T-day (test-day)

Lieve Allemaal,

Gisteren wat de dag van de bloedtest na onze derde (en zoals we hadden besloten, laatste) ICSI poging. En hoewel  alles heel positief leek te verlopen wat betreft de ontwikkeling van de emmy’s en er twee van 8 cellen zijn teruggeplaatst, durfde ik toch niet al te positief te zijn (blijft eng hè?).

En tjonge-jonge, wat kunnen 12 dagen lang duren als je let op elk krampje, prikje, jeukje of het ontbreken daarvan. Als “doorgewinterde” ICSI-gangster wist ik natuurlijk dat de Utrogestan heel verradelijk is en je allerlei symptomen kan geven die bij een zwangerschap horen, maar dat je dan stiekem lekker toch niet zwanger bent. De vorige keren had ik direct last van mijn borsten en ongeveer 5 dagen voor de testdatum was het dan ineens allemaal weg. Deze keer had ik eerst last van een ongesteld gevoel en prikjes in de baarmoeder, toen trok dat weg en kreeg ik last van m’n borsten. De omgekeerde volgorde was onverwacht, maar geen reden tot hoop, want ik had natuurlijk nog steeds de utrogestan..

Afijn, tijdens de 12 dagen ben ik er absoluut van overtuigd geweest dat ik zwanger was, ben ik ’s nachts wakker geworden in de blinde overtuiging en huilend dat het zeker niet ging lukken en heb ik een gamma aan emoties daar tussenin gehad. Met andere woorden: ik deed mijn best om af te glijden naar een tijfelachtige mentale staat, ha ha.

Maar dan kom je toch aan op de dag dag je verwacht wordt in het ziekenhuis om bloed te prikken. Bij aankomst vroeg de verpleegkundige of ik misschien al “klachtjes” had. Ik zei dat ik dat eigenlijk niet wist, dat ik niet wist wat aan de utrogestan lag en wat niet en dat mensen die spontaan zwanger worden toch zeker ook niet een heel gamma aan kwalen langs zien komen voor ze positief testen. (misschien was ik wel een beetje hormonaal, ahum..) Maar goed, de verpleegkundige beaamde dat je inderdaad geen klachten hóefde te hebben, maar dat het wel voorkomt; ik dacht prompt dat ik mezelf wel kon afschrijven als eventueel zwangere, want als ik iets had gevoeld, was het vast beter geweest. Heb de verpleegkundige op het hart gedrukt dat ik alleen goed nieuws wilde horen als ik zou worden gebeld (daar kan zij ook lekker veel aan beinvloeden, ha ha) en toen gingen we naar huis.

En dan wachten tot half twee. Godsallemachtig wat duurt dat dan lang zeg... Geen idee wat ik in de tussenliggende tijd heb gedaan, maar vanaf 5 voor half twee heb ik naar mijn telefoon gestaard met ogen waar superman trots op zou kunnen zijn. Gelukkig ging de telefoon om 1 over half twee, want anders had je me volgens mij echt weg kunnen dragen. Ik kreeg de prik-mevrouw aan de lijn en haar stem toen ze zich voorstelde, maakte dat ik zeker wist dat de volgende zin ging zijn “het spijt me mevrouw...”. Maar nee, ze zei iets anders.. zei ze nou gefeliciteerd? Hoorde ik dat nou goed? Ik kan jullie eerlijk waar niet vertellen wat er precies gezegd is, omdat ik aan het stuiteren was, maar het kwam neer op “gefeliciteerd” en “uw bloedwaarde ziet er mooi uit, iets hoger dan dat we op deze dag willen zien” en “uw eerste echo is op 15 juni” en “o ja, de utrogestan kunt u nog een week gebruiken” (dat laatste moest ik zelf nog vragen met m’n versufte kop). De conclusie die ik uit deze flarden kon trekken (met een paar “meent u dat nou?!” van mijn kant er tussendoor), is dat ik op dit moment mag zeggen dat onze derde ICSI gelukt is, dat ik blijkbaar zwanger ben en dat ik hoop dat met goed gevolg  vol te houden tot eind januari.

Het is nog ontzettend onwerkelijk allemaal , het enige dat ik voel, zijn mijn borsten en – alsof ze wisten dat het mocht – zijn de krampjes onderin ook teruggekeerd. Het eerste wat we hebben gedaan (na een rondje juichen en springen) is een zwangerschapstest kopen. Manlief vroeg zich ernstig af waarom ik dat wilde, want we wisten nu toch dat ik zwanger was? Maar als wraak voor elke test die ooit één enkel streepje voor me heeft geproduceerd, ben ik van plan om in ieder geval 1 test te hebben met een dubbel streepje, ha! Zo! Dus! Zaterdag maar even op het stokje plassen en hopen dat er idd twee streepjes staan en we geen “revenge of the tests” krijgen of zoiets.

Lieverds, ik ben blij, maar het moet nog allemaal even doordringen. Tegelijkertijd hoop ik zo ontzettend dat mijn lieve dinnetjes die al zo lang wachten en zoveel rottigheid hebben meegemaakt (jullie weten wie jullie zijn: smakkk!!) ook eindelijk goed nieuw mogen krijgen. Ik blijf hoe dat ook met jullie meeleven, want ook voor mij is dit een wonder waar ik niet op had durven hopen.

XXXX