Lex zes maanden!!!!

Hallo allemaal, long time no see!

De cliché bevestigd helaas dat met kindjes je minder tijd voor jezelf hebt maar ik heb het er graag voor over. Lex is enorm veranderd de laatste weken. Ik houd het bijna niet meer bij. Steeds moet ik kleertjes passen, sorteren, wegsteken (voor een eventueel broertje of zusje) en grotere maatjes uithalen... Met pijn in het hart leg ik de spullen weg waar hij niet meer in kan. Maandenlang toen ik zwanger was heb ik bepaalde kleertjes gekoesterd, gestreeld, nog maar eens uitgehaald en weer weggestoken en nu zijn we al die tijd voorbij! Wat gaat de tijd snel. En daar hebben we alweer een volgende cliché: als je kinderen hebt, gaat de tijd nog sneller. Gisteren was de eerste verjaardag van een kindje waar ik naar ging kijken toen ik nog volop zwanger was...nu is dat alweer een jaar!

Ik heb het gevoel dat nu (eindelijk) alles een beetje op zijn plooi terechtkomt. Het huishouden gaat weer iets makkelijker, het sociaal contact komt terug, en....ik kan weer meer achter de pc! Ik heb weer zin om me mooi te kleden (de weegschaal begint me steeds meer parten te spelen) en ga zelfs morgen met een vriendin shoppen. Ik heb uit mezelf beslist om Lex even naar oma te doen. Vreemd genoeg heb ik heel veel moeite om Lex uit handen te geven. Vroeger dacht ik dat ik daar makkelijk mee om kon, maar dus niet! Maar nu Lex iets groter is geworden, en iets makkelijker in omgang gaat het beter. Vroeger was hij een vinnig baasje. Je moest hem een beetje kennen om hem wat te kunnen troosten. Hij heeft de zogezegde huilpiek aan drie maanden echt wel bereikt toen, vele krampjes gehad en voelde zich soms echt onrustig. Ik was dan ook verschrikkelijk ongerust als ik hem moest achterlaten ergens en kon absoluut niet genieten waar ik toen mee bezig was. Bij vrienden zat ik er maar mijn gedachten waren elders. Nu ga ik ergens naar toe, maar omdat ik het wil, niet omdat er iets op de agenda staat.

Het wakker worden en de gedachte van 'ik heb een zoon' wordt routine. Lex raakt steeds verder ingeburgerd in ons leven en ik zou hem niet meer kunnen missen. Vroeger had ik iets van:ga ik dit ooit kunnen gewoon worden? Ik bedoel, ik heb lang versteld gestaan van de gedachte dat ook ik een kind kon baren/heb gebaard. Nu kunnen we ergens gaan met Lex bv. het carnaval, waar ie dus ook echt iets aan heeft. Hij kijkt dan zijn ogen uit en steelt de aandacht met zijn superlange, mooie wimpers. Iedereen heeft het over zijn 'ogen'. Hij heeft donkere, blinkende grote ogen met lange wimpers en tja, mama supertrots natuurlijk! Lex is een ventje met veel expressie en je kan aflezen aan zijn mimiek hoe hij zich voelt. Als hij geinteresseerd is in iets, trekt hij zijn ogen nog wijder open en dan zou er een wijs ventje verschijnen....een pietje stek heten ze dat bij ons, een bengeltje.

Lex leerde al grijpen, maar nu weet hij al echt wat hij wil. Hij toont het aan met er steeds naar te kijken en als je hem op je arm hebt steekt hij beide armpjes uit om het te pakken. Hij is soms boos als ik ophou met iets te doen, of als ik uit zijn zicht verdwijn, haha! Hij begint een eigen karakter te ontwikkelen en een vast ritme! Hij gaat steevast slapen om 20.00u tot 6-8u, van zodra ie wakker wordt, flesje dan om 9.30u weer slapen, om 11.00u wakker, aardappeltjes + flesje, om 13.30u slapen en om 15.45u fruitpap. Soms vraagt ie nog een dutje om 17.00u (tja, van al dat spelen wordt je moe he). We kunnen nu echt stellen dat ie doorslaapt. Waarvoor ik de hemel aanbidt, want als ik vele verhalen hoor mogen we ons gelukkig prijzen!

