Jesus walks with me

Dus ik zit gewoon achter de laptop die Jayden's papa heeft laten liggen bij mij een beetje muziek te luisteren. En toen flitste ''Jesus walks - Kanye West'' voorbij..

''(Jesus Walks)
God show me the way because the Devil trying to break me down
(Jesus Walks with me)
The only thing that that I pray is that my feet don't fail me now
(Jesus Walks)
And I don't think there is nothing I can do now to right my wrongs
(Jesus Walks with me)
I want to talk to God but I'm afraid because we ain't spoke in so long''

Daar zat ik dan. Ik heb dit nummer wel een miljoen keer gehoord, en voor de miljoen en 1ste keer zit ik er weer even stil van.
Zoals degene die mijn blogjes bijhouden weten hebben Jayden en ik een paar pittige maanden achter de rug. Of tenminste, we zitten er nog middenin, maar hopen het gauw achter de rug te hebben.

En ik denk dat van alles, voor mij toch het moeilijkst is, het gevoel alleen te zijn. Tuurlijk heb ik mijn kereltje, die me wonderbaarlijk genoeg met alleen een lachje en een kusje alleen, elke keer weer de dag door sleept. En natuurlijk heb ik vrienden, ook al spreek ik die bijna nooit, ik weet dat ze er zijn.
En toch als ik 's avonds Jayden naar bed breng, komen de muren op me af. Daar zit ik dan. Alleen.

Maar dan loop ik even naar Jay's kamertje en hurk ik neer voor zijn bedje, waar hij vredig ligt te slapen. En dan zeg ik een gebedje voor hem.

Op dat moment mag heel de wereld om mij heen neervallen. Alles mag donker worden en alles mag stil zijn. Niemand kan dat geluk bij mij weghalen.
Ik spreek een gebedje uit voor mijn lieve Jayden. De grootste zegening die ik ooit heb mogen krijgen. En als ik mijn momenten heb dat ik me af vraag of er een God bestaat, dat ik zoveel moet mee maken en doorstaan. Dan kijk ik naar Jayden en weet dat het niet anders kan. In al de ellende, je intens gelukkig voelen door te kijken naar je slapende, lachende, of zelfs huilende zoon.

Jesus walks with us.....