Is dat gelazer nog niet afgelopen??
Een ander bb-dinnetje zei het al eerder 'die kraamtranen duren toch maar een week?'. Nou niet dus. Potverdikkie, is dat gesodemieter (excuses) nou nog niet voorbij?! Blijkbaar niet. En van die hormonen word ik persoonlijk niet gezelliger.
Ik had me heel nuchter ingesteld op de borstvoeding. Ik wilde het graag, maar als het niet zou lukken was dat ook goed. Tenslotte worden zogenoemde 'flessenkindjes' ook prima groot en gelukkig. Maar dat was voor de bevalling. En ook voor de opmerking van een ander bb-dinnetje 'dat het toch heel speciaal is om zo'n momentje samen te hebben, nadat je kindje al die tijd alleen bij jou geweest is'. Zo had ik het nog niet bekeken...dus gisteravond al dikke tranen toen ik met die stomme prutfles mijn lieve Tobias zat te voeden. Zijn knuistjes om de fles heen ipv op mijn huid braken op dat moment mijn hart (en de dijk die mijn tranen tegenhield). Dus zat ik luidruchtig te snotteren in zijn spuugdoekje en kwam mijn man met verbaasde blik de woonkamer in. Die dacht toch ook echt dat de kraamtranen tot de verleden tijd behoorden.
Hij had wel een voorstel: we zouden vandaag proberen de kleine man gewoon weer eens aan te leggen. Met tepelhoedje. Gewoon weer proberen. Het is vandaag precies een week geleden dat ie voor het laatst aan de borst dronk, maar hij hapt veel beter (en hongeriger) dus wie weet zou het lukken. Zo gezegd, zo gedaan. Vanmiddag zat ik gewapend met tepelhoed op bed, tussen de kussens te wachten op mijn zoon. En die hapte! En hij dronk! Eindelijk dat kleine knuistje van hem gewoon op mijn blote velletje, waar het thuishoort. Okee, het lukte niet lang. Meneer had al uit de fles gedronken, dus dit was een soort toetje. Maar het was tenminste even gelukt :-)
Vol goede moed begon ik de volgende voeding weer met aanleggen. Tepelhoed in de aanslag (vind het echt ondingen...maar hij heeft het echt nodig, want zonder lukt het hem niet), Tobias erbij en toen begon het gelazer. Steeds mepte hij met die maaiarmen die tepelhoed weg. Hij had honger en maait dan heerlijk met die armen in het rond in de poging om zijn mond te vullen met vingers. Maar aangezien bij mij de voeding letterlijk uit me spuit, zat die tepelhoed al vol. Dus Tobias nat, ik nat, tepelhoed weg. Even diep zuchten. Doekje om de boel droog te maken, tepelhoed weer terug gezet, ik in de kussens, Tobias erbij en daar kwamen die armen weer! GRRRR! Ik werd gewoon echt heel even boos op mijn lieve, lieve schat. Stop dan toch met dat gewapper!!! Al met al vloog de tepelhoed door de kamer (maar nu omdat ik het onding vliegles gaf) en zat zoonlief binnen 3 tellen aan zijn fles te lurken (want die stond, in geval van mislukking, al klaar). En mama weer in tranen bij het zien van die knuistjes die zich zo stevig aan een plastic fles vastgrijpen. Kortom, weer een spuugdoek vol gesnotterd. Weer een gepuzzelde blik van manlief (shit, nog steeds/alweer tranen??) en alsnog een tevreden baby.
Wat is het frustrerend om over te lopen van de voeding maar vervolgens zo omslachtig te moeten prutten met een kolfapparaat en flesjes. En waarom is mijn nuchtere insteek opeens verdwenen? Ik kan hier toch ook blij mee zijn? Hoe frustrerend moet het voor moeders zijn die graag borstvoeding willen geven, maar het daar niet goed op gang komt? Zij moeten zich echt neerleggen bij het geven van een flesje en missen naast het gevoel van knuistjes op je huid ook nog het gevoel van 'zelf voeding kunnen geven'. Nog steeds weet ik nuchter heel goed dat mijn zoon niets te kort komt nu de borstvoeding via de fles gaat. Hij zal nu echt geen liefde te kort komen omdat ie zich vasthoudt aan plastic ipv aan mama. Maar mama komt het wel even tekort. Had ik nooit gedacht dat ik die buik (met inhoud) zou missen, maar op sommige momenten is mijn kind gewoon veels te ver weg. Zelfs als hij op schoot, in mijn armen, enthousiast, tevreden en gelukkig uit zijn flesje drinkt...
#*&%!-hormonen!
reacties (0)