Soms, stiekem stel ik me voor hoe het zou zijn met een tweede kindje er bij...Niet dat we er nu al aan zouden beginnen, maar toch, ik zie Lex dan spelen met zijn blokjes, terwijl ik zeg: ssttt, baby slaapt! Ik weet nu wat een baby verzorgen inhoudt en het vergt meer dan ik ooit had durven denken, maar die glimlach is het allemaal waard! Soms als ik op mijn werk ben, sluip ik op het toilet en bekijk een filmpje dat ik op mijn gsm heb opgenomen waarop ie schaterlacht...ik moet me soms bedwingen (ja, hier komt de derde cliché:nà een bevalling wordt je emotioneler, doet me dan denken aan mijn oma, die bij alles huilt, goed of slecht...).

We blijven jammergenoeg wel niet gespaard van de kleine kwaaltjes: Lex heeft al een paar griepjes, verkoudheden en diarree achter de rug wat betekend: slapeloze nachten, overdag huilen en ellendig zijn. Maar dan komt de mama in me naar boven en ik kan wel meehuilen met hem en zou geld neertellen om het van hem over te nemen! De angst, de onzekerheid die dan toeslaat wens je niemand toe. Ik denk dan aan ouders die kindjes hebben met iets heel ernstigs. Wat moeten die mensen sterk zijn!

Ik kan ook werken en Lex beter combineren. Ik sleepte me in het begin naar mijn werk en stond er omdat het echt moest. Ik kon Lex niet uit mijn gedachten zetten en voelde het aan als 'niet goed voor je baby zorgen' omdat ie naar de opvang moest. Nu kan ik opnieuw lachen, zonder me schuldig te voelen. Ik sta er niet meer (soms wel nog) doodsbang omdat Lex bij de opvang is...Het chronisch slaaptekort begint ook te beteren. Ik ben soms nog steeds oververmoeid, maar de lichamelijke vermoeidheid begint te beteren. Als we nu bezoek hebben of zo, dan is het niet zo dat ik er een hele week van moet recupereren. Dat snapte Andy niet echt, wanneer we een zaterdag weg moesten, en Lex ging slapen bij oma, dan was ik liefst vroeg thuis, want als we wegzaten tot 3.00u, dan voelde ik dat de hele week...Wanneer ik nu ga slapen ben ik moe, maar voldaan. En niet moe, bang dat ik niet kan slapen omdan 's morgens nog vermoeider op te staan en me de hele dag door te slepen...Als ik achterom kijk, ben ik blij dat we alweer zo ver staan. Het is lente, alleen nog een beetje wachten op de zon, maar tegen de zomer kan Lex rechtzitten en zo, wordt het terrasjesweer, barbecues, etc. En dan zal mijn vijand ook weer komen opdagen: de weegschaal! Zomer=rokjesweer, maar tja, het is een ramp. Officieel moet ik nog 5 zwangerschapskilo's, maar als ik weer wil zijn zoals op mijn huwelijk:10! Het lukt me ooit hoor, alleen nu nog even niet...heb nog geen zin in een crashdieet. Ik ben al blij dat de rest weer een beetje normaler verloopt!

Ziezo, dit was het dan alweer. Ik denk dat de volgende blog wordt: Lex' eerste tandje!!! We wachten vol ongeduld!

Lex, zoontje, mama is superblij met je! Wij hebben elkaar al veel geleerd en elke dag leren we nog bij! Jij leert me voor een baby zorgen maar je leert me ook weer te denken aan de basis-dingen die eens mens gelukkig maakt! Je gezondheid en je geluk is het enige wat telt voor ons, mama en papa en je glimlach maakt ons warm. Ik wil je nog zoveel leren: zitten, lopen, praten, dansen...ik wacht vol ongeduld op wat je morgen al weer meer kan! Mama is dan ook supertrots om je te tonen aan de buitenwereld. De mensen zijn gek op je, noemen je een 'komiek ventje', je bent een echte womenizer, je hebt alle aandacht voor je! Ik zou niet meer kunnen leven zonder je, je doet me soms huilen van geluk! You are so beautiful, to me.

Mama