Slimme jongens

Ik schijn slimme kinderen te hebben.Nu is dat niet helemaal een verassing. Ik weet natuurlijk al lang dat ze niet dom zijn, maar ze zijn blijkbaar echt heel slim. Zo slim, dat ik nu voor de beiden jongens allerlei gesprekken heb hoe we er voor kunnen zorgen dat ze voldoende uitdaging blijven houden en lekker in hun vel blijven zitten. Het klinkt stom, maar dat is toch even slikken. Ik ben nu niet de trotse ouder van twee goedlerende kinderen. Nee, ik maak mij eerder zorgen. Wat gaat dit brengen en mijn grootste zorg daarbij is hoe zullen zij zich sociaal ontwikkelen.

Ischa onze jongste zoon valt eigenlijk al vanaf zijn tweede jaar op. Steeds zijn we door mensen aangesproken dat hij toch wel erg veel kon voor zijn leeftijd en steeds dachten wij: "Tsja dat is gewoon Ischa, de ene kan dit snel en de andere dat". Totdat we bij een vriendin op de verjaardag zaten en de burvrouw opmerkte hoeveel hij kon. In eerste instantie hechte ik er niet zo veel waarde aan, zulke opmerkingen krijgen we immers wel vaker. Totdat mijn vriendin zei dat haar buurvrouw kinderneuroloog is. Toen dacht ik wel: goh, die weet er wel echt iets van af en zij ziet ook heel veel andere kinderen.

Toen Ischa nog voordat hij naar school ging woordjes wilde schrijven en daarbij bovendien zijn blaadje op de kop legde dachten ook wij, hier is toch iets bijzonders aan de hand. Inmiddels is Ischa net vijf geworden. Hij zit in groep 1, kan lezen en hij rekent al met 10 tallen. Zonder dat hij het weet zegt hij de tafel van 2 op, gewoon omdat het een leuk reeksje is. En wat ik echt bijzonder vind is zijn kijk op de wereld. Hij neemt nooit zomaar iets van een ander over. Hij tekend nog steeds op zijn kop. Maakt een poppetje met een wit geel gestreept shirt, zonder de contouren van het shirt te tekenen en als we gaan schilderen is hij het eerste half uur bezig met het mengen van verf om uit te vinden welke kleuren je moet mengen om bijvoorbeeld groen te krijgen. Gelukkig is Ischa tot op heden een heel sociaal kind. Maar wel een kind dat waarschijnlijk volgend jaar half groep 2 en half groep 3 gaat volgen, zodat hij zijn uitdagingen krijgt en toch ook nog lekker kan spelen.

Bij onze oudste Zafier, begon het met sociale problematiek. Zafier sluit zich zelf buiten. De jongens uit zijn klas willen wel met hem spelen, maar hij heeft allemaal redenen waarom dat niet kan. Hij vindt ze te druk, of een jongen heeft 1 keer gezegd dat hij zijn vriend niet meer is. Bij Zafier is dat dan voor eeuwig, al doet die zelfde jongen een paar dagen later weer heel vriendelijk. Toen Zafier thuis woedeaanvallen ging krijgen en bovendien veranderde van een vrolijk en spontaan kind, in een jongen die duidelijk niet lekker in zijn vel zat heb ik aan de bel getrokken. Ik kreeg meteen ondersteuning van de juf, want ook zij had de verandering opgemerkt. School maatschappelijk werk kwam langs. Wat er aan de hand was, wist ik niet. Er is bij ons thuis de laatste maanden ook veel gebeurd. Mijn vader, zijn opa is overleden en hij heeft natuurlijk een zusje gekregen. Ik had eigenlijk zo iets van baat het niet dan schaad het niet. Groot was mijn verbazing toen maatschappelijk werkster zei dat ze uit gesprekken met school begrepen had dat Zafier een slimme jongen is en dat dit wel eens de bron van het probleem kan zijn. Leuk vond ik het al helemaal niet. Ik vind de sociale omgang heel belangrijk dan goed leren en net daar heeft Zafier problemen mee. Bovendien had ik met Ischa al ervaren dat je je als ouder van een slim kind snel een pusher of opschepper voelt. De school maatschappelijk werkster sprak toen woorden die heel veel indruk op mij maakte: "Je moet voor een slim kind net zo hard knokken als voor een kind met een leerachterstand, want jij moet zorgen dat het kind voldoende uitdaging blijft houden".

