Weer werken

En zo zit het verlof er weer op en moet je weer gaan werken!

Mijn moeder heeft zich vreselijk zitten verheugen op de dag dat ze mocht oppassen, en dat de kleine man ziekjes is mag de pret niet drukken. Maar ik was erg blij dat ik om 17 uur weer naar ons kereltje toe mocht. Ze hebben het heel gezellig gehad en ik heb een uitgebreid verslag gehad van hoe het was gegaan (in het kort: goed). Maar ja, ik heb het gemist. De lachjes, het gekraai, die spartel-benen bij het verschonen van een luier, armpjes om mijn nek en hoofdje op mijn schouder als ie even moet huilen. Slik…niet te veel aan denken!

Woensdag nog een keer. Dit is papa's dag, die zich vast ook enorm liep te verheugen op een hele dag met zijn zoon. Wel makkelijker de deur uit. Nu hoef ik alleen mijn eigen boeltje op orde te hebben, wat een stuk eenvoudiger blijkt dan het boeltje voor 3 mensen bij elkaar te vegen. Manlief stuurt me  een leuke foto, zodat ik iets heb om naar te kijken als mijn gedachten afdwalen. Jeetje, wat is het opeens moeilijk om je 9 uur te concentreren op ‘niet-Tobias’! Volgende week vast wat meer productief. Papa en Tobias hebben het ook heel gezellig gehad, blijkt aan het eind van de dag. Als ik thuiskom ligt de kleine man in bed, maar hij slaapt nog niet. Dus ik ga even een kusje geven. En prompt doe ik, waar ik zelf zo’n hekel aan heb. Ik vis hem uit bed! Oh, wat kan ik me daar aan irriteren als mijn man dat doet. Ligt ie rustig in bed, vist hij hem eruit en dan wordt het vanzelf huilen omdat Tobias zo moe is.  Al met al krijg ik hetzelfde om mijn oren want binnen 5 minuten begint Tobias vreselijk te brullen. Shit, dat was niet de bedoeling…ik had hem gewoon gemist, wilde even knuffelen en hem zeker niet overstuur maken. Ik mompel mijn excuses naar mijn man en zeg dat het mijn schuld is. Hij zegt niks. Waarschijnlijk ook blij dat ik het nu eens van zijn kant zag.

Donderdag is het dan gelukkig weer mijn dag. Heerlijk met mijn kleine knul zitten we samen op de bank te snotteren (Tobias heeft van die mooie groene snottebellen, ik weet dat alleen zijn eigen mams daar trots op kan zijn!). Hmm, hij is nog niet echt opgeknapt geloof ik. Het zijn maar korte momentjes op de bank, want hij slaapt enorm veel. Geen koorts, wel drinken, maar nog steeds hoesten. Bij mijn moeder had ie wel gehoest, maar zij vond het meevallen. Oskar vond het de woensdag ook wel meevallen…maar ja, nu hoest ie weer. Is het dan erger geworden, of valt het mij nu gewoon meer op? Bah, ik vind het nog maar niks dat ik dingen mis. Hoe weet ik nu of het beter of slechter gaat met hem? Had me voorgenomen om een hoop te doen in huis, maar ben simpelweg te moe/lui/snotterig. Opeens besef ik me dat het door het werken komt. Het was anders. Uit mijn ritme, weg van mijn kind en van huis. Niet slecht, maar even wennen weer. Logisch dat Tobias ook moe/lui/snotterig is. Een hele dag bij oma, ander bedje, andere mensen, weg van mam en van huis. Niet slecht, maar even wennen. Woensdag ook anders dan ‘normaal’, nu met papa. Hij kent zijn leven niet anders dan hele dagen met mama slijten. En met papa en mama. Maar nog nooit met oma en met papa alleen. Geen wonder dat ie donderdag veel slaapt. Hij vindt het misschien ook wel even fijn om weer ‘normaal’ te zijn/doen. Hij weet natuurlijk nog niet beter. Als ik me dat realiseer voel ik me gelijk een stuk beter. Maar als ik de lotto mag winnen, dan neem ik direct ontslag. Ik wil geen snottebel meer missen ;-)