Het grote onbekende en zoete wraak

Afgelopen maandag was ik precies 6 weken zwanger, een mijlpaal! Zover ben ik nog niet gekomen en dus bevind ik mij, compleet met ons frutsel, op groot onbekend terrein. Tot zover ging mijn kennis over zwanger zijn. Nu is alles nieuw. Hoewel ik het allemaal nog heel spannend vind, heb ik ook een soort rust over me. Voel ik een krampje, dan gok ik dat het mijn darmen zijn. Voel ik me niet misselijk, dan ben ik daar blij mee. Voelen mijn borsten een dagje minder pijnlijk, dan is dat niet erg, want dan kan ik die nacht lekker op mijn buik slapen.

Ik had verwacht tegen deze tijd wel al die kwaaltjes hele dagen te voelen, maar dat is blijkbaar niet waar. Of het nou goed is of fout, ik weet het niet. Best lekker, die onwetendheid. Misschien is het gewoon een verknipte manier van mijn kop in het zand steken. Maar ik blijf volhouden: zolang ik geen bloed zie en niet dubbel sla van de buikpijn, heb ik vertrouwen.

Vriendje blijft trouw 3 x per dag kusjes op mijn buik plakken. Ikzelf krijg ze soms niet eens meer. Is dit het begin van een papa, die zijn kind liefdevol boven zijn partner zet? Toch kan ie soms nog zo nuchter zijn...echt een vent. Lopen we het weekend in het centrum, langs de prenatal (3 keer!!!) Dus ik vraag of we even binnen zullen kijken. 'Nee hoor', zegt ie 'daar is het nog te vroeg voor'....nou moe?! Daar ging mijn zuinig opgebouwde zelfvertrouwen. Soms is het zo vervelend dat een man een man is, zucht. Had ik hem ooit beloofd dat ie met de bevalling vooral bij het hoofdeinde moest blijven, nu verban ik hem uit wraak alsnog naar het voeteind...spijt hebben van die opmerking, dat zal ie!

Weltrusten ;-)