De Tanden Hel

Mijn zoon krijgt tanden. Arm kind, gebeden heb ik, gehoopt, dat hij op een dag wakker zou worden met in ene een parelwit tandje zonder een traan te laten.
Maar niets is minder waar.
Mijn bikkel, mijn lieve jongen die nooit huilt, en naar iedereen lacht. Die braaf om 8 uur gaat slapen, en braaf (zelfs wakker) tot 9 uur/half 10 'smorgens wacht tot ik hem er een keer komt halen en me dan breeduit vrolijk en lachend begroet. Mijn lieverd die altijd lekker braaf gaat spelen en zichzelf vermaakt. Mijn jongen die nooit rooie billetjes heeft of pijntjes what so ever. Mijn Jayden.

Maar oh wee om dat voor lief te nemen! Want voor je het weet sta je weer, net als in het begin, nachten naast je bed, of nee, zijn bed. Voor je het weet sta je machteloos met jou kleine hoopje mens in handen, toe te kijken hoe hij het uitschreeuwt van de pijn, en niks van een fles, diksap, chamodent, bijtringen, zetpilletjes of andere reutemeteut wil weten. Knuffelen helpt niet, kusjes halen de pijn niet weg. Alles wat iedereen oppert wat ''echt zou moeten helpen'' kan ik door de plee spoelen. Want mijn jongen heeft pijn, en niets haalt dat weg. Alles wat ik tot slot nog kan doen is hem vasthouden, en rustig blijven. en kijken. Te stevig wil ik hem niet knuffelen, want het is al zo warm. En hem laten brullen in zijn bed of zijn wipstoel, vind ik ook moeilijk, want hij zeurt niet. Hij heeft echt pijn.

Alles wat hij eet of drinkt spuit er net zo hard in de vorm van diarree weer uit. en ik heb zelfs Rode billen gespot. Maar het frapante ervan is, dat hij er overdag nagenoeg geen last van heeft. Ja hij weigert de fles, maar dat kan net zo makkelijk van de warmte komen toch? En de opmerkingen van mijn vriend en schoonzusje, dat ''hij er bij hun geen last van heeft hoor? dus misschien dat ik iets verkeerds doe, of me onnodig druk maak'' schieten bij mij in het verkeerde keelgat. Mijn zoon heeft pijn en daar is niets anders aan te doen dan wachten. Daar is niets overbezorgds of verkeerds aan. Dat is normaal.

Maar goed, Inmiddels hebben ze beide de furie van Jayden's pijn met eigen ogen gezien. Dus weten ze dat dit geen aanstelleritus is. Dit is pijn en dit is zielig.

Maar hoe hard mijn hart ook breekt, in hoeveel duizenden stukjes dan ook. als ik op mijn werk zit zit ik niet te wachten op smsjes van: ''Hij houd niet op met huilen, en ik weet niet wat ik doen moet'' terwijl ik voor mijn vertrek duidelijk alles heb klaar gezet en uitgelegd (Ja ook dat huil gedeelte). Val mij daar niet mee lastig in hemelsnaam. Wat moet ik doen. Naar huiskomen? Zijn pijn weg kussen? Nee meid sorry, het zetpilletje gaat niet magischerwijs werken als ik de deur in loop. Helaas!

En als laatste (als ik toch aan het spuwen ben). Jayden heeft dus diarree. Dus heb ik nachten gehad waar ik hem wel 3 keer heb moeten verschonen, laat staan overdag. Als ik hem om zaterdag breng met 6 luiers in de tas rond half 11, en hem rond 7/8 uur weer op kom halen en er zitten nog 4 luiers is, betekend dat dat hij maar 2 keer is verschoond (6-2=nog steeds 4 naar mijn idee of mis ik iets?) In de broeierige hitte met diarre, vind ik dat te wijnig. En al helemaal als de vuurrode billen mij tegemoet komen als ik hem thuis verschoon.
Maargoed, ik geloof in het goede van de mens. En mijn schoonzusje is gek op Jay dus dit zal niet meer zijn dan onwetendheid. Dus met mijn goeie gedrag opperde ik gisteren of ze hem wat vaker zou willen verschonen, omdat hij diarree heeft. Maar het antwoord gooide mij toch echt even van mijn apropo!''Ja daar ben ik het weekend al mee begonnen''..

STOND ZE DAAR NOU GEWOON KEIHARD IN MIJN GEZICHT TE LIEGEN OVER PAMPERS?! Ik kan me dat bijna niet voorstellen. Ik ben stil gevallen en ben weg gegaan. Waarom zou ze dat nou zeggen. Ik heb de pampers toch geteld? heeft ze extra pampers in huis? of verschoont ze hem normaal gesproken nog minder?!
Ik wil niet geloven dat ze liegt tegen mij. En ik wil er verder ook niet over nadenken. Want daar word ik boos van. Heel heel heel erg boos.
Mijn schoonzusje is gek op Jay nogmaals. En ik waardeer met liefde dat ze zo vaak bij Jayden kan zijn als ik werk. Jayden lacht naar haar als ze binnenkomt, en dat verteld mij dat hij blij is om haar te zien. En als ze zulke gekke dingen zou doen, zou Jayden niet bij haar willen blijven. Dus ik laat het rusten, en vergeet de leugen zover ik kan, want kan me werkelijk waar niet voorstellen dat ze met opzet keihard in mijn gezicht liegt.

Maar goed. Mijn zoon krijgt tandjes. En ik bid tot God dat het snel achter de rug is. Als het moet sta ik nog jaren elke nacht naast zijn bed, maar dat hij die pijn moet doormaken, en ik niks kan doen is het moeilijkste van al.

Dames fijne week, en geniet van het prachtige weer!

Liefs Sha en Jayden