De cirkel van het leven op zijn climax

Midden in het voorbereiden op het nieuwe leven is mijn vader plots overleden. Hij was al geruime tijd ziek en het ging niet goed maar dat hij ons zo snel zou verlaten had niemand gedacht. Opeens regel ik op de zelfde dag geboorte- en rouwkaartjes. Is mijn afspraak bij de verloskundige op de dag tussen de condoleance en de begravenis en voel ik de baby hevig schoppen terwijl ik naar mijn vader in de kist kijk. Vrolijkheid heeft plaats gemaakt voor verdriet.

Mijn vader was een lieve man. Op de rouwkaart schreven wij: "Hij ging fluitend door het leven, zijn optimisme is altijd gebleven". Dat dit niet alleen ons beeld was bleek toen de eerste visite langs kwam. Zij hadden de rouwkaart nog niet ontvangen maar vertrouwde ons toe dat ze het altijd zo bewonderingswaardig vonden dat hij bleef fluiten en altijd optimistisch was.

De voorbereidingen op de nieuwe baby staan grotendeels in de wacht. De to do lijstjes baby worden uitgekleed tot het hoogst noodzakelijke. Het regelen van een mooie uitvaart is er voor in de plaats gekomen. Heel veel energie steken we in een mooie herdenkingsdienst. Een viering van het leven willen we er van maken, want hij was veel meer dan zijn ziekte en zeker meer dan die dode man in zijn kist.

Graag had mijn vader dit kleinkindje nog gezien, graag had ik gewild dat hij het babytje nog vastgehouden had. Toch is het goed zo, hij heeft geen lange lijdensweg gekend, iets waar ik wel bang voor ben geweest.

Mijn vader werd ziek 7 weken na de geboorte van mijn eerste zoontje, 6,5 jaar geleden. Hij overlijdt een paar weken voor de geboorte van mijn vierde en laatste kind. Toen hij ziek werd hebben we ons afgevraagd of de kleinkinderen hem ooit zouden herinneren. Inmiddels heeft hij 5 kleinkinderen heel bewust meegemaakt, waarvan vier hem zeker later kunnen herinneren. Als ik de foto's bekijk zie ik hoeveel lol en liefde we nog in de 6,5 jaar "reserve tijd" met elkaar hebben gehad. Daarvoor ben ik ontzettend dankbaar.

Ondertussen wordt mijn buik steeds zwaarder en vraag ik mij af hoe lang de baby nog blijft zitten. Over minder dan een week mag ik thuis bevallen. Deze week moet ik alles in orde maken, maar ik ben nog bezig met een begravenis. De wieg staat nog niet, nog niet alles is gewassen en deze week moeten de klossen gehaald worden en dat is alleen nog het hoogst noodzakelijke. Tegelijk weet ik dat het uiteindelijk toch allemaal wel goed zal komen.

Ik geloof niet dat mijn vader van een afstandje mee kijkt en ik moet zeggen er zijn situaties waarin ik het ook helemaal niet prettig zou vinden als hij mee kijkt. Maar wat zou het mooi zijn als hij onze kleine straks toch nog kan zien. Pap ik hoop het voor je en ik weet zeker als het kan blijf je in de buurt totdat je ook dit kleintje hebt kunnen aanschouwen.