Tuurlijk...

...ik voel mijn rug weer en dat is altijd een tell-tale sign dat mijn ongesteldheid eraan gaat komen. Zal weer hartstikke punctueel zijn, hoera... Ik weet ook niet meer waar ik nou eigenlijk nog op zit te hopen en tóch is er elke maand weer dat sprankje hoop, het niet weten, het stiekem toch een beetje in spanning zitten wachten tot het moment dat die grrr*@$% rode brigade weer komt aanzetten.

Ik heb het echt helemaal gehad en ik ben voorbij het punt van troostende gedachten dat het vast nog wel goed gaat komen op een dag. Ik wil niet "op een dag" ik wil NU! Ik vind dat het lang genoeg heeft geduurd. Op het gevaar af dat ik ontzettend verwend klink, ben ik het gewend dat het in het leven zo werkt, dat als je maar genoeg je best doet, je komt waar je wilt zijn. En het valt me steeds zwaarder om in te zien dat het met zwanger worden helemaal niet zo werkt. Jaloezie steekt ook steeds meer de kop op en daar is nooit iemand beter van geworden, dus ik wil het niet, maar het is er wel.

Ik kan het niet verkroppen dat bijvoorbeeld iemand als Georgina Verbaan (die ik persoonlijk een ontzettende muts vind, excuses aan de mensen die haar wel leuk vinden) hopla, in verwachting raakt en zich kan voortplanten. En ik - en anderen met mij - zijn nog steeds aan het wachten op nix.

Heb het helemaal gehad.