Kampioenschap simultaan-prikken

Lieve Dinnetjes,

Ik ben een beeeeeetje door m'n crea titels heen, dus het wordt nu wel erg treurig, maar jullie moeten het er maar mee doen ;-)). Wat ik met de titel probeer aan te geven is dat ik sinds afgelopen maandag ook ben begonnen met het spuiten van de Gonal-F die mijn eitjes gaat aansporen om vooral met meer tegelijk te gaan groeien. Nu hopen dat ze naar de prik luisteren (maar ook weer niet met teveel tegelijk!)

Tot nu toe ook van deze injectie eigenlijk geen last - voor zover je dat na 3 dagen kunt zeggen -, tenminste denk ik. Laat ik het zo zeggen: ik heb uit mijn omgeving nog geen klachten gekregen dat ik erg vervelend ben vanwege de hormonen. De Gonal-F prikt eigenlijk ook fijner dan de decapeptyl omdat de vloeistof zelf niet prikt. Ik voel me ondertussen een doorgewinterde junkie met al die spuiten, ha ha.

Aankomende maandagochtend ga ik voor de eerste keer op follikelmeting om te zien hoe mijn eitjes het doen, ben erg benieuwd! De verpleegkundige die de echo heeft gemaakt op zondag ('s ochtends om 9.00 uur, ugh...) gaf aan dat de 225 IE die ik moet spuiten wel een flinke dosis is. Misschien heb ik niet van die actieve eierstokken? Dat moet er nog maar eens bij komen: te relaxte zwemmers en nu ook relaxte eierstokken? Misschien maar emigreren naar Jamaica? Gna gna. Naja, we zullen het allemaal wel weer zien. Ik gaf bij de verpleegkundige ook nog maar eens aan dat ik de punctie wel echt eng vond en daar wel schrik voor had. Zij zei dat het meestal best te doen was, omdat je iets kreeg om je rustig te maken (ik kreeg meteen een beeld van valeriaan-druppeltjes, hoewel ik weet dat dat het niet is) en omdat de verpleegkundigen je helpen met - let op - ademhalingsoefeningen! Nou, daar kan ik de oorlog wel mee winnen dacht ik zo, ha ha. Ik had zelf eigenlijk meer een hamer in gedachten waarmee ze me knock-out kunnen slaan zodat ik er niets van merk, maar dat schijnt niet vergoed te worden door de verzekeraar. Er zit niets anders op dan het maar te moeten ervaren en dan zeggen of het verschrikkelijk was of wel meeviel. Ik zal het toch moeten doen, zonder oogst geen baby.

Verder is er niet veel nieuws te melden, ik prik braaf door en wacht af. Ik hoop zo dat ik over iets minder dan een maand misschien mag zeggen dat ik in verwachting ben. Ik weet dat de kans dat het de eerste keer meteen raak is, niet zo groot is en op een of andere manier voelt het ook heel irreëel, maar het kán natuurlijk wel.