Ik ben het zo zat!
Ik heb een oh zo makkelijke zwangerschap gehad. Alles is goed gegaan,
nergens last van gehad, niet ziek geweest, geen extreme pijnen, met de baby ook alles in orde en alles volgens plan, geen overdreven hormonen,
MAAR IK BEN HET WEL ZO ZAT!!
Vanavond moeten we naar een verjaardag in de andere kant van Nederland. Anderhalf uur rijden. En als we daar toch in de buurt zijn gaan we eerst een half uur langs zijn moeder die daar woont, en dan naar de verjaardag. Mijn vriend is pas om 18.00uur klaar met werken, moet daarna mij komen ophalen, en daarna pas daarheen. Als we bij die verjaardag eenmaal zijn kunnen we natuurlijk niet 1 2 3 terug. Als het dan heel erg laat is geworden en ik daar omval, kunnen we het hele pokke end nog terug naar huis.
Normaal gesproken maakt het me allemaal niks uit. Ik ben de moeilijkste niet.
Ik ga altijd mee en blijf tot iedereen naar huis wil. Maar nu kan ik wel janken omdat ik echt niet wil! Maar ik kan er gewoon niet onderuit.
Net ook nog ruzie met mn vriend gehad, en is meneer dus saggerijnig naar zijn werk vertrokken. En ik ben iemand die net zolang boos blijft tot het is uitgepraat.
Dat word dus wat....
Ik heb geen zin meer in mensen om me heen, omdat het mijn mensen niet zijn.
Ik ben vorig jaar verhuist en heb dus al mijn vrienden en familie achtergelaten. Ik heb niks van mezelf in de buurt. Het zijn allemaal zijn mensen en familie en vrienden.
Alleen maar mensen die ik niet langer dan een jaar ken.
En nu heb ik voor het eerst sinds we samen wonen behoefte aan mijn eigen mensen.
Gelukkig komt mijn moeder voor het eerst op bezoek Zondag. We hebben zo'n ruzie gehad en er is zo veel gebeurt dat ik haar al heel lang niet meer heb gezien. Ze is me nog nooit komen opzoeken hier. Maar Zondag komt ze dus voor het eerst. Eindelijk, iemand van mijn kant. Eindelijk iemand die zelf ook een kind op de wereld heeft gezet, zelfs 5 en dus wee hoe moeilijk de laatste weken zijn.
Hier schijnen ze dat niet te snappen omdat ze dat zelf niet mee hebben gemaakt.
Nou Dames, de laatste loodjes. We hebben het de afgelopen 8 maanden overleefd, kom maar op met die laatste 3.5 week! Laten we maar hopen dat die net zo snel gaan als de vorige 36 weken... Zucht
Liefs!
nergens last van gehad, niet ziek geweest, geen extreme pijnen, met de baby ook alles in orde en alles volgens plan, geen overdreven hormonen,
MAAR IK BEN HET WEL ZO ZAT!!
Vanavond moeten we naar een verjaardag in de andere kant van Nederland. Anderhalf uur rijden. En als we daar toch in de buurt zijn gaan we eerst een half uur langs zijn moeder die daar woont, en dan naar de verjaardag. Mijn vriend is pas om 18.00uur klaar met werken, moet daarna mij komen ophalen, en daarna pas daarheen. Als we bij die verjaardag eenmaal zijn kunnen we natuurlijk niet 1 2 3 terug. Als het dan heel erg laat is geworden en ik daar omval, kunnen we het hele pokke end nog terug naar huis.
Normaal gesproken maakt het me allemaal niks uit. Ik ben de moeilijkste niet.
Ik ga altijd mee en blijf tot iedereen naar huis wil. Maar nu kan ik wel janken omdat ik echt niet wil! Maar ik kan er gewoon niet onderuit.
Net ook nog ruzie met mn vriend gehad, en is meneer dus saggerijnig naar zijn werk vertrokken. En ik ben iemand die net zolang boos blijft tot het is uitgepraat.
Dat word dus wat....
Ik heb geen zin meer in mensen om me heen, omdat het mijn mensen niet zijn.
Ik ben vorig jaar verhuist en heb dus al mijn vrienden en familie achtergelaten. Ik heb niks van mezelf in de buurt. Het zijn allemaal zijn mensen en familie en vrienden.
Alleen maar mensen die ik niet langer dan een jaar ken.
En nu heb ik voor het eerst sinds we samen wonen behoefte aan mijn eigen mensen.
Gelukkig komt mijn moeder voor het eerst op bezoek Zondag. We hebben zo'n ruzie gehad en er is zo veel gebeurt dat ik haar al heel lang niet meer heb gezien. Ze is me nog nooit komen opzoeken hier. Maar Zondag komt ze dus voor het eerst. Eindelijk, iemand van mijn kant. Eindelijk iemand die zelf ook een kind op de wereld heeft gezet, zelfs 5 en dus wee hoe moeilijk de laatste weken zijn.
Hier schijnen ze dat niet te snappen omdat ze dat zelf niet mee hebben gemaakt.
Nou Dames, de laatste loodjes. We hebben het de afgelopen 8 maanden overleefd, kom maar op met die laatste 3.5 week! Laten we maar hopen dat die net zo snel gaan als de vorige 36 weken... Zucht
Liefs!
reacties (0)