Trots
Ja meiden, hier spreekt (schrijft) een trotse mama.
Wat heb ik toch een heerlijk, geweldig, fantastisch mannetje. Wat er ook gebeurt, hij is bijna altijd vrolijk. Soms, als het eens teveel wordt met visite of aandacht, dan moet ie weleens even huilen. Maar het is werkelijk een heerlijk en makkelijk kindje. Ik grap weleens dat ik er wel 10 wil zoals hij. Maar ik besef me ook heel goed dat hij uniek is en dat wij enorm boffen met hem.
Inmiddels zitten de eerste 3 maanden er alweer op en zijn we al aardig gewend aan het leven met zijn 3-tjes. Er wordt hier flink geknuffeld, gespeeld, gezongen en gekust, want daar worden kleine kindjes, volgens mij, ook groot van.
Wat zo heerlijk is aan een kindje van 3 maanden is, nou ja, alles. Als hij moe is wrijft ie soms met zo'n knuistje in zijn oog. Dat vertederd enorm. Het is echt zo ontzettend schattig om te zien. En als ik dan sta te zwijmelen boven zijn ledikantje en bedenk dat het echt niet schattiger kan, doet ie het met beide handjes, waardoor ik helemaal niet meer wegkom.
Ook zo lief: soms lijkt het of hij droomt. Dan ligt ie gewoon te slapen en opeens, uit het niets, begint ie te brullen. Ik laat dan ongeveer alles uit mijn handen stuiteren om te kijken wat er gebeurt. Hij ligt in bed te brullen met zijn speen in zijn mond en zn oogjes dicht. Als ik mijn hand op zijn wang leg, drukt hij heel zijn gezichtje en neusje in mijn hand. Net of ie daar troost vindt. Soms werkt het niet en dan til ik hem op. Hij kruipt dan helemaal met zijn gezichtje in mijn nek. Echt hoor, dat voelt zo geweldig. Je wilt niet dat je kind huilt of bang is ofzo, maar als je merkt dat jouw aanwezigheid hem kan troosten, dan is dat een heerlijk gevoel.
Ik merk dat ik vol lof kan vertellen over een flinke poepluier die resulteert in een poeprug, poepbroek. poepaankleedkussen, poephaar en poepmama terwijl andere mensen dat (heel begrijpelijk) helemaal niet boeiend vinden. Nooit gedacht dat ik zelfs de poep van mijn kind nog zo'n leuk onderwerp zou vinden!
Afgelopen weekend probeerde hij weer eens wat te pakken. Hij maakt niet zoveel aanstalten nog, want als het speeltje leuk boven je hangt, waarom moet je het dan vasthouden? Na een paar pogingen van zowel armen als benen, slaakt ie een nijdige kreet. Ik moet er zo om lachen, het is zo grappig om te zien. Hij probeert en probeert en steeds zwaait zijn handje net langs het speeltje met die leuke belletjes. Soms een diepe zucht. Ik vertel hem dat het heel lastig is, maar dat ik zeker weet dat ie het kan en dat ie heel goed zijn best doet. Uiteindelijk lukt het hem dan om de belletjes te pakken te krijgen!
Als we hem later in zijn bedje leggen brabbelt ie een heel verhaal tegen ons (ongetwijfeld over die leuke belletjes). Hij kijkt van mij naar mijn man en weer terug en brabbelt vrolijk verder. Vol enthousiasme gebruikt ie zijn armen en benen erbij, waardoor we meerdere malen het lakentje strak moeten trekken omdat hij het met die wapperbenen steeds lostrekt. Als ie klaar is met vertellen, zucht ie eens diep en draait zijn hoofd weg: "Zo pap en mam, na mijn verhaaltje is het bedtijd. Doen jullie het licht even uit?"
Tja dames, zoals ik al schreef; ik ben een trotse moeder. Ik kan er nog uren over doorgaan, maar het is tijd om de kleine jongen te voeden. Als ik snel ben, krijg ik misschien nog een showtje 'ogen wrijven'.
Fijne avond!
reacties (0)