Baby

Het is ondertussen al weer heel lang geleden dat ik nog eens een blog heb geschreven. Lex is ondertussen weer heel wat veranderd! Soms als ik naar hem kijk kan ik het soms niet geloven. Wat gaat de tijd snel! Waar is mijn baby naartoe? Ok, volgens de boekjes blijven baby's baby's tot 18maanden. Maar goed, ik heb toch een ander beeld van een baby...Soms betrap ik mezelf erop dat ik hem teveel 'bemoeder'....hihi, Lex is een kindje dat steeds meer leert en bepaalde dingen zelf wil doen. Hij wil zelf zijn boterhammetjes eten (tot ergernis van mama, want het brengt een hele plakboel met zich mee...in het weekend laat ik het toe), hij drinkt zelf zijn water in een beker, 's avonds wil hij zelf zijn fles melk vastnemen en drinken...hij 'helpt' met zijn sokjes en schoentjes aan te doen, hij kamt zijn haartjes 'zelf', hij 'vraagt' nu wat hij wil, hij toont het duidelijk aan en het eindigt niet altijd meer in een immense huilbui, hij wordt geduldiger, hij eet niet alles meer gemixt, en het allerbelangrijkste: hij stapt! Op 13maanden zette onze zoon zijn eerste, welbesproken stapjes in het leven. Zomaar, zonder pardoes liep meneer vooruit. Hij was tamelijk laat met 'het zich optrekken' en van buiklig naar zit in vergelijking met de kindjes hier rondom hem; maar blijkbaar heeft mijn spruit een spurt gemaakt en begon te stappen zonder dat wij dat verwachtten. Ik had al geleerd om niet meer naar de rest te kijken maar enkel naar het kunnen van mijn eigen boontje. Ik leerde dat Lex alles op zijn tempo wel zou kunnen en inderdaad: geen stress en angst meer omdat volgens de boekjes Lex dit en dat al zou moeten kunnen...De boekjes...ze hebben me geholpen maar ook gehinderd. Het is zo dat ik weinig ervaring heb met baby's, ik heb geen broers en zussen en heb nooit een kind 'zien' opgroeien... Ik was vaak onzeker van mezelf, maar eens je de drempel overwonnen hebt, dan durf je eindelijk op je moedergevoel afgaan... Ik heb me vaak laten overhalen van anderen, ook van de papa...ik maakte me te druk in dit of dat. Maar soms had het moedergevoel gelijk...deze week nog bv. had Lex koorts. 1 dag maar. Vroeger ging ik freaken en direct naar de dokter gaan. Maar mijn moedergevoel zei me: doe gewoon wat je vandaag hebt gepland (we gingen Sinterklaasshoppen) , geef een suppootje en het zal wel aan de tandjes liggen... Ik vond eindelijk een rustpunt in mezelf, dat ik dan ook vertrouwde. Vroeger ging ik de hele dag afgezegd hebben, en thuis zitten bang afwachten...

Ervaring...tja, mama zijn is iets wat je moet leren. Vind ik toch. Sommigen zijn misschien met het mama-gen geboren, maar ik heb het moeten leren. Ik kan zo genieten om Lex te zien spelen. Hij zit in zijn eigen fantasie, in zijn eigen spel. Hij brabbelt erop los. Wat zou ie toch allemaal vertellen? Hij toont het een en ander, hij wijst naar omhoog en naar links...straks schat, kan je het mama allemaal vertellen in een taal die we allebei spreken. Maar soms, soms spreek ik terug in zijn taaltje nu. Hij zegt bepaalde combinaties tegen dingen. Poes is 'sje', fopspeen is 'tuutje', woordjes als 'kijk' en ma-ma en pa-pa, begint ie doelgericht te gebruiken. Ach, het gaat zo snel. Soms, als ie een bengel is en bijna alle bloed van onder mijn nagels heeft gehaald, dan komt ie me een grote knuffel geven, legt zijn hoofdje tegen mijn bil of op mijn schoot; kortom hij womenized... Hij weet me om te kopen met zijn charmes. Maar ik laat het toe. Ik vind het heerlijk als hij komt knuffelen. Hij zit nu wel in een fase dat ie aandacht wil opeisen, ieder moment van de dag. Als we koken of karweitjes doen...tja, dan moet ik even mijn moederhart opzij zetten en hem laten doen...hij huilt of stampt, maar ik probeer het te negeren. Wanneer hij dan maar aan het spelen gaat, dan ga ik hem belonen...zie je wel dat je lekker kan spelen? Dikke kus! 's Avonds hebben we een echt slaapritueel opgebouwd: pyjama aan, papje drinken, in dekentje wikkelen met beer en samen een kwartiertje naar Bumba en Kaatje en Wizzy en Woppy kijken. Dan groeten we de dingen in zijn kamertje en gaat ie slapen... Ik wéét gewoon dat ie het heerlijk vind. Normaal is Lex een tamelijk actieve jongetje, maar ik voel hem gewoon tot rust komen in zijn dekentje op mijn schoot. Dat is nu eens een echt moeder-zoon moment waar ik naar verlang. En soms komt ie zelf naar mij met beer om op mijn schoot te zitten en tegen mij aan te kruipen...ach, daar doen we het toch allemaal voor? Dan heb ik spijt dat ik boos op hem was, toen ie weer eens alle was van het wasrek trok, of aan de knopjes van de video prutste....dan heb ik spijt dat ik hem een standje gaf...maar goed, de volgende dag begint alles van opnieuw en weet ik weer waarom ik hem soms een standje moet geven :-)

Het gaat eigenlijk goed nu, met ons drietjes. Soms sta je er niet bij stil, maar ik ben blij dat we al zover zijn. We zijn naar elkaar en met elkaar vergroeid. Andy en ik hebben elkaar opnieuw leren kennen, maar als mama en papa. Ik vind het heerlijk als ik Andy bezig zie met Lex. Ze ravotten, spelen en hebben een band...soms is het enkel papa die telt, soms enkel mama.

Lex jongen, we zouden niet meer zonder je kunnen. We hebben 1 verslaving en dat ben jij....Bedankt dat je bent gekomen. We laten je nooit meer los!

hou van je, mama.