En het hele circus begint opnieuw...

Deze blog is een vervolg op de vorige. Het is hier een hele drukke en pijnlijke week geweest, even overlopen.

Zondag: heel de dag in de zetel doorgebracht, nog steeds op bepaalde momenten minder gevoel in de benen en 50% van mijn rug tot tweede graads verbrand aan mijn warmwaterkruik waar ik ook weer niets heb van gevoeld. Wat ik heel erg raar vind.

Maandag: naar de huisarts geweest met al mijn klachten. Die heeft voor mij dan voor woensdag een afspraak geregeld bij de fysio/revalidatiearts voor enkele tests (EMG). En vanaf dan moest ik ook 2 maal per dag flamazine smeren op mijn brandwonden en de verbanden verversen.

Dinsdag: nog een nieuwe rusten-in-de-zetel-dag

Woensdag: ik had dus een afspraak bij de fysio/revalidatiearts die dus die tests heeft gedaan. Blijkt dat er erge storingen zitten op mijn spieren. Waar bij een gezond persoon 1 signaal moet zijn waren er bij mij een stuk of 10 en het is geen teken van mijn fibro. Hij vroeg me of er wel mensen in de familie waren met spierziektes en die vraag houd me bezig. Aan wat hij dacht wou hij niet zeggen omdat hij niet genoeg informatie had uit die tests. Ik ben ook naar mijn beste vriend geweest en daar de dag doorgebracht om niet alleen te zitten.

Donderdag: bij mijn schoonouders geweest voor de namiddag/avond om ook weer niet alleen te zitten. Ben ook met mijn schoonmoeder iets gaan drinken om mijn gedachten te verzetten.

Vrijdag: vandaag dus, net terug thuis van de huisarts. Die heeft voor mij een afspraak gemaakt met de neuroloog (op 2 mei) om dan verder te onderzoeken en te kijken voor een spierbiopsie. Normaal was er een hele lange wachtlijst maar gelukkig voor mij had er net vandaag iemand zijn/haar afspraak afgezegd voor 2 mei en zo kan ik dus toch vroeger gaan.

En natuurlijk ligt heel mijn relatie onder vuur door heel die situatie. Vrees voor mijn relatie, net nu we met clomid zijn begonnen. Maandag maar weer een gesprek met mijn psychologe... pfff het houd echt nooit op voor me...