Verdrietig

Daar zit ik weer hoor, tegen mezelf te lullen (ofwel: een blogje te tikken).
Ben er klaar mee, dat tikken aan mezelf (of aan jullie for that matter). Het is weer avond, manlief gaat net naar bed, en hup, daar zit ik weer.

Ben het zó flauw. Ik voel me zo alleen 's avonds... ben heel erg moe, maar kan de slaap niet vatten.
Mijn ogen willen niet toe, mijn benen vinden geen rust. De baby is standaard wakker als ik wil slapen, en mijn maagzuur schijnt mijn keel aangenamer verblijf te vinden dan mijn maag.

Voor de wijsneuzen: ja, ik vind mezelf heel zielig, en ja, ik heb zelf gekozen voor zwangerschap, en ja, het is het allemaal waard. NOU EN.

Sinds gister doet de kleine me pijn. Het is de afgelopen week qua kindsbewegingen vrij kalm geweest, maar sinds gister is het in alle hevigheid terug. De hele nacht weer op geweest. Vanochtend en vanmiddag was het te doen (ook niet meer dan dat) en sinds 16 uur vanmiddag is het één doffe ellende.
Godzijdank kwam manlief toen thuis, waardoor ik even naar bed kon. Hielp geen zier uiteraard.

Ik probeer er inmiddels de humor maar van te zien. Ik krijg een weerwolfje (30 maart volle maan) of een paashaas (4 of 5 april). Leuk, voor de humor nu, en voor de verhalen van later. En soms, heel soms, vergeet ik dan even hoe ik me vandaag voel. Tot er zo'n moment aanbrak als net.

Mijn man, mijn lieve man, meldde me een uur geleden al dat hij niet zo laat naar bed ging. Op dat moment voelde ik mezelf al weer wegglijden. Gevoel weggestopt. En net, uiteraard heel normaal, komt hij me een kus geven omdat hij gaat slapen.

En ik? Ik werd overspoeld met zelfmedelijden.

Ik wil óók slapen. Ik wil óók normale tijden naar bed. Ik wil óók graag zonder pijn op de bank zitten, en zonder pijn mijn bed in gaan. Ik wil graag in bed kunnen liggen zónder last van mijn benen, zónder er na een uur weer uit te moéten van ellende, kunnen slapen zónder elke nacht een paar keer van ellende onder de douche te moeten gaan staan ter ontspanning.

Het liefst wil ik een potje janken nu. Het zullen uiteraard de hormonen zijn. Maar ik voel me nu even héél eenzaam. Heel alleen op deze grote boze wereld.