Bevallingsverhaal

Op woensdag 30 juli heb ik en afspraak staan bij de gynaecologe (waarvan ik dacht dat ik er vast niet meer naartoe zou hoeven, aangezien ik dan al over tijd zou lopen), ik ben dat 40 weken en 4 dagen zwanger. Met de baby en mij is alles nog goed, maar vanwege de zwangerschapsdiabetes wil de gynae me niet langer laten lopen en wordt er een afspraak gemaakt voor de inleiding op donderdag 31 juli. Ik mag dan om 6.30 uur ’s ochtends bellen om te zien hoe laat ik terecht kan. Ik ben wel een beetje zenuwachtig vast, want de vorige bevalling was me een beetje tegengevallen, aangezien ik had gedacht dat ik het wel “even” ging doen en dat was niet bepaald zo..

Het is een raar gevoel om de rest van de dag door te brengen in de wetenschap dat de dag erop ons kindje geboren zal worden. Snel nog even boodschappen gedaan en andere zaken geregeld en geconcentreerd op de schopjes in mijn buik.

Op donderdag ochtend bel ik braaf vroeg op en ik krijg te horen dat ik direct mag komen, maar ik hoef me niet te haasten. Mooi zo, want ik moet manlief en zoonlief nog uit bed halen en de eerste moet de tweede op de crèche afzetten. Ik word om kwart voor acht afgezet bij het ziekenhuis en mijn man gaat naar de crèche; ik meld me en beetje zenuwachtig op de afdeling verloskunde. Heel bizar om daar binnen te komen zonder enkele wee en zonder gebroken vliezen en toch op de verloskamer te gaan liggen waar het ziekenhuiswiegje al klaar staat voor de baby. Er wordt mij verteld dat ik eerst een half uurtje aan de CTG mag en daarna worden de vliezen gebroken en wordt het infuus met de weeënopwekkers geprikt. Om acht uur mag ik aan de CTG en alles gaat goed met de baby. Om kwart voor negen worden de vliezen gebroken met een haakje (ik had daar echt horror-gedachten bij à la kapitein Haak, ha ha, maar het is natuurlijk een heel klein haakje en ik heb er in feite niets van gevoeld), ook wordt het infuus geprikt en op het laagste niveau gezet. De verloskundige geeft aan, dat ze het infuus elk half uur zullen ophogen zodat de weeën op gang komen, maar niet te snel. Ik lig redelijk relaxed in bed en ben mijn meegebrachte suffe blaadjes aan het lezen; manlief komt rond half 10 ook aan. Van weeën voel ik nog niets, tot het infuus twee keer is bijgesteld, dan komt er hier en daar een losse harde buik en zie ik op de CTG dat er blijkbaar inderdaad weeën-activiteit is. Ben bezig met mijn blaadjes en berichtjes aan het sturen met vriendinnen; heel bizar.

Om kwart voor 11 komt de verloskundige toucheren en ze geeft aan dat ik op 4 cm zit. Ik ben blij verrast, aangezien ik zonder noemenswaardig ongemak bijna halverwege zit (ben erg trots op mezelf, ha ha). De VK stelt het infuus weer iets hoger bij. Manlief wil graag even een luchtje scheppen en aangezien ik zowaar een aantal weeën om de 5 minuten heb moeten wegpuffen (nog prima te doen) zeg ik rond elf uur, dat hij dan nu maar moet gaan, omdat hij anders niet meer mag van mij. Om kwart over 11 bel ik manlief op omdat de weeën nu pijnlijker worden en sneller op elkaar komen en ik graag wil dat hij terugkomt, wat hij natuurlijk ook doet. Het gepiep van de telefoon irriteert me nu ook, dus die gaat uit. Er komen nu een flink aantal weeën achter elkaar en ik knijp in de hand van manlief, puf en gooi er wat sappige vloeken uit. We drukken op het knopje voor de verpleegkundige, want ik wil graag weten hoe het nu gaat en hoe ver ik zit. De verpleegkundige arriveert om half 12 en zegt dat ze denkt dat het nog wel even kan, want er is geen bloederige afscheiding, maar zij mag niet toucheren. Op de verloskamer naast ons is er net een baby onderweg, dus ze geeft aan dat ze een meter weg zitten en dat we moeten bellen als ze moeten komen.

Daarna heb ik niet meer op de klok gelet, maar ik heb vrij vlot het idee dat ik alles ga laten lopen (sorry, zo voelde het nou eenmaal) en dat de baby eraan komt, dus druk als een bezetene op het knopje. De verloskundige komt binnen, toucheert en meldt me dat ik mag persen. Dit overvalt me totaal en volgens mij ben ik alleen maar ‘auw, auw, auw!!’ aan het roepen (misschien was zo’n zen-cursus nog niet zo’n slecht idee geweest, ha ha). Ik hoor vaag dat ik op m’n linkerzij mag liggen en mijn rechtervoet op de schouder van de VK mag zetten (hè? Gaan we Twister spelen? Wat moet ik doen?). Nadenken gaat niet al te best, maar ik geloof dat ik de positie voor elkaar krijg. Bij het persen vraag ik me nog af – terwijl de VK zegt dat ze het hoofdje ziet – of nu niet ergens het moment is dat ik moet zuchten als het hoofdje staat om te voorkomen dat ik uitscheur, maar de baby schiet in een keer door. Ik ben helemaal van slag zo snel dat het gaat (uiteindelijk 4 minuten persen); onze dochter wordt om 11.44 uur geboren na een totale bevalling van – volgens het rapport – 2 uur en 54 minuten. Ik ben helemaal shaky en het doorknippen van de navelstreng gaat compleet langs me heen (ik heb ook erg gelachen om hoe ik op die foto’s sta), ik heb even een half uurtje nodig om bij te trekken. Onze dochter is paars, schijnt te komen omdat ze zo snel getorpedeerd is, maar de kleur trekt snel bij en ik mag haar meteen aanleggen. De placenta komt deze keer ook goed los en wonder boven wonder is er geen enkele hechting nodig (terwijl ik dacht dat ik finaal zou zijn uitgescheurd).

Vanwege de zwangerschapsdiabetes moet Joana 3 keer geprikt worden op suiker (1, 2 en 6 uur na de bevalling) en dat is gelukkig allemaal goed. Maar ik blijf het über-zielig vinden als zo’n kleintje geprikt wordt.. Voor de zekerheid blijven we nog een nachtje en gaan we lekker vrijdag ochtend naar huis.

Afgezien van het feit dat deze bevalling zó snel ging dat ik me even moest realiseren wat er nou eigenlijk was gebeurd, was het uiteindelijk vele malen prettiger dat de eerste keer: geen pijnstilling nodig en binnen 3 uur gepiept, ik teken ervoor!

Onze eerste week is prima verlopen; intussen is onze zoon ook een beetje gewend aan zijn zusje en is de kraamhulp weer weg en nu vinden we ons nieuwe ritme met zijn viertjes.