Jayden's eerste nachtje alleen

Vannacht was het zo ver.. Na ruim 3.5 week veilig bij mama en papa op de kamer, moesten we er aan geloven. Onze jongen voor het eerst in zijn eigen kamer!

De afgelopen weken heeft Jayden zijn ledikantje naast mijn bed gestaan. Zodat ik bij het minste geringste gelijk bij hem was, en kon zien wat er aan de hand was. Ook was het wel handig, omdat ik dan niet ver hoefde te gaan voor de nachtelijke voeding van 3 uur. Maar, hoe graag ik het ook had gewild, ons ventje kan niet de rest van zijn leven naast ons slapen. Ik had het geen probleem gevonden haha, maar papa was het niet eens met dat idee, dus voor ik er TE gewend aan geraakt was, moest ik wennen aan het idee van mijn ventje op zijn eigen kamer.

Natuurlijk met de babyfoon pal naast mijn hoofd geinstalleerd en met het idee om met 1 oog open te slapenstapte ik om half 1 zelf mijn eigen bed in. Zou ik niet even moeten kijken of hij het koud heeft? Of liggen de dekentjes wel goed? Voelt hij zich niet alleen? Zal ik hem voor de zekerheid nog een keertje extra verschonen? Misschien nog een extra dekentje, want het vriest behoorlijk?

Opeens schrok ik wakker, ik hoorde Jayden door de babyfoon huilen. Ik sprong op, vloog naar zijn kamertje, trok em onder de dekentjes vandaan en hield em heel stevig vast. Zie je wel dat het geen goed idee was! Morgen gaat dat ledikantje weer terug naar onze kamer! Mompelde ik een beetje in mezelf. Tot ik mijn telefoon pakte en zag hoe laat het was. 5 Uur! Mijn hemel! Hij had doorgeslapen! Ongelofelijk! Ooh wat ben ik trots!

Ik verschoonde hem, legde hem nog even aan de borst, en met pijn en moeite ging hij weer terug zijn eigen bedje in, in zijn eigen kamer! Ik had er meer moeite mee dan Jayden, want hij lag gelijk weer lekker te slapen. Zucht. En hij bleef slapen, tot ik hem zelf eruit haalde om te eten om half 10!

Hier had niemand mij op kunnen voorbereiden. Ik heb me nog nooit zo verantwoordelijk gevoeld over iets. Hamsters vergat ik eten te geven, en ik heb het zelfs gepresteerd om een cactus uit te laten drogen. Maar nu, dit kleine hulpeloze hoopje mens, bij elk piepje dat hij maakt zit ik recht op. Vergeet ik niet iets? Doe ik het allemaal wel goed? Hij kan alleen maar huilen, dus hoe weet ik nou of hij zich wel fijn voeld?

Maar mijn ventje drinkt lekker, slaapt goed, huilt niet extreem veel. Ik hou het er maar op dat dat een teken is dat ik het goed doe. De hele dag bezorgd zijn zal nooit meer over gaan. Elke minuut van mijn leven. Al is hij 30 en heeft hij straks zijn eigen baby.

Nou, ben benieuwd hoe vannacht zal lopen. Aan hem zal het niet liggen, want hij doet het geweldig. Kijken of ik mezelf en mijn zenuwen een beetje in de hand kan houden, zo kom ik ook, net als mijn kleine Jayden, ook een beetje aan mijn slaap haha

Liefs!