En nu..

Op het moment dat ik deze blog schrijf zit ik achter de pc op mijn werk. Mij te verstoppen voor de hele wereld, terwijl de hele wereld maar op 1 telefoontje afstand zit.

Het begint langzaam maar zeker door te dringen dat het nu echt afgelopen is. En het is beter, dat weet ik. Hij maakt het me veel makkelijker door zo meelevend en behulpzaam te reageren. Wat ook helpt, is dat hij een keer laat zien dat hij niet van beton is, en ook verdriet heeft hiervan.

Ik ga met Jayden een mooie toekomst tegemoed. Niet de toekomst die ik had voorgesteld, bij lange na niet. Maar ach, elk toekomst scenario, waar Jayden gezond is, waar Jayden in lacht en waar Jayden gelukkig is, is de beste toekomst voor mij. In plaats van als vijanden in een relatie gaan hij en ik proberen om verder te gaan als vrienden zonder relatie.

Wij zullen samen met onze gefaalde relatie wat er ook gebeurd, het mooiste en geweldigste delen waar enig ander fantastisch sprookje nooit aan zal kunnen tippen. Wij hebben genoeg van elkaar gehouden om een prachtig leven te krijgen. Een leven wat wij een naam hebben mogen geven, en de rest van ons leven voor kunnen zorgen. En wij houden genoeg van elkaar om los te laten. Als wij bij elkaar blijven, zuigen we elk sprankje leven dat er nog is uit elkaar, terwijl we goed beseffen dat we beter door 1 deur kunnen, als wij die deur niet hoeven te delen.

Ik ben hoopvol. Verdrietig wel, maar hoopvol. Na lang om elkaar heen draaien zetten we nu door waar we elke keer zo tegenop hebben gezien. Want het doet nu eenmaal heel veel pijn, en al helemaal met een pasgeboren zoon van 4 maanden.
Het is even doorbijten tot ik een plekje voor mezelf heb kunnen vinden, maar daarna knokken we met zijn 2 (apart weliswaar) keihard voor een geweldig leven voor onze kleine Jayden.

Dames bedankt voor al jullie steun en lieve berichtjes!!

Heel erg veel liefs
Sharon