2 gezichten..

Er zit een vrouw in mij, die niet geïntimideert word door een ruimte gevuld met alleen maar mannen die elke stap en beweging, nauwkeurig in de gaten houden en beoordelen, maar er dwars doorheen loopt met geheven hoofd, en haar ego laat strelen door de wijdgeopende ogen. Een vrouw die weet wat ze doet, en weet dat ze het goed doet. Een vrouw met een mond zonder filter, zeker genoeg van haar eigen zaak om overal een eerlijk antwoord op te geven, ook al zal het wat tranen veroorzaken. Een moeder die weet dat ze de juiste keus heeft gemaakt en geen mens nodig heeft om haar kind groot te brengen. Een mens wat geen goedkeuring nodig heeft van wie dan ook, en alles doet op haar manier. Een vrouw die er maling aan heeft wat anderen van haar vinden. Een niet erg leuke vrouw, maar een vrouw die erg tevreden is met zichzelf.

Helaas moet die vrouw haar lichaam delen met een ander.

Met een meisje. Een ziekelijk onzeker meisje. Een meisje dat huilt als ze in de spiegel kijkt. Een meisje dat zo vaak belazerd is dat ze zichzelf steeds meer overtuigt dat het ergens wel aan haar moet liggen. Een meisje dat door zoveel mensen in de steek is gelaten, dat ze het liefst zichzelf nog in de steek zou laten. Een meisje wat veel te vroeg moeder is geworden, en het alleen gewoon niet meer aankan. Een meisje wat word opgezogen door de leegte en eenzaamheid die ontstaat als haar zoon slaapt en helemaal doordraait, maar de mensen niet durft op te zoeken, omdat ze de vraag ''alles goed'' niet meer kan horen, omdat ze hem altijd moet beantwoorden met een leugen. Een meisje wat word afgewezen door de vader van haar kind, nadat hij(!) haar bedroog, vernederde, bedreigde, en keihard liet vallen. Een meisje wat haar moeder niet mist, maar een moeder. Een meisje zo wanhopig dat ze in staat was om bij de buurman aan te bellen voor troost, als het niet zo was dat ze zich kapot schaamt voor hoe ze eruit ziet. Een meisje wat op wil geven. En te moe is om te vechten, maar niet durft op te geven omdat ze niet ook nog eens een mislukkeling wil zijn voor haar zoon.

Ik raak mijn vrouw in mij kwijt.
Ik ben kwaad, gefrustreerd, verdrietig, eenzaam, verward, kapot en heel erg bang. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer huilen. Ik wil het alleen kunnen, zonder me zo alleen en in de steek gelaten te voelen. Ik wil niet meer te hoeven kotsen van het idee alleen al dat er niemand hier is. Ik wil sterk zijn voor mijn zoon. Maar het lukt me niet meer. Ik word niet serieus genomen als ik zeg dat ik op ben. Maar ik ben echt op. Het leven is uit mij gezogen, en na 20 jaar, constante ellende wil ik het gevecht niet meer aan. Ik weet dat ik nog jong ben, en een heel leven voor me heb. Maar het is niet leuk om daar bang voor te zijn..

Ik weet dat ik nou eenmaal moeder ben geworden. En Jayden is ook alles voor me. Je kan me onder een brug vandaag schrapen als er iets met hem gebeurd. Ik zou sterven voor mijn zoon.
Maar los van dat ik moeder ben, ben ik ook mens. Ik zie niet in waarom ik geen mens meer mag zijn...