd en eileider verwijderd. Vooral voor mijn vriend een aangrijpende gebeurtenis want hij had sterk de gedachte dat het ook heel anders had kunnen aflopen met mij. Ik kreeg de klap wat later. Het besef dat ons kindje in de dop het goed deed en leefde en dat t alleen mijn richtingsgevoel had meegekregen, en dus op de verkeerde plek zat, deed pijn. Ook om t dan weg te halen, was er dan geen kans dat t gewoon zou verder groeien in de eileider? Nee.....

In juni 2011 konden we ons geluk niet op dat we al zo snel weer zwanger waren. De 1e 2 weken waren extreem spannend door verhoogde kans op weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Gelukkig was het goed! Daarna de reguliere spanning van de eerste 3 maanden. Buiten de misselijkheid en vermoeidheid mocht ik niet klagen. Al deed ik dat wel eens hoor ;-) voor de 20-weken echo waren we beide behoorlijke gespannen. Nadat alle checks waren gedaan, bleek dat we zo op t oog een gezond kind zouden krijgen. Dus de voorbereidingen konden beginnen. Er werd een kamer opgeofferd en omgetoverd tot babykamer, spullen werden gehaald, cursus gevolgd. Toen met zwangerschapsverlof vanaf begin januari. Ik kwam erachter dat ik best heel goed niets kon doen, heerlijk!
Na ruim 39 weken zwangerschap kwam ik op reguliere controle bij mijn verloskundige. Bij de controle van mijn buik bleek dat ons kindje niet meer ingedaald lag, dus ik was al bezig met alle protocollen van als nu de vliezen breken dan moet ik op de grond gaan liggen etc. Mijn verloskundige was ondertussen aan het zoeken naar de hartslag van de baby met de doptone. Ik praatte door maar werd toch wat zenuwachtig dat t zo lang duurde en moest een btje huilen. Het echo apparaat kwam erbij maar ook daar geen hartslag te vinden. Maar werd gezegd het is een oud apparaat. Er werd gebeld naar t ziekenhuis dat wij eraan kwamen. Ikzelf ging nog steeds niet van t ergste uit, ik dacht wel we moeten opschieten. Zie nog tegen mijn vriend dat hij niet raar moest opkijken als ik straks met spoed werd geopereerd..
In t ziekenhuis kregen we t ergste bericht wat je als ouders kan krijgen: 'jullie kindje is overleden'.... Wat er dan gebeurd is niet te beschrijven. Een schreeuw van pijn die echt van zo diep uit mezelf kwam dat ik er zelf van schrok. Ons kind, zo dichtbij de eindstreep. Dit zou geen optie meer mogen zijn als je al zo ver bent.
Daarna ging alles heel snel. Vragen als; wanneer wilt u bevallen, bevallen?, haal t eruit! Het was mijn 1e reactie en achteraf ben ik blij dat ik dit zelf nog voor haar heb kunnen doen. Ja haar, want we hebben een dochter gekregen; Reza!
Er gebeurt in korte tijd zoveel. Beslissingen over obductie, pijnbestrijding, kistje of mandje, begraven of cremeren, op mijn buik of niet, en ga zo maar door. Voor mij als twijfelkont niet makkelijk, maar door de tijdsdruk bleek ik prima in staat om keuzes te maken en later bleek ook de juiste keuzes voor mij. Dat heb ik er dan wel weer van geleerd..
De dag van de bevalling heb ik echt op overlevingsdrang doorstaan, ik moet niet gaan huilen want dan red ik t niet. Na 14 uur was daar onze meid. Hoe mooi en prachtig ik haar nu vind, toen zag ik dat niet gelijk. Ik was overdonderd door de stilte, door het ontbreken van gehuil na haar geboorte. Al hoorde ik wel mijn vriend huilen, want hij zag gelijk de oorzaak van haar overlijden. Reza had namelijk 5 keer de navelstreng om haar nekje. Zoals nu uit de onderzoeken blijkt was zij en ik helemaal gezond en was het domme domme pech zoals men dat dan zegt.
Reza is na de bevalling bij ons thuis gekomen en heeft gelukkig echt nog op haar kamertje gelegen. Het kamertje wat we sppeciaal voor haar met zoveel liefde hadden gemaakt. Ze werd mooier met de dag vond ik. Bij ons thuis is nog een fotograaf van stichting 'make a memory' geweest. Zij maken op professionele wijze foto's van overleden of ernstig zieke kinderen, geheel belangenloos. Een echte aanrader. Natuurlijk hoop ik dat ze nooit meer ingeschakeld hoeven te worden. Voor ons hebben ze echt prachtige foto's gemaakt, waaronder de foto bij mijn foto's. Dus als je ipv de gebruikelijke kerstkaarten of een jaarlijkse bijdrage aan een goed doel nog moet bedenken aan wie het zal schenken, doe het aan deze stichting. Uit eigen ervaring het is het meest dierbare wat ik van haar heb en vol trots kan ik mijn dochter aan anderen laten zien. Al had ik haar natuurlijk liever in de kinderwagen rond geshowd.
We hebben reza begraven in semi besloten kring. Close vrienden en familie was erbij aanwezig. Onverwacht hebben nog veel mensen wat gezegd op de begrafenis. Erg mooi. We hebben hele ceremonie met muziek en praatjes buiten bij het grafje gehouden. Vorige week heb ik alle foto's van reza verwerkt in een mooi fotoboek. Toen besefde ik me weer met het zien van alle foto's, ook van de begrafenis, dat we t echt op onze manier hebben gedaan. En het was een mooi afscheid!
Nu bijna 6 weken later heb ik pijn gevoeld, boosheid, maar ook een soort afgeschermd gevoel. Er kwam niets meer binnen. Ik kon niet huilen, niet lachen, niets...
Nu gaat het weer wat beter, hopelijk zet de stijgende lijn voort..