En nu knok ik, voor allebei. Gelukkig heeft Zafier een juf die zelf al vermoede dat hij meer uitdaging nodig heeft. Zij heeft hem extra werk gegeven en het kind bloeit op, ik verbaas me er over hoe zo iets kleins zo'n effect kan hebben. Vandaag beantwoorde hij de vraag "hoe was het op school" met een volmondig "leuk". Dit heb ik niet eerder uit zijn mond gehoord. Ik ben nog afwachtend, maar het klinkt goed. We zijn er nog niet met hem, want hij gaat wel hulp krijgen bij zijn sociale vaardigheden en waarschijnlijk heeft hij ook ondersteuning nodig voor zijn motoriek, want die is beroerd en dat zit hem in de weg. Maar het gaat vast goed komen en dat gun ik hem zo, want Zafier is zo'n lieve jongen er zit niks kwaads bij.

Ischa heeft een hele lieve juf, maar iets minder doortastend. Ischa laat in de klas niet zien wat hij allemaal al kan. Als wij in gesprekken aangeven dat hij al kan lezen, gelooft ze dat wel, maar op school doet hij gewoon mee met de rest. Ik wilde nooit pushen, want ik heb ook het liefste dat hij gewoon speelt, maar nu hij eind groep 1 al zo ver met leren is vragen wij ons wel af of hij zich volgend jaar niet gaat vervelen en Ischa is het typen dat dan gaat lopen klieren. Gesprekken met de schoolbegeleidster en de schoolmaatschappelijkwerkster hebben mij er van overtuigd dat Ischa meer uitdaging moet krijgen. De schoolbegeleidster zei "stel je voor dat je heel graag wil lezen, maar niemand biedt het je aan, dat frustreerd ontzettend". Ischa wil heel erg graag leren, hij zuigt alles op wat hij aangerijkt krijgt! Ik ben ook niet gekomen met het idee om hem al mee te laten doen in groep 3. Ik dacht, laat hem nog maar lekker een jaartje spelen. Alleen bestaat er dan een redelijke kans dat hij zich inderdaad gaat vervelen en wellicht later alsnog een jaar over zal slaan.Nu zit hij in een combinatiegroep 1/2 en heeft hij veel vriendjes die in groep 2 zitten. Als hij later een jaar over moet slaan ben ik bang dat hij geen aansluiting meer vind met zijn klasgenoten. Nu gaan ze waarschijnlijk aan het einde van het volgende jaar kijken of hij mee gaat naar groep 4 of gewoon naar groep 3 gaat. In het laatste geval wel met een aangepast programma. Voor mij speelt bij de overweging wel mee dat Ischa bij ons de doerak is. Hij loopt heel vaak zijn broer en zus te klieren en te sarren. Voor ons is dat gewoon Ischa en we houden er niet minder om van hem, maar het kan ook een uiting van verveling zijn. Als ik de veranderingen bij Zafier zie denk ik, stel dat Ischa zich inderdaad verveeld dan is het voor hem toch heel fijn als hij straks ook lekkerder in zijn vel zit.

Kortom, ik zit lekker in de molen. Maandag hoor ik hoe het volgend jaar verder gaat met Ischa en volgende week dinsdag heb ik een gesprek over Zafier. Geloof me, ik doe het niet omdat mijn jongens zo nodig zo goed moeten zijn. Ik had liever gehad dat ze gewoon gemiddeld waren. Trouwens het komt niet alleen van mij maar ook bij beiden jongens vanuit de school. Bij de één vond de juf al dat het programma aangepast moest worden en bij de andere de school begeleidster. Slim zijn geeft ook helemaal geen garanties voor succes, er zijn genoeg slimme jongens die zakken voor hun opleiding. Maar ik wil wel heel graag dat ze goed in hun vel zitten. Ik probeer daar aan bij te dragen wat ik kan. Persoonlijk zal ik het heel fijn vinden als ze opgroeien als sociaal vaardige jongens, maar als zij zich er prettiger bij voelen als ze alleen op hun kamer zitten met hun neus in een boek of achter de computer is het ook goed. Een jongen die thuis met een sip gezicht zegt: "ik liep weer alleen in de pauze" is hier niet gelukkig mee. Ik ben blij dat ik nu handvatten heb om daar iets aan te doen. Ik moest dit echt even kwijt en de lengte van het verhaal is een weerspiegeling van hoe het mij bezig houdt.