Toch geen HSG

Lieve Allemaal,

Tja, mijn stemming zegt al heel veel deze keer: ik ben pissig, vind alles oneerlijk en in het algemeen "grrrrrrrr!!!".

Gisteren met knikkende knieën op weg naar de HSG, aangezien ik toch wel een beetje bang was voor eventuele pijn (ik ben zo'n held he..). Dus op het moment dat ik werd geroepen, dacht ik nog "kom op, je bent geen watje, gaan met die banaan". Maar dingen lopen altijd anders dat je denkt. De dokter wilde nog even met ons praten en gaf direct aan dat ze de HSG niet wilde doen, aangezien de uitslagen van manlief zijn tweede 'sessie' binnen waren en die waren niet zo goed. Er waren problemen met de beweeglijkheid (wisten we al een beetje van de vorige keer), maar nu bleek ook dat ze bij het opwerken - zoals dat wordt gedaan voor een IUI - niet voldoende overhielden. Moeten er iets van 2 miljoen zijn, maar bij hem bleven er maar 900.000 goede zwemmers over, niet voldoende voor IUI dus. En dus hadden ze mijn eileiders ook niet nodig (in de bewoordingen van de arts). Zo, dat waren mijn arme eileiders die aan de kant werden geschoven.

Nou zat ik natuurlijk niet persé te springen om de HSG, maar dit is nou ook niet bepaald het nieuws wat je wil horen. Kort en goed is de boodschap dus dat we neigen naar IVF en misschien zelfs ICSI. Manlief moet nog een onderzoek krijgen en dan gaan we 5 mei alles bespreken. Het vreemde is dat mijn vent al twee kinders heeft uit een vorige relatie, maar dat is blijkbaar geen garantie: dingen kunnen veranderen, dat was al een tijd geleden etcetera etcetera (en voordat jullie rare dingen gaan denken: ja, die kids zijn echt van hem).

En toen stonden we buiten. En ineens kreeg ik ontzettend de neiging om heel hard te gaan huilen en alle auto's op het parkeerterrein in elkaar te trappen (uiteraard niet gedaan, maar ik had er wel ontzettende behoefte aan). Ik vond het allemaal zo oneerlijk - en dat vind ik nog steeds - : sommige mensen raken zwanger terwijl ze dat niet willen en halen dan misschien een kindje weg en ik wil zo graag en er gebeurt gewoon geen hol. Ik ben niet principieel tegen abortus, maar ik voel me zó voor het blok gezet op dit moment; in feite komt het erop neer dat je of een hele hormonen-heisa met IVF aangaat of moet accepteren dat je geen kinderen kan krijgen samen. Nou, bedankt, ga er maar aanstaan. Dit was zo niet wat ik ooit had verwacht. En ik zweer het: als er in deze dagen iemand naar me toekomt om te vragen of wij geen kinderen willen, dan krijgt degene linea recta een rechtse hoek en dán mogen ze nog een keer kijken of ze het willen vragen.

Goed, een aggressief rot-blogje is dit geworden, maar ik voel me ook aggressief en rottig en zielig en ontoereikend en hulpeloos en, en, en... Ik wil deze keuze helemaal niet hoeven maken, ik wil ook "gewoon" zwanger kunnen worden. Het moet allemaal nog even inzinken, dus ik denk dat jullie begrijpen dat dit de eerste emoties zijn.