Ik leef nog....

oh my f'ing god :-O.. wat was dat een vreselijke sprong.... ik heb echt het gevoel gehad alsof dit nooit meer over ging en mijn kind voor altijd in een klein monstertje was veranderd. Schreeuwen, drammen, driftig worden, op de grond gaan liggen, geen seconde alleen kunnen zijn, mama wakker maken 's nachts als vanouds, daar ging ik weer heen en weer naar z'n kamertje.

Ik dacht bij aankondiging van de sprong dat doe ik wel even maar de moed zakte me vorige week toch echt wel in de schoenen na wéér zo'n nacht met kindlief van 2 uur tot half 5 's nachts.

Maar okee! Hier ben ik dan! Helemaal heel!
Vandaag misschien nog een klein staartje van de sprong maar hij drinkt en eet weer normaal, slaapt lekker in, hoor 'm niet meer. Lacht vrolijk, speelt weer, draait zich niet meer razendsnel om op de commode zodra ik hem een schone luier wil geven... Joehoe!!!! Vandaag kreeg ik zelfs z'n schattige kleine neusje weer eens tegen m'n gezicht aangedrukt (kusje of knuffeltje).

Maarre... hoe is die volgende sprong?? wel minder heftig hoop ik?

Onderstaande is door iemand online gepost.. heel prettig. Hoop dat er meer mensen zijn die er iets aan hebben. Ik lees het boek overigens niet..