Ik ben een verschrikkelijk, verschrikkelijk mens.
Ik sta er bij stil en bedenk me hoe verschrikkelijk een vrouw kan worden,
en dat keer 10 ben ik dan.
Het is bijna 12 uur en ik zit ongedouched, in mijn badjas, op de bank te computeren. Mijn haar zit in een mislukte knot op mijn hoofd gekwakt, terwijl de mascara van gisteren in klontertjes op mijn wangen is geeindigt. Ik zit op mijn kont, die net zo groot is geworden als mijn bijna 37 weken zwangere buik. Ik werp een blik op mijn benen, en tot mijn afkeer moet ik bekennen dat ik al weken niet de moeite heb gedaan om te bukken in de douche om ze te ontharen. Ik leg mijn gezicht in mijn handen en merk warempel dat ook mijn wenkbrauwen een eigen mening hebben gekregen. Shit.
Ik zal je eens vertellen wie ik was.
Ik was het meisje, waarvan je, als je niet beter zou weten, geen haargroei heeft op plekken waar het niet hoort. Mijn benen hebben nog nooit stoppels gehad. En voordat stoppels de weg naar mijn oksels banen had ik ze al verwijderd. Hmm, waar ben je nou meisje?
Ik was het meisje wat in haar leven niet zwaarder woog dan 59 kilo. Ik kon eten wat ik wou, werd niet dik, kreeg geen putjes, kreeg geen puistjes en geen onderkin.
Ik zorgde er voor dat ik er netjes bij liep, altijd, ging niet ongedouched en makeuploos de deur uit, maar was geen overdreven ijdeltuit.
Ik had geen groeistriemen, kon dagen en nachtenlang op pumps met hoge hakken banjeren, en bleef altijd zonder te zeuren, of te gapen op elk soort feestje hangen. Ook nuchter.
Dat ben ik niet meer.
Bah...
Dit ben ik nu.
Ik ben gestopt met roken toen er een extra streepje op mijn zwangerschaps test verscheen.
Ik drink geen alcohol meer, en eet geen rood vlees meer. Dus vind ik dat ik mag eten. Heel veel en heel ongezond. En vervolgens vind ik dat ik mag zeuren omdat ik te dik word door dat hele vele eten. Ik laat groenten en sla staan, en eet als ik daar zin in heb 3 keer per week een groot menu bij de McDonalds.
Ik vind het niet meer nodig om mezelf aantrekkelijk te maken voor mijn vriend omdat hij niet meer aan mij mag zitten omdat ik mezelf dik vind. Hij mag mij zien terwijl mijn haar niet in gedaan. Ik loop zonder blikken of blozen in alleen mijn boxershort 4 keer per nacht naar de wc om te plassen, terwijl ik normaal gesproken echt altijd een broek aandeed of een handdoek om. Ik ben mijn verschrikkelijke zelf bij hem. Ik zeur als ik om half 10 moe ben en naar huis wil, en word boos als hij opmerkt dat er een uur geleden nog een hele reep chocola in de kast lag, en nu alleen nog een papiertje in de prullenbak.
Ik huil bij de verloskundige als mijn vriend kan zien wat de weegschaal aangeeft, dus de afgelopen 4 keer mocht mijn schat thuisblijven.
Ik vind dat hij niet meer lol mag maken met zijn vrienden, omdat ik geen vrienden meer heb. Ik wil niet meer mee op visite naar zijn vrienden of familie, en ik vind het ook niet leuk als zij bij ons op visite komen. Ik word boos omdat hij mij niet helpt in het huishouden, maar oh wee als hij het waagt om mijn was-schema te verstoren.
Hij mag van mij geen hond. En ik heb het lef om te zeggen dat hij een waardeloze vriend is die geen begrip voor me heeft en niet genoeg van me houd, 3 dagen nadat hij thuiskomt met een gouden ring, omdat hij van me houd, 2 dagen nadat hij thuis kwam met een grote chocolade letter ''S'', omdat hij weet dat ik blij word van chocola, en 1 dag nadat ik hem bijna heb vergiftig met mijn nieuwe kook experimenen en hem dwing alles op te eten , en hij nog zegt dat hij het lekker vind, terwijl ik weet dat ook hij nu wel erg zin heeft in een Bigmac.
Zo. Ik ben niet perfect. En hij ook niet.
Ik ben zwanger, hoogzwanger, en dat voor nog maar 3.5 week.
En die 3.5 week ga ik me zo verschrikkelijk gedragen dat mijn vriend op zijn hoofd krabt, en zich afvraagt waarom hij mij in Godsnaam heeft bezwangert.
En als ik eenmaal bevallen ben ga ik nog steeds geen sla eten, of spruitjes lusten.
Ik ga gewoon zorgen dat ik weer een dunne, maar vooral hele lieve en goede mama word, die nu wel weer haar benen scheert. ;)
X Liefs! X
reacties (0)